Απαιτείται η άμεση στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ, εάν δεν μας εγκριθεί η διαγραφή τουλάχιστον του 50% του χρέους, μαζί με την εκδίωξη του ΔΝΤ – αφού διαφορετικά δεν υπάρχει κανένα μέλλον για την Ελλάδα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Η Ελλάδα το 2010, είτε ήταν μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, είτε δεν ήταν, μετά τη δυσφήμιση της από την τότε κυβέρνηση είχε δύο μόνο επιλογές στη διάθεση της:
(α) να ζητήσει το δανεισμό της από το ΔΝΤ, έναντι των συνήθων μέτρων που επιβάλλει, αφού δεν μπορούσε πλέον να δανειστεί με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές,
(β) να προβεί σε στάση πληρωμών (χρεοκοπία), έτσι ώστε να διαπραγματευθεί τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τους δανειστές – οι οποίοι τότε ήταν ιδιώτες (τράπεζες, επενδυτές κοκ.). Επειδή τώρα ήταν μέλος της νομισματικής ένωσης, η στάση πληρωμών θα μπορούσε να επιλεχθεί είτε
(1) εντός της Ευρωζώνης, όπου θα αντιμετώπιζε νομισματικά προβλήματα λόγω του ότι δεν διέθετε δική της κεντρική τράπεζα – οπότε οι εμπορικές της τράπεζες, υγιείς τότε, ήταν εξαρτημένες από την ΕΚΤ, είτε
(2) εκτός της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να έχει τις διευκολύνσεις της αυτόνομης νομισματικής πολιτικής – όπου όμως η απαραίτητη νομική διαδικασία θα διαρκούσε, προϋπέθετε την προηγούμενη έξοδο από την ΕΕ, η υιοθέτηση της δραχμής θα απαιτούσε τουλάχιστον οκτώ μήνες κοκ.
Οι επιλογές αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν, με σημαντικές όμως διαφορές συγκριτικά με τότε – ενώ αναμφίβολα η σωστή λύση εκείνη την εποχή ήταν η πτώχευση εντός της Ευρωζώνης για να επιδιωχθεί η διαγραφή χρεών, η οποία ήταν απαραίτητη όπως έχει επισημάνει ακόμη και το ΔΝΤ.
Σήμερα, το εξωτερικό χρέος δεν μπορεί να μετατραπεί πλέον σε δραχμές μετά το PSI, οι δανειστές είναι κυρίως οι εταίροι της, τους έχουν δοθεί εμπράγματες εγγυήσεις, οι τράπεζες της δεν της ανήκουν πλέον, ο παραγωγικός ιστός έχει αποψιλωθεί, οι Πολίτες έχουν εξαθλιωθεί μετά από τα έξι χρόνια των εξαντλητικών μνημονίων, το ΑΕΠ έχει καταρρεύσει, οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων επίσης, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια, η ανεργία είναι στα ύψη κοκ. Όσον αφορά τα οικονομικά της μεγέθη, η κατά προσέγγιση εξέλιξη τους από το 2007 έως το 2010 ήταν η παρακάτω:
.
| Μεγέθη | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 |
| Δημόσια έσοδα / ΑΕΠ | 40,7 | 40,7 | 38,3 | 40,6 |
| Δημόσια έξοδα / ΑΕΠ | 47,2 | 50,5 | 54,0 | 52,3 |
| Έλλειμμα / ΑΕΠ | -6,5 | -9,8 | -15,6 | -10,7 |
| Έλλειμμα σε δις € | -14,5 δις | -22,8 δις | -36,1 δις | -23,8 δις |
| Δημόσιο χρέος σε δις € | 239,3 | 263,3 | 299,7 | 329,5 |
| Ονομαστικό ΑΕΠ σε δις € | 223,2 | 233,2 | 231,1 | 222,2 |
| Χρέος / ΑΕΠ | 107,2 | 112,9 | 129,7 | 148,3 |
.
Η εξέλιξη των ιδίων οικονομικών μεγεθών, από το 2011 έως το 2014, όπου είχε επιλεχθεί πλέον η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ (Τρόικα) και όχι η χρεοκοπία, ήταν η εξής:
.
| Μεγέθη | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 |
| Δημόσια έσοδα / ΑΕΠ | 42,3 | 43,9 | 44,1 | 43,5 |
| Δημόσια έξοδα / ΑΕΠ | 51,7 | 50,7 | 49,6 | 48,1 |
| Έλλειμμα / ΑΕΠ | -9,4 | -6,8 | -5,5 | -4,6 |
| Έλλειμμα σε δις € | -19,6 δις | -13,3 δις | -10,1 δις | -8,5 δις |
| Δημόσιο χρέος σε δις € | 355,7 | 344,6 | 347,6 | 349,3 |
| Ονομαστικό ΑΕΠ σε δις € | 208,5 | 195,0 | 184,5 | 185,0 |
| Χρέος / ΑΕΠ | 170,6 | 176,7 | 188,4 | 188,9 |
Πηγή: British WP
.
Περαιτέρω, εάν προσθέσουμε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού όλων αυτών των ετών, όπου το έλλειμμα για το κράτος σημαίνει ότι ακριβώς οι ετήσιες ζημίες για μία επιχείρηση, θα καταλήξουμε στο συνολικό ποσόν των -148,7 δις €.
Εάν τώρα το ποσόν αυτό προστίθετο στο χρέος του 2007 πλην αυτό που είχε ήδη προστεθεί (239,3 δις € – 14,5 δις €), θα έφτανε στα τέλη του 2014 στα 373,5 δις € – όπου όμως, επειδή τοποθετήθηκε στα 349,3 δις € σημαίνει ότι εξοικονομήθηκαν μόλις 24,2 δις €, λόγω της διαγραφής του PSI. Η εξοικονόμηση ήταν βέβαια μεγαλύτερη, αφού δεν προστέθηκαν μόνο τα ελλείμματα στο δημόσιο χρέος αλλά, επίσης, ορισμένα άλλα ποσά, μεταξύ άλλων από τις δημόσιες επιχειρήσεις.
.
Η ενδεχόμενη χρεοκοπία το 2010
Συνεχίζοντας, εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε το 2010, τότε θα έπρεπε να μειώσει το έλλειμμα της αμέσως κατά 23,8 δις € – αφού δεν θα μπορούσε να δανεισθεί από κανέναν. Βέβαια, επειδή δεν θα πλήρωνε τους τόκους ύψους τότε περί τα 12 δις €, οι μειώσεις θα ήταν χαμηλότερες – μίας τάξης μεγέθους των 11,8 δις €.
Δυσκολίες θα αντιμετώπιζε επίσης με το αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, το οποίο το 2010 είχε διαμορφωθεί στα περίπου -23 δις € (εξέλιξη 2000 – 2010) – με αποκορύφωμα του το 2008, όπου έφτασε στα -34,8 δις €.
Επομένως, θα ήταν υποχρεωμένη να επιβάλλει άμεσα μέτρα αύξησης των εσόδων και μείωσης των δαπανών, ενώ θα συναντούσε μεγάλες δυσκολίες στις εισαγωγές της – ειδικά λόγω της εξάρτησης της οικονομίας της από αυτές, η οποία είχε κλιμακωθεί επικίνδυνα τα τελευταία έτη.
