Συνεχίζοντας, με βάση τα παραπάνω οι οικονομολόγοι, υπό τον Keynes, θεώρησαν πως μετά τη σωστή διάγνωση είχαν βρει την κατάλληλη θεραπεία – τεκμηριώνοντας πως ένα κράτος που σε εποχές κρίσεων μειώνει τις δαπάνες του, λειτουργεί ανεύθυνα. Απλούστατα, θα πρέπει το δημόσιο να ξοδεύει πολύ περισσότερα χρήματα, για να κινηθεί ξανά η οικονομία – ξεφεύγοντας από τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο του διαβόλου.
Αυτό ακριβώς εφάρμοσαν πάρα πολλά κράτη, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, όπως οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία, η Ελβετία κοκ. – διογκώνοντας τους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών τους (γράφημα), καθώς επίσης διασώζοντας τις τράπεζες, με την επένδυση μεγάλων ποσών χρημάτων.
.
.
Εν τούτοις, αυτό συνέβη σε ολόκληρο τον πλανήτη μόλις για ένα έτος – αφού ξαφνικά η Ευρώπη, στα τέλη του 2009 με εντολή της Γερμανίας και με αφορμή την Ελλάδα, άλλαξε κατεύθυνση εντελώς (υπενθυμίζουμε πως ακριβώς τότε η Ελλάδα οδηγήθηκε στο ικρίωμα). Έτσι ξεκίνησε το μεγαλύτερο οικονομικό πείραμα στην παγκόσμια ιστορία – η πολιτική λιτότητας εκ μέρους μίας ολόκληρης ηπείρου.
.
Ο συλλογικός παραλογισμός
Επρόκειτο αναμφίβολα για μία δραματική συλλογική απόφαση, συνοδευόμενη από έναν περίεργο ενθουσιασμό όλων των συμμετεχόντων – οι οποίοι τοποθετήθηκαν από κοινού, υποκινούμενοι από τη γερμανική κυβέρνηση, εναντίον μίας απολύτως επιτυχημένης στρατηγικής, από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν.
Οι Ευρωπαίοι τάθηκαν δηλαδή υπέρ μίας οικονομικής πολιτικής, η οποία υποσχόταν μικρή έως μηδενική επιτυχία, μεγάλο ρίσκο και σίγουρη οδύνη – ενώ ήταν σε πλήρη αντίθεση με όλα τα οικονομικά εγχειρίδια, έχοντας οδηγήσει τον πλανήτη στην καταστροφή του 1930 και στον αιματηρό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι δήθεν και οι πραγματικές αιτίες ήταν οι εξής:
(α) Η πρώτη αιτία της αλλαγής αυτής, ενάντια στα συμφέροντα του υπόλοιπου πλανήτη, καθώς επίσης ενάντια στο συλλογικό συντονισμό κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών που απαιτούσε η έξοδος από την κρίση, φαίνεται πως ήταν μία πρόσφατη οικονομική μελέτη – σύμφωνα με την οποία οι στοχευμένες περικοπές στους εθνικούς προϋπολογισμούς, θα οδηγούσαν σε ανάπτυξη.
Ο λόγος που θα προκαλούταν ανάπτυξη ήταν το ότι, αυτού του είδους οι περικοπές θα δημιουργούσαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους επενδυτές – οι οποίοι στη συνέχεια θα δάνειζαν πιο εύκολα τα κράτη, ενώ θα εξαγόραζαν τις υγιείς πλέον επιχειρήσεις του δημοσίου, στα πλαίσια της γερμανικής νεοφιλελεύθερης αντίληψης περί της ιδιωτικοποίησης των πάντων.
(β) Η δεύτερη αιτία ήταν επίσης μία οικονομική μελέτη – σύμφωνα με την οποία όταν το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ υπερβαίνει το 90%, τότε η οικονομία δεν έχει καμία δυνατότητα επιστροφής στην ανάπτυξη. Βέβαια, η μελέτη αυτή τεκμηριώθηκε αργότερα πως στηριζόταν σε λανθασμένους υπολογισμούς – οπότε δεν ήταν εύλογο να την εμπιστευθεί κανείς.
Εν τούτοις, η λογική της θα μπορούσε να μην είναι εσφαλμένη – ενώ, σε συνδυασμό με την πρώτη μελέτη, δημιούργησε την εντύπωση πως η πολιτική της δημοσιονομικής επέκτασης (αύξηση της ποσότητας χρήματος, των δημοσίων δαπανών κλπ.), ήταν μεν σωστή, αλλά μόνο εάν τα κράτη δεν είχαν συσσωρεύσει μεγάλα χρέη (με βασικό κριτήριο την Ιαπωνία, το δημόσιο χρέος της οποίας συνεχίζει να αυξάνεται ακατάπαυστα, πλησιάζοντας το 250% του ΑΕΠ).
(γ) Η τρίτη αιτία τώρα, η οποία δεν αναφέρεται πουθενά, ήταν και είναι η κρυφή διαπίστωση της Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία η πολιτική του μερκαντιλισμού που υιοθέτησε από το 2000 μαζί με το μισθολογικό dumping, της εξασφάλιζε τεράστια πλεονάσματα στον προϋπολογισμό της, εν μέσω κρίσεων και εις βάρος των εταίρων της – κάτι που φυσικά δεν αποκάλυψε, όταν υποκίνησε ολόκληρη την Ευρώπη να αλλάξει πολιτική ξαφνικά, στα τέλη του 2009, σχεδιάζοντας μυστικά την οικονομική κατοχή της.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται πόσο αυξάνονταν τα πλεονάσματα της Γερμανίας διαχρονικά (μαύρη καμπύλη, αριστερή στήλη), ενώ μειώνονταν παράλληλα τα αντίστοιχα της Γαλλίας (ανοιχτή καμπύλη, δεξιά στήλη) – με αποτέλεσμα ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της Γερμανίας στην Ευρωζώνη, η Γαλλία, να βυθιστεί στα ελλείμματα, παρά το ότι η παραγωγικότητα των εργαζομένων της είναι υψηλότερη από την αντίστοιχη της Γερμανίας.
.
.
Ολοκληρώνοντας, εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή, όπου η Γερμανία προσπαθούσε να βρει τρόπο να εκμεταλλευθεί τη διαπίστωση της, η οποία θα της έδινε τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθεί σταδιακά από τις Η.Π.Α. αναλαμβάνοντας την ηγεσία της Ευρώπης, μέσω της πολιτικής λιτότητας και σε πλήρη αντίθεση με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη, εμφανίσθηκε στο προσκήνιο η Ελλάδα
Η νέα ελληνική κυβέρνηση ισχυρίσθηκε πως η προκάτοχος της είχε παραποιήσει τις στατιστικές, οπότε το έλλειμμα ήταν πολύ υψηλότερο – ενώ το δημόσιο χρέος είχε εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η χώρα να χρεοκοπήσει. Η Γερμανία, ως εκ θαύματος, είχε βρει τον «από μηχανής Θεό» της στο πρόσωπο της Ελλάδας – ο πρωθυπουργός της οποίας αφενός μεν δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως οξυδερκής αφετέρου μάλλον εξυπηρετούσε άλλου είδους σχεδιασμούς.
Στο δεύτερο μέρος της ανάλυσης μας θα αναφερθούμε στην απίστευτη αυτή αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής κατά 180 μοίρες, με την υιοθέτηση της καταστροφικής λιτότητας – η οποία οδήγησε, μεταξύ άλλων, την Ελλάδα στο χάος και τη Γερμανία στο θρόνο της Ευρώπης.
Βιβλιογραφία: C. Seibt, T.A.
.
