Η μετατροπή του πλεονάσματος σε έλλειμμα, η αρνητική εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, η δολοφονία των τραπεζών από την ΕΚΤ και οι προβλέψεις μίας τρομακτικής ύφεσης, εκμηδενίζουν τις ελπίδες αποφυγής της κατάρρευσης
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όσο αισιόδοξος και αν θέλει να είναι κανείς, δεν μπορεί να εθελοτυφλεί, διαπιστώνοντας πού οδηγείται νομοτελειακά η χώρα, εάν δεν συμβεί σύντομα κάποιο θαύμα – κάτι που δεν είναι αναμενόμενο, αφενός μεν επειδή θαύματα δεν γίνονται, αφετέρου λόγω του ότι ένας μεγάλος αριθμός στελεχών της κυβέρνησης, αναζητάει το θαύμα στην επιστροφή της χώρας στη δραχμή!
Δυστυχώς δε, εκτός από την πλήρη άγνοια των οικονομικών προϋποθέσεων μίας βιώσιμης υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, η ομάδα αυτή δεν εξηγεί στους «ακροατές» της πως θα ήταν ένα εντελώς καινούργιο νόμισμα – το οποίο δεν θα είχε απολύτως καμία σχέση με τη δραχμή.
Ουσιαστικά θα επρόκειτο για μία «κακέκτυπη» συνωνυμία, η οποία θα οδηγούσε την Ελλάδα κατ’ ευθείαν στο χάος, με βάση τις σημερινές συνθήκες της οικονομίας της – ενώ δεν έχει καμία σημασία η όποια σχέση ισοτιμίας της με το ευρώ, αφού το 1:1 που αναφέρεται θα γινόταν πολύ σύντομα 1:2, γεγονός που σημαίνει πως η αγοραστική αξία θα μειωνόταν στο μισό (οι μισθοί των 900 € στα 450 € κοκ.).
Αρκεί να τονίσει κανείς πως η νέα τουρκική λίρα, η οποία υιοθετήθηκε αφού σβήστηκαν τα 6 μηδενικά της παλαιάς, ήταν επίσης στο 1:1, έχοντας ήδη υπερβεί το 1:3 – οπότε οι μισθοί των 900 €, έχουν μειωθεί στα 300 €, σε όρους αγοραστικής αξίας, παρά το ότι η Τουρκία δεν χρεοκόπησε, όπως θα συνέβαινε με την Ελλάδα”.
.
Άρθρο
Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, αφού διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας δρόμος εξόδου από την κρίση – επιθυμούμε δε να προτείνουμε λύσεις, επειδή η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα, με σημαντικές δυνατότητες σε πολλούς διαφορετικούς τομείς.
Το έχουμε κάνει άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν, προσαρμόζοντας κάθε φορά τις λύσεις στα νέα δεδομένα της οικονομίας μας – όπως, για παράδειγμα, το Φεβρουάριο του 2014 όπου, διαπιστώνοντας πως η Ελλάδα ήταν εγκλωβισμένη στο σπιράλ της χρεοκοπίας (ανάλυση), είχαμε προτείνει τα εξής:
“Όσο δεν εργάζονται οι άνθρωποι και δεν λειτουργούν οι μηχανές, δεν υπάρχει μέλλον – ακόμη και όταν μία χώρα εμφανίζει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, έχουν κέρδη κάποιες επιχειρήσεις της ή αυξάνονται οι αποταμιεύσεις ορισμένων Πολιτών της.
Οι λύσεις της Ελλάδας τώρα, για να εργασθούν οι άνθρωποι, να λειτουργήσουν οι μηχανές και να ξεφύγει από το σπιράλ της χρεοκοπίας, οφείλουν να διαχωριστούν σε ευρωπαϊκές και σε εθνικές – οι εθνικές δε σε βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες. Ορισμένες από αυτές είναι επιγραμματικά οι εξής:
.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο
(α) Επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δημοσίου χρέους στα 50 χρόνια, με μία περίοδο χάριτος δύο ετών. Προσπάθεια να συνδεθεί η περίοδος χάριτος με το ρυθμό ανάπτυξης – να σταματήσει δηλαδή, μόνο όταν ξεφύγουμε από την ύφεση.
(β) Μείωση των επιτοκίων δανεισμού στο βασικό της ΕΚΤ (0,25%).
(γ) Επενδυτικό σχέδιο Marshall για την αναβίωση του παραγωγικού μας ιστού, τον οποίο κατέστρεψε η πολιτική της Τρόικας.
(δ) Απαίτηση σταδιακής εξόφλησης (με δόσεις) τουλάχιστον του κατοχικού δανείου που μας οφείλει η Γερμανία.
.
Σε εθνικό επίπεδο
(α) Βραχυπρόθεσμα
(1) Έκδοση εθνικών ομολόγων, εγγυημένων με κρατικά περιουσιακά στοιχεία, για την κάλυψη των ληξιπρόθεσμων ομολόγων του δημοσίου – έτσι ώστε να διωχτεί η Τρόικα.
(2) Πώληση τους στις τράπεζες οι οποίες, αφού τα ομόλογα θα είναι εγγυημένα, θα μπορούν να τα χρηματοδοτήσουν «φθηνά» μέσω της ΕΚΤ.
(3) Έκδοση άλλων εθνικών ομολόγων με ρήτρα πληθωρισμού, κατά το παράδειγμα της Ιταλίας.
(4) Πώληση τους στους Έλληνες καταθέτες – επίσης, σε αυτούς που έχουν μεταφέρει τις νόμιμες καταθέσεις τους στο εξωτερικό, με την εγγύηση πως δεν απαιτηθεί φόρος για την εισαγωγή των χρημάτων.
(5) Εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί άμεσα είτε με την πληρωμή μέσω ομολόγων, είτε με «πιστωτικά φόρου» – όπου οι επιχειρήσεις θα είχαν τη δυνατότητα να εξοφλούν τις υφιστάμενες ή τις μελλοντικές φορολογικές τους υποχρεώσεις, με τα συγκεκριμένα πιστωτικά.
(6) Διευκολύνσεις στην ίδρυση μικρών επιχειρήσεων (αφορολόγητο για 3-5 χρόνια, μη επιβάρυνση με ΟΑΕΕ κλπ.), για να μπορέσει να μειωθεί η ανεργία, ειδικά αυτή των νέων, μέσω της αυτοαπασχόλησης.
.
(β) Μεσοπρόθεσμα
(1) Εισαγωγή του ΤΑΙΠΕΔ στο χρηματιστήριο, αφού προηγουμένως γίνουν όλα όσα πρέπει για να αποκτήσει την τιμή που αξίζει.
(2) Ίδρυση μίας κρατικής τράπεζας επενδύσεων (ανάλογης μορφής με τη γερμανική Kfw), προικίζοντας την με περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να δοθούν πιστώσεις προς την πραγματική οικονομία, για την «αναθέρμανση» των επενδύσεων και της ζήτησης.
(3) Εισαγωγή της επενδυτικής κρατικής τράπεζας στο χρηματιστήριο, για να αυξήσει τις χρηματοδοτικές δυνατότητες της.
.
(γ) Μακροπρόθεσμα
(1) Τιτλοποίηση του ενδεχομένου υπογείου πλούτου της Ελλάδας
(2) Ιδιωτικοποίηση των μη κοινωφελών, μη κερδοφόρων και μη στρατηγικών επιχειρήσεων, όταν θα ευρίσκεται η Ελλάδα σε πορεία ανάπτυξης – οπότε θα έχει αυξηθεί η τιμή τους.
.
Ολοκληρώνοντας, ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς επίσης των τιτλοποιήσεων, θα μπορούσε να διατεθεί για τη μείωση του δημοσίου χρέους – χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα (ύφεση κλπ.) στην Ελληνική Οικονομία”.
Δυστυχώς όμως, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν συνέβη, η Ελλάδα συνέχισε την καθοδική της πορεία, μεσολάβησαν οι πρόωρες εκλογές, η νέα κυβέρνηση ασχολήθηκε μόνο με τις διαπραγματεύσεις αδιαφορώντας ουσιαστικά για την πραγματική οικονομία, ενώ τελικά απέτυχε παταγωδώς. Έτσι δημιουργήθηκαν εντελώς νέα δεδομένα στη χώρα μας, τα οποία δυστυχώς δεν επιτρέπουν καμία αισιοδοξία. Τα σημαντικότερα δε είναι τα παρακάτω:
.
Η μετατροπή των πρωτογενών πλεονασμάτων σε ελλείμματα
Έχοντας καταφέρει μετά από πολλά χρόνια, καθώς επίσης με τεράστιες προσπάθειες, να επιστρέψει η Ελλάδα σε προ τόκων πλεονάσματα, η οικονομία από τις αρχές του έτους, αφέθηκε κυριολεκτικά στην τύχη της – με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν τα ελλείμματα, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
.
.
Χωρίς να αναζητήσουμε τους υπαίτιους, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα, η εικόνα είναι τραγική – ενώ επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο τον Ιούλιο, παρά το ότι είναι ένας από τους θετικότερους μήνες της Ελλάδας παραδοσιακά, λόγω του τουρισμού.
