(γ) Η τρίτη και τελευταία αλήθεια είναι αυτή που δεν δέχεται καθόλου το «ευρωπαϊκό ιερατείο» – το ότι η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει τόσο μεγάλα προβλήματα, αλλά πως υπάρχουν πολλές άλλες, οι οποίες διατηρούνται τεχνητά στη ζωή μέσω της αγοράς των ομολόγων τους από την ΕΚΤ, των παραποιημένων στατιστικών τους στοιχείων, καθώς επίσης με διάφορα άλλα πονηρά τεχνάσματα.
Δεν πρόκειται δε μόνο για την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία αλλά, επίσης, για την Αυστρία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, τη Φιλανδία κοκ. – αφού αναπτύσσονται τεράστιες φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης, οι οποίες θα οδηγήσουν σε μαζικές αθετήσεις πληρωμών, οι οποίες τελικά θα συμπαρασύρουν και τη Γερμανία.
Ίσως δε η Ελλάδα να τα καταφέρει τελικά καλύτερα, ότι και αν συμβεί – αφού σύντομα θα έχει δημοσιονομικό πλεόνασμα (γράφημα), εάν η κυβέρνηση της λειτουργήσει ορθολογικά, ανοίγοντας αμέσως τις τράπεζες (ανάλυση).
.
.
Όπως φαίνεται από το γράφημα, στα τέλη του 2014 υπολείπονταν μόλις 4,88 δις € για την κάλυψη των δημοσίων δαπανών, συμπεριλαμβανομένων των τόκων – ενώ εάν η Ελλάδα κατόρθωνε να αναπτυχθεί με ρυθμό υψηλότερο του μέσου επιτοκίου δανεισμού της (2%), κάτι καθόλου ανέφικτο μετά από έξι χρόνια ύφεσης, τότε ακόμη και το χρέος της θα μπορούσε να θεωρηθεί βιώσιμο.
Αρκεί φυσικά να είχε πρόσβαση στις αγορές, ανανεώνοντας τα υφιστάμενα ομόλογα της, αφού δεν υπήρχε ανάγκη νέου δανεισμού – μία δυνατότητα που «κάηκε» ανεύθυνα τη Γερμανία, όταν δεν τήρησε την υπόσχεση της του 2012 (αναδιάρθρωση του χρέους), καθώς επίσης από τις πρόωρες εκλογές και τη σημερινή της κυβέρνηση.
.
Επίλογος
Είναι αναμφίβολα θλιβερό να βλέπει κανείς τον πρωθυπουργό να συμβιβάζεται με έναν τέτοιο τρόπο, έχοντας χάσει στο παρελθόν χιλιάδες ευκαιρίες να πετύχει μία πολύ καλύτερη λύση για την πατρίδα του – επίσης, έναν καινούργιο υπουργό οικονομικών να προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα, με μία ποιότητα λόγου, καθώς επίσης με μία επιστημονική «επάρκεια» που δεν θα έπρεπε να επιτρέπει σε κανέναν Έλληνα να κοιμάται ήσυχα.
Τόσο ο ένας, όσο και ο άλλος βέβαια, είναι εξαιρετικά συμπαθείς – καμία μάχη όμως και κανένας πόλεμος δεν έχουν κερδηθεί ποτέ από συμπαθεί άτομα, πόσο μάλλον εάν είναι κατά πολύ κατώτερα των περιστάσεων.
Περαιτέρω η συντριπτική, κατά κράτος ήττα της ελληνικής κυβέρνησης, δεν πρέπει να χαροποιεί καθόλου τη Γερμανία – αφού αναδεικνύει με το χειρότερο δυνατό τρόπο την ανελέητη, αιμοχαρή συμπεριφορά της, την οποία έχουν πλέον αντιληφθεί όλοι οι υπόλοιποι εταίροι της. Κυρίως η Γαλλία, η οποία έχει κάνει ξανά το λάθος να εμπιστευτεί τον αλαζονικό γείτονα της που τη χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του.
Η Ελλάδα, εδώ που την έφερε η κυβέρνηση της, προκαλώντας ανεύθυνα τις πρόωρες εκλογές και διαπραγματευόμενη με έναν πρωτοφανή ερασιτεχνισμό, δεν είχε πραγματικά καμία άλλη λύση – αν και δεν θα έπρεπε να υποστεί αυτόν τον απίστευτο εξευτελισμό. Έναν εξευτελισμό που ξεκίνησε από τις ουρές στα ΑΤΜ και τελείωσε με την πλήρη υποταγή της Βουλής στην Τρόικα – στην οποία συμμετείχαν επίσης αυτοί που ψήφισαν παρόν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Εν τούτοις, δεν είναι η Ελλάδα αυτή που θα πληρώσει το τελικό, πανάκριβο τίμημα – αλλά η Ευρώπη, η Γερμανία δηλαδή, η οποία δεν είχε καν την ευγένεια να προσφέρει στην κυβέρνηση έναν έντιμο συμβιβασμό, απαιτώντας το δημόσιο εξευτελισμό και την πλήρη υποταγή της.
Με τέτοιες μεθοδεύσεις ασφαλώς δεν έχει μέλλον το ευρώ, καμία άλλη σοβαρή χώρα δεν θα επιλέξει την υιοθέτηση του, ενώ έχει ανοίξει διάπλατα η πόρτα της εξόδου – κρίνοντας από τη Φιλανδία που το συζητάει ήδη, από τη Γαλλία, καθώς επίσης από την άνοδο πολλών αντιευρωπαϊκών παρατάξεων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ηπείρου μας.
Κλείνοντας, θα ήταν λάθος να νομίσει κανείς πως η Ελλάδα απέφυγε την έξοδο από την Ευρωζώνη, επιλέγοντας την άνευ όρων υποταγή της στη Γερμανία. Δεν πρέπει δε να εκπλαγούμε εάν είναι πλέον πολύ πιο κοντά στην πόρτα εξόδου, αφού η χώρα αυτή δεν απεχθάνεται τίποτα περισσότερο από τους ηττημένους – ειδικά από αυτούς οι οποίοι, πριν την τελική σύγκρουση, αλλάζουν τρομοκρατημένοι πορεία.
