Υπάρχει διαφορά, μεταξύ μετρητών και ηλεκτρονικών χρημάτων σε εποχές αποπληθωρισμού, όπως αυτή που βιώνουμε – οπότε έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν την κατάργηση τους οι κεντρικές τράπεζες, ενώ επίσης κάθε λόγο να αντιδρούν οι Πολίτες.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Δύο θέματα φαίνεται να απασχολούν τους Γερμανούς σήμερα, εκτός από την προβλεπόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας: (α) σε ποιόν ανήκουν στην πραγματικότητα οι μεγάλοι εισηγμένοι όμιλοι (Δείκτης DAX), καθώς επίσης (β) η επιδιωκόμενη πλήρης κατάργηση των μετρητών χρημάτων (χαρτονομίσματα) στις συναλλαγές, με την αντικατάσταση τους από τα ηλεκτρονικά (πλαστικά).
Όσον αφορά το πρώτο, σύμφωνα με μία μελέτη της ελεγκτικής και συμβουλευτικής εταιρείας EY (Ernst & Young), μίας από τους τέσσερις γίγαντες του κλάδου, ο οποίος δεν είναι λιγότερο «σκοτεινός» ή/και ισχυρός από τις τρεις αδελφές (ανάλυση), το 54% των μετοχών των τριάντα μεγαλυτέρων γερμανικών επιχειρήσεων ανήκει σε ξένα κράτη, το 37% στη χώρα, ενώ το 9% δεν μπορεί να καταταχθεί σε καμία περιοχή του πλανήτη!
Η συμμετοχή των ξένων στις εταιρείες αυτές αυξήθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ενώ σε έξι από αυτές το ποσοστό ξεπερνάει το 70% – με τους αμερικανούς να κατέχουν το 20% (από 17% το 2010) των κορυφαίων τριάντα ομίλων, καθώς επίσης με τους Ευρωπαίους εκτός Γερμανίας το 27%.
Εύλογα λοιπόν αναρωτούνται οι Γερμανοί Πολίτες σε ποιόν ανήκει το κράτος τους, το οποίο έχει ιδιωτικοποιήσει τα πάντα – με την πολιτική του δομή να πλησιάζει όλο και περισσότερο αυτήν του παρελθόντος (εθνικοσοσιαλισμός), όπου η δύναμη ευρίσκεται στα χέρια της οικονομικής εξουσίας.
.
Τα μετρητά χρήματα
Όσον αφορά το δεύτερο θέμα, εξετάζεται από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Σύμφωνα με την πρώτη, οι συνθήκες στον πλανήτη έχουν αλλάξει εντελώς – οπότε είτε αρνείται κανείς «ξεροκέφαλα» να τις αποδεχθεί, είτε τις αποδέχεται επιδεικνύοντας ωριμότητα και προσαρμόζοντας το οικονομικό του μοντέλο στις νέες συνθήκες.
Η τρίτη δυνατότητα, η διαφορετική οπτική γωνία ουσιαστικά, είναι η προσαρμογή των συνθηκών στο παλαιότερο μοντέλο – η επιστροφή της οικονομίας δηλαδή στο υγιές παρελθόν, η οποία διακωμωδείται σκόπιμα από την ελίτ.
Περαιτέρω, πολλοί σύγχρονοι οικονομολόγοι τοποθετούνται υπέρ της κατάργησης των μετρητών χρημάτων – όταν εμείς
(α) δεν θέλουμε να τους κατηγορήσουμε ισχυριζόμενοι πως «συνοδεύουν μουσικά» το παιχνίδι των τραπεζών – οι οποίες για τα μετρητά χρήματα υποχρεούνται σε εγγυήσεις 100%, ενώ για τα ηλεκτρονικά στην Ευρωζώνη μόλις 1% (10% στις Η.Π.Α., 20% στην Κίνα μειώνοντας την πρόσφατα, 2,5% στην Ελβετία κοκ.),
(β) ενώ δεν υποψιαζόμαστε τη διευκόλυνση της λεηλασίας των Πολιτών, με την έννοια πως θα φορολογούνταν πολύ περισσότερο – αφενός μεν λόγω των βουνών των συσσωρευμένων χρεών (ανάλυση), μεταξύ άλλων επειδή τα κράτη διέσωσαν τις τράπεζες με τα χρήματα των «υπηκόων» τους, αφετέρου επειδή οι μεγάλες πολυεθνικές αποφεύγουν νομότυπα την πληρωμή φόρων, με τις γνωστές μεθόδους (άρθρο).
Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς τους οικονομολόγους, οι οποίοι συνήθως συνεργάζονται στενά με την ομάδα των τριάντα (άρθρο), τα μετρητά χρήματα είναι ενοχλητικά – αφού μπορεί κανείς να τα πλαστογραφήσει, να φοροδιαφύγει επειδή δεν αφήνουν ηλεκτρονικά ίχνη, να τα κρατήσει μυστικά από το κράτος κρύβοντας τα στο σπίτι του, να αποφύγει την ανταλλαγή τους όπως στο ενδεχόμενο της δραχμής κοκ.
Εκείνος ο οργανισμός όμως που ενοχλείται περισσότερο από όλους, όσον αφορά τα μετρητά, είναι οι κεντρικές τράπεζες – οι οποίες με τις καταστροφικές, συνεχείς παρεμβάσεις τους αποσυντονίζουν την παγκόσμια οικονομία, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο την παγκόσμια ελίτ, με τη μεταφορά των χρημάτων από τους φτωχούς στους πλουσίους.
Η αιτία είναι η αδυναμία τους να ελέγξουν την πολιτική των επιτοκίων, η οποία είναι τότε μόνο εφικτή, όταν τόσο τα επιτόκια, όσο και ο πληθωρισμός έχουν θετικό πρόσημο. Ειδικότερα, όταν ο πληθωρισμός περιορίζεται (ύφεση), τότε οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να μειώσουν τα βασικά επιτόκια τους μόνο μέχρι το μηδέν – κυρίως λόγω των μετρητών χρημάτων αφού, εάν τα επιτόκια ήταν αρνητικά, εάν δηλαδή οι καταθέτες υποχρεώνονταν να πληρώνουν τόκους αντί να εισπράττουν, τότε μάλλον θα άδειαζαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, φυλάσσοντας τα χρήματα στο σπίτι τους δωρεάν.
Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που οι εμπορικές τράπεζες εξαιρούν σήμερα τους ιδιώτες καταθέτες από τα αρνητικά επιτόκια – κάτι που δεν χρειάζεται για τους μεγάλους καταθέτες, επειδή φυσικά δεν μπορούν να αποθηκεύουν τόσα χρήματα στα σπίτια τους.
.
Τα αρνητικά επιτόκια
Συνεχίζοντας, εάν είχαν καταργηθεί τα μετρητά χρήματα, οι κεντρικές τράπεζες δεν θα ήταν υποχρεωμένες να διαθέτουν τα γνωστά πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE) – αφού θα λειτουργούσαν πλέον τα παραδοσιακά νομισματικά τους όπλα, όπως το βασικό επιτόκιο, το οποίο θα μπορούσε πλέον να είναι αρνητικό.
Υπολογίζεται δε πως στα επίπεδα του -3% θα ήταν αρκετό για να υπάρξει ανάπτυξη, με τα χρήματα να οδηγούνται ξανά στην πραγματική οικονομία – όπου όμως οι αποταμιευτές θα πλήρωναν το λογαριασμό, εισπράττοντας μόλις 97 € για κάθε 100 € που θα κατέθεταν. Φυσικά θα μπορούσαν να τοποθετήσουν τα χρήματα τους στα επενδυτικά προϊόντα των τραπεζών, τα οποία όμως έχουν ρίσκο – ενώ θα ωφελούσαν ξανά τις τράπεζες, οι οποίες χρεώνουν τέτοιου είδους συναλλαγές.
.
Η λειτουργία του χρήματος
Περαιτέρω, στα πλαίσια της συζήτησης της κατάργησης των μετρητών, δεν θα ήταν λάθος να ασχοληθεί κανείς με τη λειτουργία του χρήματος – τόσο από την οικονομική της πλευρά, όσο και από τη νομική. Εν προκειμένω, τα χρήματα έχουν τρεις λειτουργίες: είναι ένα μέσον πληρωμών, αποτελούν γενικότερα μία μονάδα συναλλαγών, ενώ βοηθούν στη διατήρηση αξιών.
Όσον αφορά τις πρώτες δύο λειτουργίες, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ μετρητών και ηλεκτρονικών χρημάτων – αφού όπως και να πληρώνει ή να συναλλάσσεται κανείς, με μετρητά ή με πιστωτική κάρτα, γίνεται το ίδιο αποδεκτή η συναλλαγή, ενώ είναι πάντοτε στο νόμισμα που χρησιμοποιείται.
