Η συνταγή της χρηματοπιστωτικής καταστολής δεν είναι σίγουρο πως θα έχει επιτυχία – ενώ υπάρχει κίνδυνος να χαθεί η εμπιστοσύνη στα χρήματα, οπότε η κρίση χρέους να εξελιχθεί σε μία «μονεταριστική» κρίση, καταστροφική για το παγκόσμιο σύστημα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Τα αποτελέσματα του χθεσινού Euro Group δεν ήταν τα καλύτερα για την Ελλάδα – ειδικά επειδή δεν έγινε καμία αναφορά στο χρονικό διάστημα μετά τον Ιούνιο, όπου χωρίς ένα νέο δάνειο ή την προσφυγή στις αγορές, είναι αδύνατον να εξοφληθούν οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις της χώρας. Βέβαια, η Ελλάδα συνεχίζει να πληρώνει τα χρέη της, παρά το ότι δεν δανείζεται από τον προηγούμενο Αύγουστο και μετά – οπότε κανένας δεν είναι βέβαιος για το τι ακριβώς συμβαίνει.
Περαιτέρω υπάρχουν αναλυτές, οι οποίοι ερευνούν τη χώρα μας από μία διαφορετική οπτική γωνία – όπως ο φημισμένος επενδυτής κ. P. Kazarian (Japonica Partners), σύμφωνα με τον οποίο το δημόσιο χρέος δεν είναι της τάξης του 175%, αλλά μόλις 18% του ΑΕΠ. Όταν δε τεκμηριώνει την παράδοξη θέση του σε μία διάλεξη στο γνωστό οικονομικό ινστιτούτο του Μονάχου «Ifo» (πηγή), ισχυριζόμενος πως η Ελλάδα δεν έχει τόσο πολλά χρέη αλλά φαίνεται έτσι επειδή το λογιστικό της σύστημα είναι λανθασμένο, αποτελώντας τη ρίζα των προβλημάτων της, τότε δεν πρέπει να τον ειρωνεύεται κανείς.
Κατά τον ίδιο, το δημόσιο χρέος το 2013 δεν ήταν 319 δις € αλλά μόλις 33 δις € – οπότε όχι 175% του ΑΕΠ, αλλά 18%. Η αιτία είναι το ότι, το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της αποτελείται από δάνεια της Ευρωζώνης, τα οποία θα μπορούσαν να μην απαιτηθούν ποτέ ή να μην επιβαρύνονται με τόκους – ενώ διαθέτει 91 δις € στο ενεργητικό της, χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία δηλαδή, τα οποία θα έπρεπε να αφαιρεθούν (άρθρο μας).
.
.
Τέλος, ο επενδυτής θεωρεί πως για να λειτουργήσει θετικά η συνεργασία με τους δανειστές, θα πρέπει να υπάρχουν σωστά στοιχεία – μία διαφανής και ολοκληρωμένη «λογιστική απεικόνιση» δηλαδή, χωρίς την οποία οι διαπραγματεύσεις γίνονται στη βάση αριθμών που δεν είναι διεθνώς συγκρίσιμοι.
Περαιτέρω, εάν κοιτάξει κανείς την σημερινή κατάταξη στον πίνακα των χρεών της Ευρώπης, θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που μειώνει πραγματικά τα χρέη της. Ειδικότερα, από το 2011 τα χρέη αυξήθηκαν στις 27 από τις 28 χώρες της ΕΕ, με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα – η οποία οφείλει 39 δις € λιγότερα χρήματα ή -11% (γράφημα που ακολουθεί), συγκριτικά με το 2011. Φυσικά αυτό οφείλεται στη διαγραφή χρέους του 2011, καθώς επίσης στην επαναγορά ομολόγων του 2012 – κάτι που όμως δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, ενώ η εικόνα προς τα έξω δεν έχει επιδεινωθεί από τα χρέη, αλλά από τη μείωση του ΑΕΠ.
.
.
Με απλά λόγια, μπορεί κανείς να τοποθετεί το δημόσιο χρέος στο δυσθεώρητο 180% του ΑΕΠ, αλλά σε απόλυτο μέγεθος είναι πολύ μικρότερο – ενώ εάν συμπεριλάβει στις σκέψεις του πως η αποπληρωμή στα κράτη της Ευρώπης ξεκινάει από το 2023, θα κατανοήσει πως η πραγματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι πολύ καλύτερη, από αυτήν που εμφανίζεται διεθνώς.
Με δεδομένο δε το ότι αυτό που έχει στην πραγματικότητα σημασία δεν είναι τόσο το χρέος, όσο οι δυνατότητες εξυπηρέτησης του, έχουμε την εντύπωση πως η Ελλάδα θα μπορούσε να τα καταφέρει σχετικά εύκολα,
(α) αφενός μεν εάν έπειθε την ΕΚΤ να παγώσει τα ομόλογα που κατέχει – κάτι που δεν θα κόστιζε απολύτως τίποτα σε κανέναν (ανάλυση), ενώ έχει ουσιαστικά συμβεί στην Ιρλανδία (άρθρο),
(β) αφετέρου εάν προσέφευγε στις αγορές για τη χρηματοδότησή της, χωρίς να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο – αρκεί να κατάφερνε να τις πείσει μειώνοντας τα επιτόκια δανεισμού της, με τη βοήθεια της κατάρτισης ενός κρατικού ισολογισμού, καθώς επίσης ενός πίνακα εξόφλησης των χρεών της, με το πραγματικό κόστος τους.
Οι δυνατότητες της Ελλάδας υπάρχουν βέβαια, όσο είναι μέλος της Ευρωζώνης – αφού καμία μικρή χώρα εκτός της νομισματικής ένωσης δεν μπορεί να επιβιώσει με εξωτερικό χρέος υψηλότερο του 50% του ΑΕΠ της, όπου το ευρώ θεωρείται ξένο νόμισμα για όλες.
Το πρόβλημα είναι όμως η στάση της ΕΚΤ (άρθρο), καθώς επίσης οι αντιπάθειες που έχει δημιουργήσει με τον ερασιτεχνισμό και την αναξιοπιστία της η ελληνική κυβέρνηση στις άλλες χώρες, έχοντας χάσει όλους τους συμμάχους της – με αποτέλεσμα να μην είναι αποδεκτή πλέον από κανέναν, έχοντας ταυτόχρονα εχθρό τη Γερμανία.
