Η ισοπαλία μεταξύ του αποπληθωρισμού και του πληθωρισμού διεθνώς, δεν σημαίνει πως θα παραμείνει ως έχει – αφού οι αντίπαλες δυνάμεις έχουν μεν εξουδετερωθεί προς στιγμήν, αλλά παραμένουν απειλητικές, με το κραχ να καιροφυλακτεί
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Το αποτέλεσμα στην πραγματική οικονομία σήμερα είναι μία χρονικά περιορισμένη ανακωχή, μεταξύ του φυσιολογικού αποπληθωρισμού, καθώς επίσης του πληθωρισμού που προκαλείται από την πολιτική, με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών – οι οποίες παρεμβαίνουν ανεύθυνα στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, εγκαθιστώντας μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, σοβιετικού τύπου.
Η οικονομία μοιάζει πλέον με έναν ορειβάτη, ο οποίος ανεβαίνει σε μία πολύ απότομη οροσειρά, έχοντας φτάσει ήδη σε ύψος 8.000 μέτρων – κινούμενος πολύ δύσκολα, λόγω της μεγάλης έλλειψης οξυγόνου. Το μονοπάτι που ακολουθεί είναι εξαιρετικά ανηφορικό, πολύ στενό και επικίνδυνο – αφού από τη μία πλευρά χάσκει ο γκρεμός, γεμάτος μυτερά, θανατηφόρα βράχια, ενώ από την άλλη μία γλιστερή, απότομη, τρομακτική πλαγιά, η οποία καθιστά αδύνατη την ομαλή κατάβαση της.
Το γκρέμισμα του στη μία ή στην άλλη πλευρά θα σήμαινε το βέβαιο θάνατο του – ενώ η ανάβαση γίνεται όλο και πιο δύσκολη, με την πιθανότητα πτώσης να αυξάνεται. Θα μπορούσε φυσικά να προσπαθήσει να γυρίσει πίσω, αργά, μεθοδικά, προσέχοντας να μην γκρεμιστεί – θα έπρεπε όμως να αντέξει τον πόνο, τον οποίο απέφυγε η οικονομία το 2009, με τη βοήθεια της συνεχούς εκτύπωσης νέων χρημάτων” (J. Rickards).
.
Ανάλυση
Ο προηγούμενος διοικητής της Fed είχε πει κάποτε ότι, η κεντρική τράπεζα θα είχε τη δυνατότητα να καταπολεμήσει τον αποπληθωρισμό (ο οποίος ουσιαστικά ξεκίνησε το 2000, αλλά επιβραδύνθηκε μέσω των χαμηλών επιτοκίων που όμως οδήγησαν στην κρίση του 2007), ρίχνοντας χρήματα από ένα ελικόπτερο – έτσι ώστε να τα μαζεύουν οι άνθρωποι και να τα καταναλώνουν, αυξάνοντας το ρυθμό ανάπτυξης.
Στον πραγματικό κόσμο βέβαια δεν μπορεί κανείς να μοιράσει χρήματα με αυτόν τον τρόπο – μπορεί όμως να δανείσει μεγάλες ποσότητες με μηδενικά επιτόκια, με τη μορφή δωρεάν ουσιαστικά δανείων.
Αυτό ακριβώς συνέβη με τα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης της Fed (QE), μέρος των οποίων ήταν η αγορά ομολόγων του δημοσίου, γνωστή ως «επιχείρηση Twist» – όπου όμως τα επί πλέον χρήματα που εκτυπώνονταν, μπορούσαν να ληφθούν μόνο από εκείνους που είχαν την απαιτούμενη πιστοληπτική ικανότητα (άρα όχι από τα υποχρεωμένα νοικοκυριά, από τις αντίστοιχες επιχειρήσεις ή από τα χρεοκοπημένα κράτη), καθώς επίσης τη διάθεση να ρισκάρουν, επενδύοντας τα.
Βέβαια τόσο οι ιδιώτες, όσο και οι επιχειρήσεις, οι οποίες ήταν σε θέση και ήθελαν να δανειστούν, δεν το έκαναν με στόχο την κατανάλωση – λόγω της πολιτικής αβεβαιότητας, καθώς επίσης του φόβου για αποπληθωρισμό. Απέφευγαν επίσης τις επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, για τους ίδιους λόγους – επί πλέον, επειδή η μειωμένη κατανάλωση δεν δημιουργεί την ανάγκη περισσότερου παραγωγικού δυναμικού.
Από την άλλη πλευρά, οι μισθοί και τα εισοδήματα αυτών που μπορούσαν να καταναλώσουν περισσότερα προϊόντα, της μεσαίας και κατώτερης εισοδηματικής τάξης δηλαδή, παρέμεναν στάσιμοι διαχρονικά ή έχαναν σε αγοραστική αξία – οπότε η ζήτηση περιοριζόταν ακόμη περισσότερο.
Στα πλαίσια αυτά, οι εύλογες προβλέψεις για πληθωρισμό, για αύξηση δηλαδή των τιμών των προϊόντων, ως λογικό επακόλουθο της εκτύπωσης νέων χρημάτων με έναν τέτοιο «καταιγιστικό» ρυθμό, δεν επιβεβαιώθηκαν – λόγω της παραπάνω συμπεριφοράς των ανθρώπων που μπορούσαν να δανειστούν, καθώς επίσης των υπολοίπων, όσον αφορά τις πιστώσεις και την κατανάλωση.
Εν τούτοις, εμποδίστηκε ο αποπληθωρισμός, ο οποίος θα είχε ασφαλώς εμφανισθεί κάτω από τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν, μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007 – με αποτέλεσμα να καταλήξουν οι Η.Π.Α. (η υπόλοιπη Δύση σχετικά ανάλογα), σε ένα οριακό σημείο «ανακωχής» των δύο αυτών δυνάμεων.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του ΑΕΠ της Ευρωζώνης (αριστερή κάθετος), σε σχέση με αυτού των Η.Π.Α. (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά στήλη) – από την οποία συμπεραίνεται η διαφορετική πορεία των δύο περιοχών.
.
.
