Τα περισσότερα κράτη της Ευρωζώνης είναι σε τέτοιο βαθμό υπερχρεωμένα και μη ανταγωνιστικά, ώστε μόνο η ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών τους, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων, θα μπορούσε να τα διασώσει.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η Ευρωζώνη, αθεράπευτα υπερχρεωμένη πλέον, με ένα θνησιγενές τραπεζικό σύστημα, καθώς επίσης με μία ανυποχώρητη Γερμανία στο εσωτερικό της, έχει μετατρέψει το ευρώ σε έναν «χρυσό ζουρλομανδύα» – στον οποίο έχουν υποχρεωθεί όλα τα μέλη της.
Αν και με την έννοια αυτή είχαν χαρακτηρισθεί οι χώρες που αποτελούσαν τη Σοβιετική Ένωση, επειδή προσπαθούσε να συνδεθεί η οικονομική ολοκλήρωση με τα εθνικά κράτη (άρθρο), η Ευρωζώνη είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση – επειδή γίνεται προσπάθεια επίτευξης του αδιανόητου: της σύνδεσης της Δημοκρατίας, με την οικονομική ολοκλήρωση και με τα εθνικά κράτη μαζί, υπό την απολυταρχική ηγεσία της Γερμανίας!”
.
Άρθρο
Εισαγωγικά θα θέλαμε να τονίσουμε ότι δεν είμαστε αριστεροί, πιστεύοντας στην ελεύθερη αγορά – η οποία όμως πρέπει να «ρυθμιστεί» ξανά, έτσι ώστε να δοθεί τέλος στην παντοδυναμία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καθώς επίσης στις εγκληματικές μεθόδους του νεοφιλελευθερισμού.
Η απίστευτη δημιουργικότητα της άλλωστε τεκμηριώνεται από τα έτη μεταξύ του 1945 και 1970, όπου λειτούργησε πραγματικά σωστά – ενώ η έξοδος από τον κανόνα του χρυσού (1971), η απελευθέρωση των αγορών, η χρησιμοποίηση του ΔΝΤ ως πειθήνιο όργανο της εξωτερικής πολιτικής Η.Π.Α., καθώς επίσης η ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση, δημιούργησαν ένα απαίσιο τέρας που πολύ δύσκολα δεν θα οδηγήσει τον πλανήτη στην ολοκληρωτική κατάρρευση.
Παρά το ότι λοιπόν δεν είμαστε αριστεροί, θεωρούμε πως η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας είναι η μοναδική μας δυνατότητα, όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων της οικονομίας μας – αφού κανένα άλλο κόμμα δεν πιστεύει στην ανάγκη διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, στην απαραίτητη εκδίωξη της Τρόικας, στη μη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, στρατηγικών και μονοπωλιακών επιχειρήσεων του δημοσίου, στην αποκρατικοποίηση των υπολοίπων όταν επανέλθουν οι τιμές στα σωστά τους επίπεδα, στην κατάργηση των μνημονίων, στην εύρεση βιώσιμων λύσεων για το ιδιωτικό χρέος, καθώς επίσης στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, παράλληλα με την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (για εκείνο το χρονικό διάστημα που είναι εγκλωβισμένη).
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως συμφωνούμε με τον τρόπο διαχείρισης της κυβέρνησης, σε σχέση με όλα τα παραπάνω, αφού έχει κάνει τεράστια λάθη μέχρι στιγμής – ειδικά όσον αφορά τη συμφωνία που υπέγραψε, στα πλαίσια του πρόσφατου Euro Group (video). Εκτός αυτού, οι συνεχείς εμφανίσεις των στελεχών της στα ΜΜΕ, όπου φαίνεται πώς πρώτα μιλούν και μετά σκέπτονται, χωρίς να συνειδητοποιούν τις συνέπειες των λόγων τους, είναι κάτι παραπάνω από απελπιστικές – ενώ τεκμηριώνουν έναν απίστευτο ερασιτεχνισμό, ο οποίος μπορεί να αποβεί μοιραίος για την Ελλάδα.
Εν τούτοις, με δεδομένο το παρελθόν, κυρίως όμως με τη σημερινή στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς επίσης των υπολοίπων παρατάξεων (ειδικά όσον αφορά το ΚΚΕ, απορούμε γιατί εκλέγεται στο κοινοβούλιο και πληρώνεται από όλους εμάς, αφού δεν συμμετέχει σε καμία απόφαση ή διαδικασία – ενώ δεν μπορεί να ενεργεί μόνο ως εργατικό συνδικάτο, επειδή τότε θα έπρεπε να γίνει κόμμα η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ κοκ.), η κυβέρνηση παραμένει ως η μοναδική επιλογή μας – με κριτήριο τουλάχιστον όσα πιστεύει.
Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε μη εποικοδομητικές τις συνεχείς επιθέσεις που δέχεται τόσο από το εσωτερικό της, όσο και από τα υπόλοιπα κόμματα – ειδικά επειδή όλοι γνωρίζουν πόσο δύσκολο στην εφαρμογή του είναι το έργο που έχει αναλάβει, ενώ είναι αρκετές οι επιθέσεις εναντίον της, από τους δανειστές της χώρας.
Πόσο μάλλον όταν τα κρατικά ταμεία είναι άδεια, δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της χώρας, διακινδυνεύει ένα πιστωτικό γεγονός ανά πάσα στιγμή, οι τράπεζες ευρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση (άρθρο), τα στελέχη της εντελώς άπειρα, ενώ έχει εκλεγεί μόλις πριν ένα μήνα στην εξουσία – στη χειρότερη ίσως χρονική στιγμή για την Ελλάδα.
Ακόμη και όταν λέει ανοησίες λοιπόν, όπως ότι δεν υπάρχει Τρόικα και μνημόνιο, αλλά Θεσμοί και συμφωνίες ή ότι η αναίρεση της θέσης της για διαγραφή ισχύει μόνο για το επόμενο τετράμηνο (!), οφείλει να είναι κανείς συγκαταβατικός – θεωρώντας πως παραμένει καλοπροαίρετη, έχοντας ακόμη αδυναμία να διαχειρισθεί την κρίση.
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει κάνει μόνο σφάλματα, αλλά και ορισμένες σωστές ενέργειες, όπως η δημοσιοποίηση των διαπραγματεύσεων σε ολόκληρο τον πλανήτη – καθώς επίσης η κινητοποίηση πολλών Ευρωπαίων Πολιτών, οι οποίοι κατανοούν πλέον τα αδιέξοδα της Ευρωζώνης, μεταξύ άλλων λόγω της αλαζονικής Γερμανίας εντός της. Καταλαβαίνουν την ευρωπαϊκή τραγωδία λοιπόν, την οποία έχουμε περιγράψει ως εξής:
.
Η ευρωπαϊκή τραγωδία
Στο σημείο αυτό βοηθάει η εξέταση των οικονομικών επιδόσεων των διαφόρων κρατών της Ευρωζώνης, πριν και μετά την υιοθέτηση του ευρώ – μέσω των διαγραμμάτων που βρήκαμε στο ξένο τύπο. Το πρώτο διάγραμμα απεικονίζει την οικονομική τους απόδοση, με κριτήριο τη βιομηχανική τους παραγωγή, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας πριν από την υιοθέτηση του ευρώ.
.
,
Από το γράφημα διαπιστώνεται πως η Ισπανία ήταν στην καλύτερη θέση, ακολουθούμενη από την Ελλάδα και την Ιταλία – ενώ τόσο η Γαλλία, όσο και η Γερμανία, ήταν στο τέλος, «ουραγοί» στην ανάπτυξη. Παραδόξως λοιπόν η βιομηχανική παραγωγή ανθούσε στον ευρωπαϊκό Νότο τη δεκαετία του 1990, ενώ όλα τα κράτη είχαν θετικές τάσεις, μετά το 1993.
