Άρθρο
Θεωρήσαμε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε τον ελαφρά διαμορφωμένο παραπάνω «διάλογο» με αναγνώστη της σελίδας – επειδή φαίνεται πόσο σωστά σκέφτονται οι Έλληνες, όσον αφορά τα θέματα που απασχολούν την πατρίδα μας. Έχουμε φυσικά την πεποίθηση ότι κανένας δεν είναι αλάνθαστος, πως όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, ενώ δύσκολα μπορούν να κριθούν με απόλυτη σιγουριά.
Επίσης πως όταν οι καιροί αλλάζουν, πρέπει να αλλάζουμε και εμείς – υπενθυμίζοντας το ρητό του Balzac, σύμφωνα με το οποίο «Όταν ο άνθρωπος καυχιέται πως ποτέ δε θα αλλάξει τις πεποιθήσεις του, όταν δηλαδή αναλαμβάνει την υποχρέωση να πατάει πάντοτε σε μια ίσια γραμμή, τότε είναι ένας ανόητος, όντας σίγουρος ότι είναι αλάνθαστος».
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, είναι εύλογο πως πρέπει κανείς να διαπραγματεύεται ήρεμα αλλά αποφασιστικά, γνωρίζοντας ακριβώς τι επιδιώκει – προφανώς δε να μπορεί να πείσει τους συνομιλητές του τεκμηριωμένα, έχοντας απόλυτη γνώση του θέματος, για το οποίο αναζητάει μία ρεαλιστική, μακροπρόθεσμα βιώσιμη λύση.
Στα πλαίσια αυτά, εάν η Ελλάδα ζητήσει σήμερα μία επόμενη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών της, με οποιονδήποτε «τεχνικό» τρόπο, ο οποίος θα εμπεριέχει τόκους, δεν πρόκειται την εμπιστευθούν μελλοντικά ούτε οι εταίροι της, ούτε οι αγορές – αφού όλοι γνωρίζουν πως το δημόσιο χρέος μας, στο 180% του ΑΕΠ, μετά την καταστροφή που προκάλεσε η Τρόικα στην ελληνική οικονομία, δεν είναι πλέον βιώσιμο.
Εάν όμως δεν μας εμπιστευθούν ούτε οι εταίροι μας, ούτε οι αγορές, τότε θα παραμείνουμε δυστυχώς στον ορό του ΔΝΤ και της Γερμανίας, «αέναη» αποικία και σκλάβοι χρέους στο διηνεκές – ενώ θα μεταφέρουμε τα χρέη μας στις επόμενες γενιές, επαυξημένα από τους τόκους.
Περαιτέρω, επίσης όλοι γνωρίζουν πως είναι «φύσει αδύνατον» να έχουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, σύμφωνα με τη δέσμευση της κυβέρνησης, εάν αυξήσουμε παράλληλα τις δαπάνες – οπότε ότι θα πρέπει να χρηματοδοτούνται τα ελλείμματα με δανεικά από τις αγορές, στις οποίες όμως δεν έχουμε πρόσβαση. Όταν ισχυριζόμαστε επί πλέον πως δεν θα χρειαστούμε νέα δάνεια, τότε γινόμαστε αστείοι – δεν μας πιστεύει κανείς.
Από την άλλη πλευρά, όταν αναφέρουμε πως ο στόχος μας είναι να επιτύχουμε πρωτογενώς (προ τόκων) ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς ή, έστω, ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1,5%, τότε αποδεχόμαστε πως το δημόσιο χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται, τουλάχιστον κατά το ποσόν των τόκων. Επομένως, δεν πρόκειται να έχουμε ποτέ πρόσβαση στις αγορές, επειδή δεν θα διακινδυνεύσουν να επενδύσουν σε μία χώρα, το δημόσιο χρέος της οποίας υπερβαίνει το 180% του ΑΕΠ της.
Όσον αφορά τώρα το παράδειγμα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση, λέγοντας ότι η Ιαπωνία δεν έχει πρόβλημα χρηματοδότησης, παρά το ότι τι δημόσιο χρέος της είναι της τάξης του 235% του ΑΕΠ της, ξέχασε προφανώς δύο πολύ σημαντικές παραμέτρους: αφενός μεν ότι η χώρα δανείζεται από το εσωτερικό της, σε ποσοστό πάνω από 90% και με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, αφετέρου πως ο παραγωγικός της μηχανισμός, ειδικά οι εξαγωγικός, μάλλον δεν συγκρίνεται με αυτόν της Ελλάδας. Επίσης πως η Ιαπωνία έχει τη νομισματική κυριαρχία, την οποία έχει απολέσει η πατρίδα μας – παραδίδοντας την στην ΕΚΤ, οπότε στη Γερμανία.
.
Η θέση μας
Κατά τη δική μας άποψη, κάτω από τις σημερινές προϋποθέσεις, η ονομαστική διαγραφή χρέους της τάξης του 50%, η μείωση του δηλαδή κατά 160 δις € περίπου, είναι απαραίτητη για να καταστεί βιώσιμο – οπότε να μας εμπιστευθούν οι εταίροι μας, καθώς επίσης οι αγορές.
Προφανώς δεν έχουμε την ψευδαίσθηση πως είναι εύκολο κάτι τέτοιο, ενώ δεν θα επιχειρούσαμε σε καμία περίπτωση μονομερείς ενέργειες, διακινδυνεύοντας την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ – η οποία, λόγω της καταστροφής του παραγωγικού μας ιστού, καθώς επίσης της τεράστιας εξάρτησης μας από τις εισαγωγές, θα ήταν αυτοκτονική. Εν τούτοις, θα επιμέναμε στη θέση μας, αφήνοντας τους άλλους να αποφασίσουν, με δική τους ευθύνη – αφού οτιδήποτε άλλο θα ήταν ανειλικρινές.
Όσον αφορά τώρα τους ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους θα ζητούσαν κάτι ανάλογο πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης, χωρίς να το αποκλείουμε θεωρούμε ότι μόνο εμείς έχουμε το ηθικό έρεισμα – επειδή η χώρα μας έχει καταστραφεί από τα μέτρα που της επιβλήθηκαν από την Τρόικα, κάτι που δεν έχει συμβεί στα υπόλοιπα κράτη, ενώ η διαγραφή μπορεί να τεκμηριωθεί με πολλούς τρόπους (ανάλυση).
Η μοναδική ίσως χώρα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να απαιτήσει κάτι ανάλογο, μία διαγραφή δηλαδή της τάξης των 60 δις €, είναι η Ιρλανδία – οι Πολίτες της οποίας υποχρεώθηκαν άδικα από την ΕΚΤ, να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών τους (άρθρο). Εν τούτοις, η λοιπή συμπεριφορά της Ευρώπης απέναντι στην Ιρλανδία ήταν πολύ πιο θετική, συγκριτικά με την Ελλάδα – αφού της επιτράπηκαν οι χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές, οπότε η παραμονή των αμερικανικών επιχειρήσεων στα εδάφη της, με τεράστια πλεονεκτήματα για την οικονομία της.
Περαιτέρω, η τοποθέτηση της σημερινής κυβέρνησης πριν από τις εκλογές, σύμφωνα με την οποία απαιτούσε μία ανάλογη αντιμετώπιση με αυτήν της Γερμανίας το 1953 (όπου καμία άλλη χώρα δεν ζήτησε τότε τα ίδια), ήταν απολύτως εύλογη και σωστή. Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα έκανε μεν πολλά λάθη, αλλά δεν αιματοκύλισε την Ευρώπη – ενώ η οικονομία της καταστράφηκε εντελώς, σχεδόν όπως αυτή της Γερμανίας, μετά το 2010 με αποκλειστική ευθύνη της Τρόικας. Υπενθυμίζουμε πως στη Γερμανία τότε προσφέρθηκαν τα εξής:
.
(α) Ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους της, περίπου κατά 50%, με την επιβάρυνση των φορολογουμένων Πολιτών 23 συνολικά χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
(β) Πληρωμή των υπολοίπων με περίοδο χάριτος, καθώς επίσης με ρήτρα εξαγωγών – όπου δυστυχώς η κυβέρνηση μας ζήτησε ρήτρα ανάπτυξης, η οποία δεν είναι το ίδιο. Η αποπληρωμή λοιπόν των χρεών της Γερμανίας συνδέθηκε με την αύξηση των εξαγωγών της – γεγονός που σημαίνει ουσιαστικά ότι, οι «χώρες-πελάτες» της επιβαρύνθηκαν έμμεσα και με τα υπόλοιπα χρέη της.
(γ) Σχέδιο Marshall για την ανοικοδόμηση της, καθώς επίσης για την αναβίωση του παραγωγικού της μηχανισμού, με κέντρο βάρους τις εξαγωγές. Η ελληνική κυβέρνηση πάντως δεν έχει ζητήσει με σαφήνεια κάτι ανάλογο – χωρίς το οποίο όμως η διαγραφή χρέους είναι «δώρο άδωρο», αφού η Ελλάδα θα βρεθεί ξανά στην ίδια θέση, μετά από μερικά χρόνια.
.
