Φυσικά υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες εάν τα επιτόκια, με τα οποία θα χρεωνόταν η Ελλάδα, θα ήταν πολύ χαμηλά, με την ταυτόχρονη πολύ μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών της, με την παροχή επενδυτικής βοήθειας από το νέο πρόγραμμα της Κομισιόν (300 δις € συνολικά), καθώς επίσης με την εκμετάλλευση της πιστωτικής επέκτασης της ΕΚΤ, θα μπορούσε να τα καταφέρει.
Κατά τους παραπάνω ισχυρισμούς, τους οποίους υιοθετούν και αγγλοσαξονικά έντυπα (πηγή), ένα τέτοιο «πρόγραμμα» θα ισοδυναμούσε με την τεχνητή μείωση των χρεών της Ελλάδας, οπότε θα ήταν κάτι ανάλογο με διαγραφή. Όμως, τέτοιου είδους διευκολύνσεις, όπως η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής (γράφημα), έχουν δοθεί ήδη στην Ελλάδα, η οποία μόνο τυπικά δεν έχει χρεοκοπήσει – παρά το ότι η ανταλλαγή χρεών είναι συνώνυμη με την πτώχευση.
.
.
Εν τούτοις, δεν τη βοήθησαν καθόλου, παρά τις τεράστιες προσπάθειες των Πολιτών της για σχεδόν πέντε χρόνια – αφού το δημόσιο χρέος της συνέχισε να αυξάνεται, φτάνοντας ήδη στο 180% του ΑΕΠ της, ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμη και αν δεχθούμε πως είναι υπαρκτό, δεν είναι σε καμία περίπτωση διατηρήσιμο, επειδή βασίσθηκε σε μέτρα που δεν είναι εύκολα επαναλαμβανόμενα.
Επομένως, η μοναδική δυνατότητα της είναι η διαγραφή χρέους – με την οποία εύλογα δεν συμφωνούν οι δανειστές της, αφού θα έχαναν τα χρήματα τους. Η ελληνική κυβέρνηση βέβαια διστάζει να το απαιτήσει, φοβούμενη το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ και την αποπομπή της χώρας από την Ευρωζώνη – οπότε την ανατροπή της σε χρόνο μηδέν.
Όμως, κατά τη δική μας άποψη, την οποία δεν απαιτούμε να θεωρήσει κανείς απαραίτητα σωστή, δεν υπάρχει καμία άλλη λύση – χωρίς αυτό να σημαίνει πως μας ικανοποιεί το γεγονός της μη πληρωμής των υποχρεώσεων της χώρας μας, το οποίο φυσικά θα την καθιστούσε αναξιόπιστη, καταρρακώνοντας την εθνική της αξιοπρέπεια.
.
Η διεθνής υπερχρέωση
Το πρόβλημα των πολύ υψηλών χρεών, τα οποία κάποια στιγμή δεν θα πληρωθούν, όσο και αν θα το ήθελε κανείς, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – όπως έχουμε αναδείξει σε προηγούμενο κείμενο μας (ανάλυση). Αφορά πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης, καθώς επίσης του υπόλοιπου πλανήτη – ο οποίος βυθίζεται συνεχώς σε νέα ιδιωτικά και δημόσια χρέη, κάθε φορά και περισσότερα.
Στα πλαίσια αυτά, είναι αδύνατον να επιστρέψει η Ευρωζώνη (όχι μόνο) στην ανάπτυξη, χωρίς τη διαγραφή χρεών – ούτε με τους τεχνητούς τρόπους, με τους οποίους επιχειρείται να μετατραπεί ξανά η Ελλάδα σε πειραματόζωο. Το γράφημα που ακολουθεί (πηγή: McKinsey), είναι χαρακτηριστικό, όσον αφορά το μέγεθος του προβλήματος:
.
.
Με γκρίζο χρώμα στο γράφημα αναφέρεται η αναμενόμενη ανάπτυξη στις παραπάνω επιλεγμένες χώρες, ενώ με μπλε ο επί πλέον ρυθμός ανάπτυξης, τον οποίο θα πρέπει να επιτύχουν, έτσι ώστε να αρχίσουν να μειώνουν ελαφρά τα δημόσια χρέη τους – στα δεξιά φαίνεται ο συνολικός ρυθμός ανάπτυξης, ενώ στην τελευταία στήλη το ποσοστό των χρεών τους, ως προς το ΑΕΠ.
Όπως συμπεραίνεται από το γράφημα, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν το έχει η Ελλάδα, αλλά η Ισπανία, η οποία πρέπει να αναπτυχθεί με διπλό ρυθμό από τον προβλεπόμενο, για να αρχίσει να μειώνει τα χρέη της – ακολουθούμενη από τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία!
Με δεδομένη όμως την υπερχρέωση του ιδιωτικού της τομέα (πάνω από 270% του ΑΕΠ της, ενώ υπενθυμίζουμε πως οι τράπεζες της ενισχύθηκαν απ’ ευθείας από την Ευρώπη, σε αντίθεση με την Ελλάδα), η χώρα κάποια στιγμή δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα χρέη της – εκτός εάν διαγράψει κάποιο μέρος τους ή τα επιμηκύνει.
Οι Πολίτες της προφανώς το διαισθάνονται, εάν δεν το γνωρίζουν, επιλέγοντας ως εκ τούτου να στηρίξουν ένα ανάλογο αριστερό κόμμα – ενώ οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως το μερίδιο της Ελλάδας στο ΑΕΠ της Ευρωζώνης είναι μόλις 1,85%, ενώ της Ισπανίας 11%, με το δημόσιο χρέος της να ξεπερνάει το 1 τρις €, έναντι 323 δις € της Ελλάδας (όταν ο μηχανισμός της Ευρωζώνης διαθέτει μόλις 500 δις €).
Εκτός αυτού η Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να πετύχει ρυθμό ανάπτυξης 2,5% του ΑΕΠ μετά από έξι χρόνια βαθιάς ύφεσης (-25%), όταν για την Ισπανία απαιτείται 5,5% μετά από ύφεση της τάξης του 9% – με την ανεργία στα ίδια επίπεδα σχεδόν με την Ελλάδα.
