Μία προεκλογική εκστρατεία που βασίζεται στο θυμικό των Ελλήνων, με τη χρήση όλων των μεθόδων της ψυχολογίας της μάζας και του marketing, είναι δύσκολο να αποτύχει – ειδικά εάν εφαρμόζεται από τους κορυφαίους του είδους: από τους Αμερικανούς
.
Η ενδεχόμενη «αριστερή στροφή» μίας δυτικής χώρας, αποτελεί αναμφίβολα ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τον πλανήτη, τουλάχιστον για όλους αυτούς που πιστεύουν πως η οικονομία της Ελλάδας ήταν καπιταλιστική, χωρίς να γνωρίζουν τη δομή της. Αυτός είναι λοιπόν ένας από τους λόγους που τα φώτα της δημοσιότητας έχουν επικεντρωθεί στη χώρα μας, με τους αρχηγούς των δύο «πολιτικών μονομάχων» να είναι περισσότερο γνωστοί, από οποιουσδήποτε άλλους στον υπόλοιπο κόσμο.
‘Ενας δεύτερος είναι η πολιτική, οικονομική και κοινωνική τραγωδία που βιώνουμε, η οποία φαίνεται πως θα ενταθεί ακόμη περισσότερο, με αρκετά ΜΜΕ να υποψιάζονται δυστυχώς πως αντί να στενοχωρεί τους Έλληνες, μάλλον την απολαμβάνουν. Στα πλαίσια αυτά κυκλοφορούν από σημαντικές διεθνείς εφημερίδες αριθμοί, στατιστικά νούμερα, τα οποία τεκμηριώνουν την απελπιστική κατάσταση της Ελλάδας, όπως αυτά της WSJ, σύμφωνα με την οποία η χώρα μας βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της (πηγή).
Πριν από όλα αναφέρει τη μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, το ποσοστό της ανεργίας (25,8% ή 1,2 εκ. άνθρωποι χωρίς εργασία), την κατάταξη της μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης, όσον αφορά το ποσοστό του πληθυσμού της (23,1%) που απειλείται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό (3η), το ποσόν των μη εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων άνω των 90 ημερών (33,5% ή 77 δις €), τη διαφυγή καταθέσεων στο εξωτερικό τα τελευταία πέντε χρόνια (70 δις €), την πτώση του χρηματιστηρίου από το 2008 (-83,9%), τον αριθμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που χρεοκόπησαν (25% ή 230.000), την αύξηση των φόρων που πληρώνουν οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες (9 φορές παραπάνω), την αύξηση των φόρων που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι σχετικά με το 2009 (7 φορές παραπάνω), το υπερβολικό ύψος του ΦΠΑ (23%), καθώς επίσης τον αριθμό των Ελλήνων επιστημόνων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, με προορισμό τους κάποια άλλη στο εξωτερικό (100.000).
Τα παραπάνω νούμερα αναδεικνύουν την αιτία, λόγω της οποίας μπορεί να οδηγηθεί προς τα αριστερά μία συντηρητική, αστική κοινωνία. Μία χώρα που κατάφερε προηγουμένως να καταστρέψει ένας καινούργιος, διεθνής «οργανισμός οικονομικής εξυγίανσης»: η Τρόικα. Το αποτέλεσμα δηλαδή της συνεργασίας του ΔΝΤ με τη Γερμανία, στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης.
Φυσικά δεν είναι απίθανη η σκόπιμη πρόκληση του συγκεκριμένου γεγονότος, της αριστερής στροφής. Ένα νέο πείραμα δηλαδή με πειραματόζωο ξανά την Ελλάδα, έτσι ώστε να εφαρμοσθούν με μεγαλύτερη επιτυχία τα μέτρα του ΔΝΤ αφού, εάν δρομολογηθούν από μία αριστερή κυβέρνηση, ο λαός θα αντιδράσει πολύ λιγότερο, μεταξύ άλλων επειδή θα έχει «αναλώσει» όλες τις εναλλακτικές του δυνατότητες.
Με τους «επαναστάτες» δε στην εξουσία (συνδικαλιστές, «κομμουνιστές» κοκ.), δύσκολα θα υπάρξουν κοινωνικές αναταραχές οπότε, το όποιο πρόγραμμα επιλεχθεί, θα έχει μεγαλύτερες δυνατότητες επιτυχίας, ακόμη και όταν αποδειχθεί πολύ πιο οδυνηρό. Ίσως εδώ να οφείλεται η αυτοπεποίθηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν διστάζει να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες, αδιαφορώντας για το κόστος, καθώς επίσης να ισχυρισθεί ότι θα καταφέρει να διαγράψει το δημόσιο χρέος, παίρνοντας νέα δανεικά και αυξάνοντας παράλληλα τις κρατικές δαπάνες!
Θα μπορούσε λοιπόν να είναι ένα έξυπνα στημένο παιχνίδι (άρθρο), όπου κανείς δεν θα υποψιαζόταν τις παγίδες που εμπερικλείει, με στόχο την κεντρική Ευρώπη. Τη Γερμανία ουσιαστικά, όπως συνέβη και το 2010, όπου η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως ένας σύγχρονος Δούρειος Ίππος, για την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη.
Σε κάθε περίπτωση, μία προεκλογική εκστρατεία που βασίζεται στο «θυμικό» των Ελλήνων, στα υποσυνείδητα συναισθήματα τους δηλαδή (όπως για παράδειγμα στην οργή και στο μίσος απέναντι Γερμανία, η οποία επαναφέρει τις μνήμες του 1940), με τη χρήση όλων σχεδόν των μεθόδων του ψυχολογίας της μάζας και του σύγχρονου marketing, είναι πολύ δύσκολο να αποτύχει. Ειδικά εάν εφαρμόζεται από τους κορυφαίους του είδους, από τους Αμερικανούς.
Η παραπάνω διαπίστωση ενισχύεται, όταν ακούει κανείς τα «αγγλοσαξονικά» στελέχη της αντιπολίτευσης να ανακοινώνουν πως «ή ταν ή επι τας» (για την Ελλάδα όμως και όχι για τους ίδιους), όσον αφορά τις μελλοντικές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Επίσης, να παρομοιάζουν τη σημερινή «αντίσταση» που απαιτούν από τους Έλληνες με αυτήν του 1940, εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας.
Πόσο μάλλον όταν αναφέρουν θριαμβευτικά πως, μετά από εβδομήντα χρόνια, ανασταίνεται το πνεύμα του Άρη Βελουχιώτη και επανέρχεται η αριστερά στη διακυβέρνηση της χώρας, διώχνοντας τους κατακτητές και διασφαλίζοντας την εθνική μας κυριαρχία.
Κλείνοντας, έχω την εντύπωση πως η παραπάνω «τακτική» είναι η μοναδική που έχει στη διάθεση της η παγκόσμια ελίτ για να διατηρηθεί στην εξουσία, σε έναν υπερχρεωμένο πλανήτη. Διατηρώντας παράλληλα τους σκλάβους της, καθώς επίσης χωρίς να προκληθούν κοινωνικές αναταραχές και επαναστάσεις, οι οποίες θα ήταν μοιραίες για την ίδια.
Με δεδομένο δε το ότι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την «ηγεμονία» της δεν είναι άλλος από τη μεσαία, αστική τάξη, τον όποιο πλούτο της οποίας επίσης εποφθαλμιά, όπως έχει τεκμηριωθεί από τις ενέργειες των μεγάλων κεντρικών τραπεζών, έχει τοποθετήσει αυτήν ακριβώς στο στόχαστρο. Όλοι γνωρίζουμε άλλωστε πως η ανώτατη, σε όποια χώρα και αν κατοικεί, δεν κινδυνεύει από κανένα πολίτευμα και από καμία κυβέρνηση.
Φυσικά μπορεί να κάνω λάθος, να αποτελεί πράγματι τη μοναδική ελπίδα της Ελλάδας η αλλαγή του πολιτεύματος, εάν υποθέσουμε πως θα κερδίσει τις εκλογές η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θα κάνει «πολιτική τούμπα» και θα εφαρμόσει επακριβώς το πρόγραμμα της. Αυτό θα το δείξει όμως ο χρόνος, ο ανελέητος κριτής των πάντων.
