Η διόγκωση του νέου γερμανικού κινήματος με την ονομασία «Πατριώτες Ευρωπαίοι εναντίον του εξισλαμισμού της Δύσης», η άνοδος του γαλλικού εθνικού μετώπου, κυρίως όμως η απομόνωση της Ρωσίας, αποτελούν δυσοίωνες εξελίξεις
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Τα σκοτεινά, βαριά και ζοφερά σύννεφα του εθνικισμού, ο οποίος οδηγεί με γρήγορα βήματα στον ολοκληρωτισμό, φαίνεται να καλύπτουν σταδιακά τον ουρανό της Ευρώπης – ενώ έχουν ήδη προηγηθεί οι Η.Π.Α., στις οποίες οικοδομείται ένα βίαιο, αστυνομικό, απολυταρχικό κράτος, με στόχο να ελέγξει η ελίτ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (99%) που απειλείται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ειδικότερα, στη Γερμανία διαπιστώνεται πως οι άνθρωποι μπορούν να κατεβούν στους δρόμους, κάτι που δεν είχε γίνει μέχρι στιγμής, παρά το ότι αναμενόταν οι αντιδράσεις τους απέναντι στην πολιτική εξαθλίωσης που τους έχει επιβληθεί από την πρωσική τους κυβέρνηση – με αποτέλεσμα το 20,3% του πληθυσμού να απειλείται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό (πηγή).
Η αιτία όμως της καθόδου τους στους δρόμους δεν είναι η καγκελάριος, αλλά ένα καινούργιο κίνημα, το οποίο συγκέντρωσε πρόσφατα στη Δρέσδη 15.000 διαδηλωτές, από 5.000 προηγουμένως, ενώ απέκτησε αμέσως μιμητές στην Ελβετία – εξαγόμενο ουσιαστικά. Αν και πολλοί βέβαια πιστεύουν πως δεν έχει καμία σχέση με το ναζισμό του παρελθόντος, παρά το ότι συμμετέχει το επίσημο ναζιστικό κόμμα της χώρας (NPD), ενώ ισχυρίζονται ότι δεν είναι ρατσιστικό, δεν είναι απίθανο να κάνουν λάθος.
Οι «Πατριώτες Ευρωπαίοι εναντίον του εξισλαμισμού της Δύσης», όπως αποκαλείται το κίνημα (PEGIDA), διεξάγουν θεωρητικά έναν πολιτισμικό πόλεμο – με εχθρό τον ισλαμισμό, ο οποίος επεκτείνεται σταδιακά σε πολλές πόλεις της ηπείρου μας. Κανένας όμως δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι, καλυπτόμενος πίσω από τη συγκεκριμένη κίνηση, δεν αναβιώνει ο ναζισμός στη χώρα – με τυπικό εχθρό του «γερμανικού έθνους» αυτή τη φορά τους Μουσουλμάνους, όπως στο παρελθόν τους Εβραίους.
Άλλωστε το γεγονός ότι, η Γερμανία έχει αποφύγει πλέον την εξόφληση των πολεμικών επανορθώσεων, παρά το ότι ήταν υποχρεωμένη να το κάνει μετά την ένωση της, η αποδοχή της από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, οι οποίοι φαίνεται πως έχουν ξεχάσει πια τα εγκλήματα των δύο παγκοσμίων πολέμων, καθώς επίσης η άνοδος της στην ηγεσία της ηπείρου μας, έχουν ενδεχομένως αποθρασύνει την πρωσική της κυβέρνηση – οπότε τίποτα δεν είναι απίθανο.
Πόσο μάλλον όταν επεμβαίνει πλέον κυριαρχικά στα εσωτερικά των μεγάλων χωρών της Ευρώπης, όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, αφού προηγήθηκαν τα μικρότερα – με κυριότερη την Ελλάδα, την οποία είχε θεωρήσει από την αρχή ως το ιδανικότερο θύμα, για τον παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων κρατών της ΕΕ (άρθρο).
Από την άλλη πλευρά η Γαλλία, η μοναδική ίσως χώρα της Ευρωζώνης που τήρησε ακριβώς τις συμφωνίες, χωρίς να τις χρησιμοποιήσει εις βάρος των εταίρων της όπως η Γερμανία, ευρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση – λόγω των αδύναμων οικονομικών μεγεθών της, ενώ ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να ανταγωνισθεί τη γειτονική της χώρα.
Αρκεί κανείς να δει το ελλειμματικό της εμπορικό ισοζύγιο (γράφημα), για να κατανοήσει τα αδιέξοδα της – τα οποία μάλλον δεν μπορούν να επιλυθούν εντός μίας νομισματικής ζώνης που κυριαρχείται σχεδόν ολοκληρωτικά από τη Γερμανία.
.
.
Περαιτέρω, με δεδομένο το ότι η κυβέρνηση της αδυνατεί να την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, διογκώνεται συνεχώς η αντιπολίτευση – η οποία, στο συγκεκριμένο κράτος, έτυχε να είναι η άκρα δεξιά, το εθνικιστικό κόμμα. Το «Εθνικό Μέτωπο» λοιπόν, όπως αποκαλείται, σχεδιάζει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επιστροφής της Γαλλίας στο δικό της νόμισμα, ενώ αντιμετωπίζει εχθρικά τη Γερμανία – όταν την ίδια στιγμή αυξάνεται ο ρατσισμός στο εσωτερικό της χώρας, με θύματα κυρίως τους Εβραίους.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει ουσιαστικά και στην Ιταλία, παρά το ότι δεν υπάρχουν εμφανή δείγματα αναβίωσης του εθνικισμού – αλλά μόνο «φραστικές επιθέσεις» εναντίον της καγκελαρίου, η οποία όμως δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα, επιμένοντας να επιβάλλει δικτατορικά τις δικές της απόψεις. Σε ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως για παράδειγμα στην Ουγγαρία, ο εθνικισμός είναι πολύ πιο εμφανής – ενώ είναι αποδεκτός από τη συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών.
Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι βέβαια η Ρωσία που εξωθείται στα άκρα από τις Η.Π.Α., σε συνεργασία με τη Γερμανία – οι οποίες εξοπλίζουν και δανείζουν την Ουκρανία, μετά το πραξικόπημα που δρομολόγησαν, αντικαθιστώντας την εκλεγμένη της κυβέρνηση, όταν παράλληλα κλιμακώνουν τις οικονομικές κυρώσεις και επιτίθενται με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους.
Για να μπορέσει να αντισταθεί ο Ρώσος πρόεδρος, μάλλον δεν έχει άλλη επιλογή από το να «συσπειρώσει» το λαό του – όπου όμως απαιτείται η καλλιέργεια εθνικιστικών συναισθημάτων, η οποία κάποια στιγμή θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο. Η τελευταία τρομακτική επίθεση εναντίον του ρουβλίου (άρθρο), ήταν ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία χώρα – ενώ η αντιμετώπιση της με τον «παλαιομοδίτικο» τρόπο της αύξησης των βασικών επιτοκίων από την κεντρική τράπεζα, θα έχει μόνο βραχυπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα.
Μακροπρόθεσμα θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην οικονομία της χώρας, ενώ τυχόν επανάληψη της, λόγω των μαζικών εκροών συναλλάγματος, θα την υποχρεώσει να επιβάλλει ελέγχους στην διακίνηση κεφαλαίων – οπότε θα την απομονώσει εντελώς από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως ακριβώς τη Σοβιετική Ένωση στο παρελθόν.
Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως θα απομονωθεί ολόκληρη η οικονομία της Ρωσίας, ο πρόεδρος της θα εντείνει τη δημιουργία εθνικιστικών συνθημάτων και θα γίνει περισσότερο αυταρχικός – έτσι ώστε να μπορέσει να ελέγξει την αχανή χώρα του, καθώς επίσης να προστατευθεί από τυχόν κινήσεις ανατροπής του.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο αυξάνει βέβαια τις πιθανότητες να βυθιστεί η Ευρώπη σε έναν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο – επειδή είναι γνωστό από το παρελθόν πως όταν τα εμπορεύματα δεν μπορούν να διέλθουν από τα σύνορα, διέρχονται τα τανκς. Κανένας βέβαια δεν είναι τόσο ανόητος να πιστεύει ότι, σκοπός των κυρώσεων και των επιθέσεων εναντίον της Ρωσίας είναι η αποχώρηση της από την Κριμαία – αφού πρόκειται για την αφορμή και όχι για την αιτία.
