Η απόφαση των δύο μεγάλων παρατάξεων να παίξουν το μέλλον της Ελλάδας στα ζάρια, αδυνατώντας να συνεννοηθούν ακόμη και στο χείλος του γκρεμού, επαναφέρει την ανάγκη χρεοκοπίας – ως μέσον κάθαρσης του κομματικού συστήματος
.
Η Ελλάδα δυστυχώς χρεοκόπησε οριστικά – όχι οικονομικά βέβαια, αλλά πολιτικά, επειδή τα δύο μεγάλα κόμματα αποφάσισαν εντελώς ανεύθυνα, καιροσκοπικά, εγκληματικά, να παίξουν το μέλλον της χώρας τους στα ζάρια. Ενοχλεί, αηδιάζει και προκαλεί έντονα συναισθήματα αποστροφής η πολιτική ηγεσία ενός κράτους, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η οποία δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε στην άκρη του γκρεμού – επιλέγοντας την ελεύθερη πτώση στο κενό μίας κοινωνίας που επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια υποφέρει τα πάνδεινα, θύμα ενός Εφιάλτη και έρμαιο μία εντελώς καταστροφικής οικονομικής διαχείρισης που της επιβλήθηκε από τους δανειστές της.
Με δεδομένα τα παραπάνω, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν είναι πράγματι προτιμότερη η χρεοκοπία, αφού δεν φαίνεται να μπορεί διαφορετικά η Ελλάδα να απαλλαγεί από το, σε μεγάλο βαθμό διαβρωμένο, διεφθαρμένο και ανεύθυνο πολιτικό της σύστημα – από ορισμένους απίστευτα καιροσκόπους πολιτικούς που την οδήγησαν στην απόλυτη ηθική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και θεσμική χρεοκοπία.
Από όλους αυτούς που συνεχίζουν να παραμένουν ατιμώρητοι, παρά το ότι θυσίασαν την αξιοπρέπεια και την εθνική υπερηφάνεια ενός ολόκληρου λαού, μαζί με τους κόπους του δεκάδων ετών, αποκομίζοντας τεράστια ιδιωτικά οφέλη.
Άλλωστε μόνο εάν χρεοκοπήσει μία χώρα έρχονται στην επιφάνεια, αποκαλύπτονται και τιμωρούνται οι πράξεις όλων αυτών που θυσίασαν τους Έλληνες, τόσο τους σημερινούς όσο και τις επόμενες γενιές, στο βωμό των προσωπικών συμφερόντων και της απίστευτης ιδιοτέλειας τους – διαφορετικά παραμένουν στο απυρόβλητο, αποθρασύνοντας τους απογόνους και συνεχιστές της διεφθαρμένης πολιτικής τους.
Περαιτέρω, ασφαλώς και δεν μπορεί να αφομοιώσει εύκολα η Ευρωζώνη, η ΕΕ και ολόκληρος ο πλανήτης τη χρεοκοπία μίας ολόκληρης χώρας, όπως η Ελλάδα – αφού βυθίστηκε στην κρίση και στο χρηματοπιστωτικό χάος, από την πτώχευση μίας και μόνο τράπεζας: της Lehman Brothers.
Η πατρίδα μας όμως αφενός μεν έχει το ηθικό έρεισμα να αθετήσει την πληρωμή των υποχρεώσεων της (άρθρο), αφού οδηγήθηκε για πολλοστή φορά σε αδιέξοδο από την πολιτική που της επιβλήθηκε από την Τρόικα, από την πραγματική της κυβέρνηση, αφετέρου είναι ανόητο, αδύνατο και ανεύθυνο να συνεχίσει να υιοθετεί νέα καταστροφικά μέτρα, εις βάρος της Οικονομίας, της Κοινωνίας, του Έθνους, της σημερινής γενιάς και όλων των επομένων.
Πόσο μάλλον όταν έχοντας εγκλωβιστεί στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια (ανάλυση), εγκλωβίζεται επί πλέον σε ένα επαίσχυντο κομματικό κράτος, το οποίο συνεχίζει να τιμωρεί αυτούς που το συντηρούν, την πλειοψηφία των Πολιτών του, αφήνοντας ατιμώρητους τους δυνάστες του – οι οποίοι φαίνεται πως δεν μπόρεσαν να αρκεσθούν στα δισεκατομμύρια που διέγραψαν και δανείσθηκαν (180 δις € πραγματική μείωση του χρέους, 240 δις € διακρατικός δανεισμός, 40 δις € κεφαλαιοποίηση τραπεζών, 80 δις € τραπεζική ρευστότητα κοκ.), με αντάλλαγμα την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης τη μετατροπή ενός ολόκληρου λαού σε σκλάβους χρέους (άρθρο).
Συνεχίζοντας, φυσικά και δεν υπάρχει τίποτα πιο επώδυνο από τη χρεοκοπία μίας χώρας – αφού σχεδόν ακαριαία ακινητοποιούνται τα πάντα, ενώ αδυνατεί να προσφέρει ακόμη και τα απολύτως αναγκαία στους Πολίτες της. Είναι όμως λιγότερο οδυνηρή από τον αργό θάνατο που προκαλείται από την επιβαλλόμενη οικονομική πολιτική, η οποία την οδηγεί στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα – με πολύ λιγότερες δυνάμεις όμως αφού, όπως έχει τεκμηριωθεί από την Αργεντινή, θα έχει προηγουμένως λεηλατηθεί σε απίστευτο βαθμό.
Στη συνέχεια πάντως, μετά από το τρομακτικό σοκ που υφίσταται, επιστρέφει στην ομαλότητα, σε μία κανονική πορεία – όπως συμπεραίνεται τουλάχιστον από την πορεία του ΑΕΠ της ίδιας χώρας της Λατινικής Αμερικής (γράφημα).
.
.
Στην αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει να υποτάσσεται στις εντολές του γερμανού υπουργού οικονομικών, ελπίζοντας στην ελεημοσύνη του – να ακούει από τον ίδιο πως η πολιτική ζαριά, την οποία μάλλον αυτός επέβαλλε ή πρότεινε στη σημερινή κυβέρνηση, ήταν σωστή, ενώ θα την χρηματοδοτήσει ο ίδιος, με μία ειδική πιστωτική γραμμή που μάλλον δεν χρειάζεται την έγκριση του δικού του Κοινοβουλίου.
Εάν βέβαια οι Έλληνες εκλέξουν την «αριστερή» κυβέρνηση, η οποία επιμένει στον εκβιασμό των πρόωρων εκλογών (με βάση τη διάταξη του συντάγματος, η οποία όμως είχε στόχο τη συνοχή της πολιτικής της χώρας και όχι τον Εθνικό Διχασμό), τότε είναι μάλλον ασφαλής η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία – αφού είναι φανερό πως ο σημερινός κυρίαρχος του σύμπαντος, οι αγορές, δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν μία τέτοια εξέλιξη σε μία υπερχρεωμένη χώρα, η οποία θα επεκτεινόταν ίσως στην Ισπανία, στην Ιταλία κοκ.
Περαιτέρω, ο μοναδικός τρόπος για να καταστραφεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που θέλει να μας καταστρέψει, δεν είναι άλλος από τη μαζική, συνειδητή, αποφασιστική αθέτηση των εξωτερικών πληρωμών – η οποία όμως απαιτεί την πολιτική και κοινωνική συνοχή εκείνων των χωρών που την αποφασίζουν, επιλέγοντας την απελευθέρωση τους από τα δεσμά του χρέους.
Εάν δεν υπάρχει αυτή η συνοχή, καθώς επίσης εάν οι Πολίτες δεν είναι απολύτως ενημερωμένοι για τα αποτελέσματα της ενέργειας τους, τότε το όπλο εναντίον των κερδοσκόπων δυστυχώς εκπυρσοκροτεί προς τα πίσω – όπως ακριβώς συμβαίνει και με μία στρατιωτική αντιπαράθεση, η οποία δεν κερδίζεται εάν το Έθνος δεν είναι ενωμένο.
Ολοκληρώνοντας, είναι προφανής η επίθεση των αγορών εναντίον της χώρας μας, με στόχο να την αποτρέψουν από αποφάσεις που πιθανότατα θα έθεταν σε κίνδυνο την απόλυτη κυριαρχία τους στον πλανήτη – μία επίθεση που βιώνει και η Ρωσία, η οποία σχεδιάζει ήδη την απεξάρτηση της από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, εγκαινιάζοντας μία νέα, δική της πλατφόρμα συναλλαγών (Swift), στα μέσα του μήνα. Σε αντίθεση όμως με την Ελλάδα, η Ρωσία χαρακτηρίζεται από μία ευρύτατη πολιτική και κοινωνική συνοχή – οπότε οι πιθανότητες της να επιτύχει είναι σημαντικά μεγαλύτερες.
Σε κάθε περίπτωση, εάν η επίθεση είναι πράγματι το κλειδί για την άμυνα, καθώς επίσης εάν η σωστή άμυνα είναι ο σχεδιασμός της επίθεσης, τότε δεν θα κάναμε λάθος να οργανώσουμε τη χρεοκοπία ως άμυνα – όσο ακόμη υπάρχει καιρός, με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα να ευρίσκεται στα όρια του κραχ.
Τίποτα βέβαια δεν είναι σίγουρο και προβλέψιμο τη σημερινή εποχή, οπότε δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε πως έχουμε δίκιο – θεωρώντας απλά και μόνο πως θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όσο επώδυνες και αν είναι οι ενέργειες που απαιτούνται για την εξασφάλιση της.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
.
