Σχηματίζονται δύο αντίπαλα πολεμικά στρατόπεδα στον πλανήτη, όπου οι διάφορες χώρες που τα αποτελούν παίρνουν θέση – το ένα υπό την ηγεσία της Ρωσίας και της Κίνας, ενώ το άλλο υπό τις Η.Π.Α., με ευρωπαϊκό ηγεμόνα τη Γερμανία
.
“Η πορεία της Ελλάδας στον 20ο αιώνα καθορίστηκε σχηματικά από δύο κορυφαία γεγονότα: από τον Εθνικό Διχασμό και από την Κατοχή. Με την ελπίδα πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται σήμερα, με τη σύγχρονη οικονομική μορφή της, ευχόμαστε το εθνικό σπορ της Ελλάδας, όπως χαρακτήρισε στο παρελθόν την Πολιτική ένας βρετανός πρεσβευτής στη χώρα μας, το οποίο «εκτυλίσσεται» καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, να μην αποβεί για μία ακόμη φορά μοιραίο”.
.
Άρθρο
Η καθοδική πορεία των τιμών του πετρελαίου προκάλεσε ξανά μεγάλα προβλήματα στο ρούβλι, το οποίο υποτιμήθηκε κατά 2,2% απέναντι στο δολάριο (γράφημα), καθώς επίσης στο ρωσικό χρηματιστήριο – στο οποίο οι μετοχές που διαπραγματεύονται σε ρούβλια έχασαν το 3,5% της αξίας τους, ενώ αυτές σε δολάρια το 4,2%.
.
.
Η μοναδική δυνατότητα σταθεροποίησης του νομίσματος παραμένει η επέμβαση της κεντρικής τράπεζας – κάτι που όμως δεν είναι καθόλου εύκολο, εάν συνεχιστεί η πτώση των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Η αύξηση των βασικών επιτοκίων ακόμη μία φορά, την επόμενη Πέμπτη (τον Οκτώβριο ανέβηκαν κατά 1,5% στο 9,5%), αποτελεί ίσως μία αναγκαιότητα για τη Ρωσία – κάτι που όμως επιβραδύνει την ανάπτυξη στην πραγματική της οικονομία, με κίνδυνο να βυθιστεί στην ύφεση.
Ενώ λοιπόν η οικονομική επίθεση εναντίον της «αυτοκρατορίας» συνεχίζεται, με όλα τα μέσα που διαθέτει η Δύση, ο πρόεδρος της χώρας φαίνεται πως αλλάζει στρατηγική – αποφασίζοντας να χρησιμοποιήσει το δικό του όπλο της ενέργειας, εναντίον της Ευρώπης, η οποία κινδυνεύει να αναδειχθεί στο μεγάλο χαμένο της «υποδαυλισμένης» από τις Η.Π.Α. σύγκρουσης.
Στα πλαίσια αυτά, ο επικεφαλής της Gazprom ανέφερε σε συνέντευξη του ότι, μετά το σταμάτημα της κατασκευής του αγωγού South Stream, ο οποίος θα μετέφερε το φυσικό αέριο μέσω της Μαύρης θάλασσας προς την ΕΕ, η επιχείρηση του αποφάσισε τη ριζική αλλαγή της στρατηγικής της που αφορά την Ευρώπη. Ειδικότερα, αναφέρθηκε στην αρχή του τέλους εκείνου του μοντέλου, με το οποίο σχεδιαζόταν η μεταφορά του φυσικού αερίου, από την περιοχή εξόρυξης έως τον τελικό ευρωπαίο καταναλωτή.
Εκμεταλλευόμενος λοιπόν τις διαρκείς επιθέσεις της Κομισιόν, η οποία θεωρεί πως ένας ενεργειακός όμιλος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα παραγωγός και ιδιοκτήτης των δικτύων μεταφοράς, για λόγους ανταγωνισμού, ανακοίνωσε ουσιαστικά πως η επιχείρηση του θα μεταφέρει πλέον το φυσικό αέριο μόνο σε δύο σημεία – σε δύο κεντρικούς κόμβους:
.
(α) Από τη μία πλευρά έως τη Γερμανία, με τον αγωγό Nord Stream, η οποία θα αναλάβει τη διανομή του στη βόρεια Ευρώπη – οπότε και τις επενδύσεις που απαιτούνται, σε συνεργασία φυσικά με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
(β) Από την άλλη έως την Τουρκία, η οποία θα αναλάβει την τροφοδοσία της νοτίου Ευρώπης – κάτι που συζητήθηκε κατά την επίσκεψη του κ. Putin στη γειτονική χώρα, αναβαθμίζοντας κατά πολύ τη γεωπολιτική της θέση, καθώς επίσης αυξάνοντας σημαντικά τη διαπραγματευτική της ισχύ απέναντι στην Ευρώπη. Το γεγονός αυτό φαίνεται ήδη, αφού για πρώτη φορά μετά από χρόνια επισκέπτεται την Τουρκία μία ομάδα υψηλών στελεχών της ΕΕ, για συνομιλίες μαζί της.
.
Ρωσία, Τουρκία – η ακύρωση των κατασκευών του αγωγού South Stream και η αυξημένη συνεργασία με τη Τουρκία, ως ο νέος εταίρος για την παροχή ενέργειας στην Νοτιο-ανατολική Ευρώπη.
.
Περαιτέρω, εάν η συγκεκριμένη στρατηγική εφαρμοσθεί πραγματικά, τόσο η Ουκρανία, η οποία θα είναι πλέον ασήμαντη ως χώρα μεταφοράς φυσικού αερίου, όσο και η Βουλγαρία, θα ζημιωθούν σε μεγάλο βαθμό – ενώ η Ρωσία θα μειώσει τις επενδύσεις της στη μεταφορά ενέργειας, προβλέποντας ενδεχομένως τον περιορισμό της κατανάλωσης της ΕΕ, λόγω της ύφεσης, από την οποία απειλείται.
Φαίνεται δε πως ο Ρώσος πρόεδρος σχεδιάζει την κάλυψη των ζημιών που υφίσταται η χώρα του από την πτώση της τιμής του πετρελαίου, καθώς επίσης από τις δυτικές κυρώσεις (υπολογίζονται στα 140 δις $ ετησίως), μέσω της μείωσης των δαπανών της – οι οποίες, μόνο στην περίπτωση της κατασκευής του South Stream, θα ανέρχονταν στα 45 δις $.
Η αλλαγή στρατηγικής της Ρωσίας έχει μία ακόμη αιτία: το ότι η ΕΕ προσπάθησε να την ξεγελάσει με ένα «ανέντιμο τέχνασμα», όσον αφορά το θέμα της Ουκρανίας. Ειδικότερα, επειδή η Ουκρανία δεν μπορούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Gazprom, η ΕΕ, η οποία είχε αναλάβει να την βοηθήσει, προτίμησε να μην το κάνει, τροφοδοτώντας την μέσω των άλλων χωρών της (reverse flow). Ο επίτροπος δε της ΕΕ υπερηφανευόταν πως κατάφερε έξυπνα να παρακάμψει τους Ρώσους – ενώ η Gazprom τον κατηγορούσε για παραβίαση της σύμβασης.
Συνεχίζοντας, μελλοντικά θα ασχολούνται με τη διανομή του φυσικού αερίου, καθώς επίσης με την είσπραξη των λογαριασμών κατανάλωσης του, η Γερμανία και η Τουρκία. Η τελευταία, έχοντας αναβαθμιστεί σε «στρατηγικό εταίρο» της Ρωσίας, ο οποίος θα μεταφέρει στην ΕΕ 50 δις κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, θα αποκτήσει μία θέση μεγάλης ισχύος στο γεωπολιτικό πόκερ – πόσο μάλλον αφού μέσω αυτής θα μπορεί να μεταφέρεται και το φυσικό αέριο του Ιράν, ενώ διεκδικεί παράλληλα τη συμμετοχή της στα ενεργειακά αποθέματα της Κύπρου.
Ο Κ. Putin συζήτησε τηλεφωνικά το θέμα με τον πρόεδρο της Σερβίας, καθώς επίσης με τον Ούγγρο συνάδελφο του, με τους οποίους διατηρεί στενές σχέσεις – ενώ ανακοίνωσε το οριστικό σταμάτημα της κατασκευής του South Stream από την Τουρκία, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του, παρά το ότι είχαν ήδη επενδυθεί 4 δις $. Μέρος όμως των επενδυμένων χρημάτων θα χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του αγωγού που θα μεταφέρει φυσικό αέριο κάτω από τη Μαύρη Θάλασσα προς την Τουρκία.
.
Επίλογος
Ένα από τα συμπεράσματα της όλης διαδικασίας είναι το ότι σχηματίζονται δύο αντίπαλα στρατόπεδα στον πλανήτη, όπου οι διάφορες χώρες που τα αποτελούν παίρνουν θέση.
(α) Το ένα είναι ορισμένες αναπτυσσόμενες (BRICS) και αναδυόμενες (Τουρκία, Ιράν) οικονομίες, υπό την ηγεσία της Ρωσίας από τη μία πλευρά και της Κίνας από την άλλη, ενώ
(β) Το άλλο οι αναπτυγμένες οικονομίες, υπό την ηγεσία των Η.Π.Α., με ευρωπαϊκό ηγεμόνα τη Γερμανία – όπου όμως η Μ. Βρετανία και η Γαλλία δεν αποδέχονται προφανώς τη δεύτερη θέση.
Επόμενο συμπέρασμα είναι η σημασία των ηγετών μίας χώρας, όσον αφορά την παραγωγή πλούτου και όχι τη διαχείριση της μιζέριας – η οποία χαρακτηρίζει την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό αφορά κυρίως τον πρόεδρο της Τουρκίας ο οποίος, παρά τη δύσκολη οικονομική θέση της χώρας του, τα αμερικανικά σχέδια τριχοτόμησης της, τις εσωτερικές αναταραχές, καθώς επίσης τα προβλήματα της γύρω περιοχής, κατάφερε να επιτύχει την ανάδειξη της σε έναν ενεργειακό κόμβο εξαιρετικής σημασίας.
Ακριβώς για το λόγο αυτό αναφέραμε ότι, αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα δεν είναι μία κυβέρνηση που να διαχειρίζεται τη μιζέρια ή να ζητάει αναξιοπρεπώς ελεημοσύνη και παραχωρήσεις από τους άλλους – αλλά κάποιον που να μπορεί να παράγει υπερήφανα πλούτο για τη χώρα του, μέσα από τις δικές του επιτυχημένες προσπάθειες, καθώς επίσης από τη συντονισμένη παραγωγική εργασία των συμπολιτών του.
Κάποιον λοιπόν που να εμπνέεται από την αποστολή του, κυρίως όμως να μπορεί να εμπνέει τεκμηριωμένα αυτούς που θεωρεί πως έχει την ικανότητα να κυβερνήσει.
Αυτό σημαίνει ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας – ενώ όλα τα υπόλοιπα, όσο όμορφα και αν ακούγονται, από αυτούς που θέλουν να πιστεύουν σε ουτοπίες και όνειρα, δεν οδηγούν πουθενά.
