Τα φορολογικά τεχνάσματα
Υπάρχουν αρκετές χώρες εντός της Ευρώπης που προσφέρουν εντελώς διαφορετικές δυνατότητες νόμιμης φοροδιαφυγής στις πολυεθνικές – οι οποίες βέβαια τις έχουν μόνες τους επιβάλλει, είτε χρηματίζοντας τις κυβερνήσεις, είτε με τα λόμπι τους.
Φυσικά το νόμιμο δεν έχει εν προκειμένω καμία σχέση ούτε με την ηθική, ούτε με τη δικαιοσύνη, ούτε με την κοινή λογική – όπως δυστυχώς πιστεύουν οι φορολογούμενοι Πολίτες, χειραγωγούμενοι από τους κυρίαρχους του σύμπαντος, μέσω των «διαπλεγμένων» ΜΜΕ. Ειδικότερα τα εξής:
.
(α) Η Μάλτα: Η μικρή αυτή χώρα της Μεσογείου έχει επίσημο φορολογικό συντελεστή 35% – γεγονός που με την πρώτη ματιά δεν την χαρακτηρίζει συμφέρουσα, όσον αφορά την εγκατάσταση των επιχειρήσεων. Μέσω της επιστροφής φόρων όμως στους μετόχους, η πραγματική επιβάρυνση μειώνεται δραστικά στο 5% – με αποτέλεσμα μεγάλες εταιρείες, όπως οι γερμανικές BASF, Puma και Deutsche Bank, να διατηρούν εκεί υποκαταστήματα, χωρίς φυσικά να τα αναφέρουν δημόσια.
(β) Η Ιρλανδία: Λόγω του χαμηλού φορολογικού συντελεστή (12,5%) έχουν εγκατασταθεί στο νησί χιλιάδες όμιλοι – γερμανικές χημικές επιχειρήσεις με εργοστάσια παραγωγής και έρευνας, καθώς επίσης μεγάλες αμερικανικές εταιρείες, όπως η Apple, η Google, η Oracle και η Microsoft, οι οποίες διαχειρίζονται από εκεί τα πνευματικά τους δικαιώματα (άδειες χρήσης).
Ουσιαστικά χρεώνουν με υπέρογκα ποσά τις θυγατρικές τους, μειώνοντας ανάλογα τους φόρους στις χώρες που δραστηριοποιούνται – ενώ φορολογούν τα έσοδα αυτά στην Ιρλανδία, πληρώνοντας ελάχιστα χρήματα. Εκμεταλλεύονται ουσιαστικά τις συμφωνίες προς αποφυγή της διπλής φορολόγησης, οι οποίες ισχύουν για όλα τα μέλη της ΕΕ – ενώ πετυχαίνουν τη μειωμένη φορολόγηση τους, χωρίς να χρειάζεται να εγκατασταθούν σε απομακρυσμένα, ανασφαλή μέρη, όπως στα βρετανικά Virgin Islands ή στη Σιγκαπούρη (στην οποία εισρέουν εύκολα κεφάλαια, αλλά εκρέουν πολύ δύσκολα).
(γ) Το Λουξεμβούργο: Ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του δουκάτου είναι η φορολογία των θεσμικών επενδυτικών κεφαλαίων, μόλις με 0,01% επί των κερδών τους. Επίσης η χαλαρή τραπεζική εποπτεία, μέσω της οποίας έχει αναρριχηθεί στην κορυφή του τραπεζικού συστήματος – με αποτέλεσμα οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες να αποτελούν το 40% του ΑΕΠ του.
Αυτή είναι η βασική αιτία του μεγάλου κατά κεφαλήν εισοδήματος των Πολιτών του, το οποίο είναι υπερδιπλάσιο (68.400 €), σε σχέση με αυτό της Γερμανίας (30.300 €). Το σύνολο του ενεργητικού των τραπεζών του Λουξεμβούργου δε ως προς το ΑΕΠ, το οποίο συνήθως συμβαδίζει με τις φορολογικές διευκολύνσεις που παρέχουν οι χώρες, είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη – όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί.
.
| Α/Α | Χώρα | Σύνολο Ενεργητικού Τραπεζών / ΑΕΠ |
| 1 | Λουξεμβούργο | 2.358% |
| 2 | Μάλτα | 832% |
| 3 | Ιρλανδία | 770% |
| 4 | Κύπρος | 747% |
| 5 | Γαλλία (Μονακό) | 428% |
| 6 | Ολλανδία | 417% |
| 7 | Αυστρία | 331% |
| 8 | Γερμανία | 330% |
| 9 | Ελβετία | 283% |
.
Όπως διαπιστώνεται από τον πίνακα, η Γερμανία κατέχει την 8η θέση, όσον αφορά το συνολικό ενεργητικό των τραπεζών της – το οποίο, με 330%, είναι αρκετά υψηλό (στην Ελλάδα ξεπερνάει ελάχιστα το 100%). Επομένως, δεν μπορεί παρά να οφείλεται στις φορολογικές και χρηματοπιστωτικές ελαφρύνσεις που παρέχει, όπως συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες του πίνακα.
(δ) Το Μονακό: Το μικρό «πριγκιπάτο» στις ακτές της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα της με την Ιταλία, έχει μηδενικό φορολογικό συντελεστή εισοδημάτων (πηγή) – οπότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ελέγχου των εγκατεστημένων εκεί ιδιωτών ή επιχειρήσεων. Εξυπηρετεί δε απόλυτα τη Γαλλία, η οποία δεν επιθυμεί προφανώς να «εξάγει» τη νόμιμη φοροδιαφυγή σε άλλες χώρες.
Βέβαια, λόγω της μικρής έκτασης του, τόσο τα ενοίκια, όσο και το κόστος των διαμερισμάτων είναι τεράστιο – αφού η μέση τιμή αγοράς ανά τετραγωνικό φτάνει στα 40.000 €. Επομένως είναι κατάλληλο μόνο σαν φορολογική έδρα πολύ πλούσιων ιδιωτών και όχι επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν τζίρο πάνω από 25% εκτός του κρατιδίου. Άδεια παραμονής δε μπορεί να πάρει ο καθένας, αρκεί να έχει λευκό ποινικό μητρώο, συμβόλαιο εργασίας ή εάν αποκτήσει άδεια ίδρυσης εταιρείας, καταθέτοντας ως εγγύηση 400.000 €.
(ε) Η Γερμανία: Η χώρα κατατάσσεται στο παγκόσμιο «Top 10» των φορολογικών παραδείσων, αποτελώντας έναν βασικό παίκτη στο διεθνές δίκτυο του «ξεπλύματος» χρημάτων, καθώς επίσης της φοροδιαφυγής (πηγή) – ενώ ο ΟΟΣΑ απαιτεί περισσότερη διαφάνεια από την κυβέρνηση της, όπως ακριβώς και από το Λουξεμβούργο.
Στη σύγκριση που αφορούσε τις 73 σημαντικότερες χώρες, όσον αφορά το τραπεζικό απόρρητο, τη χαλαρή εποπτεία των τραπεζών, καθώς επίσης τα κίνητρα που διευκολύνουν τη φοροδιαφυγή σε διεθνές επίπεδο, η Γερμανία κατατάχθηκε από τον ΟΟΣΑ στην 8η θέση – όταν γνωστές χώρες, όπως το Λιχτενστάιν (34η θέση), τα νησιά των Βερμούδων (12η θέση) και οι Σεϋχέλλες (55η θέση), κατέλαβαν χαμηλότερες θέσεις.
Περαιτέρω, υπολογίσθηκε πως έχουν τοποθετηθεί στη Γερμανία 1,3 τρις € από ξένους, λόγω της τραπεζικής και φορολογικής δομής της – ενώ είναι γνωστό πως παράνομα ή μαύρα χρήματα, ύψους περί τα 1,6 τρις $ ετησίως, εισρέουν σε χώρες της Ευρώπης ή των Η.Π.Α., προερχόμενα κατά το ήμισυ από τις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες (στις οποίες η ετήσια φοροδιαφυγή μόνο, υπολογίζεται στα 250 δις $).
Σύμφωνα με γερμανούς οικονομολόγους, τα χρήματα που εισρέουν στη Γερμανία από χώρες εκτός της ΕΕ, δεν είναι υποχρεωτικό να δηλωθούν ή να φορολογηθούν – ενώ η εφορία της Γερμανίας δεν παρέχει πληροφορίες σε άλλα κράτη, όσον αφορά τους τόκους των καταθέσεων των ξένων υπηκόων. Το γεγονός αυτό σημαίνει ουσιαστικά πως προσκαλεί επίσημα το διεθνές ξέπλυμα χρημάτων και τη φοροδιαφυγή, να χρησιμοποιήσει τις δικές της τράπεζες – κάτι που τεκμηριώνεται από το ότι, η Γερμανία ξεπλένει ετήσια 50 δις € (πηγή).
Εκτός αυτού, οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εταιρειών δεν φαίνονται στη χώρα – ενώ μπορεί κανείς πολύ εύκολα να δώσει σε έναν διαχειριστή την εντολή αγοράς ακινήτων, χωρίς να αποκαλύπτεται η ταυτότητα του. Στη Γερμανία δεν υπάρχει άλλωστε υποχρέωση δήλωσης της ακίνητης περιουσίας – ενώ, με τη βοήθεια των ιδρυμάτων, μπορεί κανείς να αποκρύψει οτιδήποτε θελήσει. Από την Ελλάδα βέβαια απαιτεί διαφορετικά πράγματα – παριστάνοντας παράλληλα τον «ηθικό τιμωρό», στην υπηρεσία των αδυνάτων.
Σε κάθε περίπτωση, οι Πολίτες άλλων κρατών διευκολύνονται να αποκρύψουν τα χρήματα τους στη Γερμανία – με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ακόμη περισσότερα προβλήματα στις χώρες του Νότου, από τις οποίες εκρέουν μεγάλα ποσά με προορισμό τη Γερμανία, η οποία ουσιαστικά παρέχει «φορολογική ασυλία» στους πάντες.
Ολοκληρώνοντας, στο «Top 20» των φορολογικών παραδείσων παγκοσμίως, ευρίσκονται δέκα ευρωπαϊκές χώρες – κάτι που προφανώς σημαίνει πως η ΕΕ κατέχει την πρώτη θέση διεθνώς, με απόσταση από όλες τις άλλες ηπείρους.
Όσο για την εντιμότατη, προτεσταντική και ηθική εταίρο μας, θα ήταν καλύτερα να μην επικρίνει το Λουξεμβούργο, κοιτάζοντας τα δικά της χάλια – επίσης, να μην κατηγορεί την Ελλάδα για φοροδιαφυγή, όταν η ίδια «κατέχει τα σκήπτρα» στο συγκεκριμένο, άθλιο «σπορ».
.
Επίλογος
Από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά γιατί επιμένει η Γερμανία στην αύξηση των φορολογικών συντελεστών στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν προσφέρει η ίδια τη δυνατότητα σε αυτούς που θέλουν να φυγαδεύσουν τα χρήματα τους – είτε για να τα αποκρύψουν, είτε εν όψει της προβλεπόμενης χρεοκοπίας της χώρας (με την επιστροφή της στη δραχμή, την οποία θέλει να επιβάλλει η πρωσική κυβέρνηση).
Εξηγείται επίσης η επίθεση της εναντίον της Κύπρου – η οποία δεν ωφέλησε μόνο το Λουξεμβούργο, αλλά και την ίδια. Σε κάθε περίπτωση, συμπεραίνει κανείς εύκολα πως πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά «στημένο παιχνίδι» υπέρ της ελίτ και εις βάρος όλων των υπολοίπων – οι οποίοι αδυνατούν να το κατανοήσουν, έχοντας την ουτοπία πως ζουν σε δημοκρατικές χώρες, στις οποίες οι πολιτικοί υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.
Πως όταν δεν το κάνουν, όταν ανακαλύπτουν δηλαδή πως οι πολιτικοί είναι ανίκανοι ή διεφθαρμένοι, έχουν τη δυνατότητα να τους αλλάξουν με την ψήφο τους – χωρίς να συνειδητοποιούν, παρά τις εμπειρίες τους, πως το έργο παραμένει διαχρονικά το ίδιο, με άλλους πρωταγωνιστές.
.
.
