Οι εναλλακτικές λύσεις της Ελλάδας πριν και μετά τη Μεγάλη Προδοσία, το έωλο διαπραγματευτικό της χαρτί, οι πραγματικές δυνατότητες αύξησης των μισθών, καθώς επίσης οι επιταγές χωρίς αντίκρισμα των εκάστοτε διεκδικητών της εξουσίας – η ερμηνεία του κραχ
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Η με μεγάλη απόσταση πρώτη προτεραιότητα της Ελλάδας οφείλει να είναι η εκδίωξη του ΔΝΤ σήμερα, όπου υπάρχει ίσως η ευκαιρία – πριν ακόμη εκτελέσει την αποστολή του, τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, η οποία δεν έχει ακόμη ξεκινήσει“.
.
Ανάλυση
Όταν μία χώρα είναι υπερχρεωμένη, πόσο μάλλον όταν τοποθετηθεί σκόπιμα, δόλια ή/και ανόητα στο στόχαστρο των αγορών, με τη βοήθεια της τεχνητής διόγκωσης των ελλειμμάτων της, όπως συνέβη με την Ελλάδα, έχει δύο μόνο λύσεις στη διάθεση της:
.
(α) Μία οδύνη δίχως τέλος, γεγονός που σημαίνει το δανεισμό της από το ΔΝΤ, με αντάλλαγμα τα γνωστά μνημόνια που την υποχρεώνουν να εκποιήσει τη δημόσια περιουσία της, καθώς επίσης την ιδιωτική μέσω της υπερβολικής φορολόγησης, αφού προηγηθεί η μεθοδική απαξίωση τους.
(β) ‘Ένα οδυνηρό τέλος, με την επιλογή της χρεοκοπίας, της αθέτησης πληρωμών δηλαδή, μέσω της οποίας υποχρεώνονται εκείνοι οι πιστωτές, οι οποίοι δεν έχουν στην κατοχή τους ομόλογα Αγγλικού Δικαίου, να συμβιβαστούν με τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των απαιτήσεων τους.
.
Η Αργεντινή, αφού προηγουμένως λεηλατήθηκε από το ΔΝΤ, αποφάσισε να πιεί το «πικρό χάπι», εκδιώκοντας το μετά από μερικά χρόνια – δεν είχε όμως το πρόβλημα του κοινού νομίσματος, ούτε υπέγραψε τη θανατική καταδίκη της (PSI).
Κρίνοντας δε από τη μετέπειτα εξέλιξη του ΑΕΠ της (γράφημα), τα κατάφερε σε κάποιο βαθμό – αν και στη συνέχεια απομονώθηκε, έκανε μία σειρά από λάθη, υπέπεσε στην παγίδα του πληθωρισμού και βρέθηκε απροετοίμαστη απέναντι σε μία σειρά πιστωτών της, οι οποίοι υποστηρίζονται ανοιχτά από τα δικαστήρια των Η.Π.Α. Το τέλος της περιπέτειας της είναι ακόμη άγνωστο – προβλέπεται πάντως ξανά οδυνηρό.
.
.
Η Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της καλύτερα επέλεξε, ερήμην των Πολιτών και συνεργαζόμενος κρυφά με το ΔΝΤ, τη «λύση» της οδύνης χωρίς τέλος – κλείνοντας σταδιακά όλες τις «εξόδους κινδύνου», με τελευταία την υπογραφή του PSI.
Σήμερα, το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας, από μία άλλη κυβέρνηση, θα ήταν η στάση πληρωμών. Κάτι τέτοιο ήταν ασφαλώς εφικτό το 2010, όταν οι ξένες τράπεζες, καθώς επίσης οι κερδοσκόποι, είχαν στα χέρια τους τα ελληνικά ομόλογα, εθνικού Δικαίου – ενδεχομένως με την υιοθέτηση τότε της δραχμής (σενάριο), εάν δημιουργούταν προβλήματα από την ΕΚΤ στη χρηματοδότηση των τραπεζών, οι οποίες ήταν ακόμη υγιέστατες.
Θα ήταν επίσης εφικτό πριν από την υπογραφή του PSI, με το οποίο οι ελληνικές τράπεζες χρεοκόπησαν, ενώ τα νέα ομόλογα έγιναν αγγλικού δικαίου, εγγυημένα και μη μετατρέψιμα σε δραχμές – οπότε έκλεισε ο τελευταίος δρόμος διαφυγής και η χώρα μας υποθηκεύθηκε. Απλούστερα, χρεοκοπεί μία επιχείρηση πριν υποθηκεύσει όλα της τα περιουσιακά στοιχεία – αφού θα ήταν ανόητο να το κάνει μετά, ειδικά όταν αξίζουν πολύ περισσότερο από τις υποθήκες.
Επομένως, το δήθεν διαπραγματευτικό χαρτί είναι μετά το PSI ανύπαρκτο – κάτι που σημαίνει πως η μονομερής αλλαγή πολιτικής είναι δυστυχώς αυτοκτονική, αδύνατη και μη ρεαλιστική. Οι «παλικαρισμοί» και οι «ηρωισμοί» λοιπόν του τύπου “σκίζω τα μνημόνια” ή “υποχρεώνω τους δανειστές (τα κράτη-μέλη της Ευρώπης πλέον, κατά 87%) σε διαγραφή χρέους“, είναι απλά για εσωτερική κατανάλωση – για την επόμενη υφαρπαγή ή υπεξαίρεση της εξουσίας, με υποσχέσεις ή δεσμεύσεις που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να τηρηθούν, από τους αδίστακτους εμπόρους της ελπίδας.
Κοστίζουν δε τεράστια ποσά στη χώρα, όπως φάνηκε από την κατακόρυφη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, από την κατάρρευση του χρηματιστηρίου (όπου συνέχισε η απαξίωση των ελληνικών επιχειρήσεων), από την επανάληψη των συζητήσεων περί εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οι οποίες τοποθετούν την πατρίδα μας ξανά στο στόχαστρο των αγορών κοκ.
Πόσο μάλλον όταν είναι με επιείκεια ανόητη η επιμονή στη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους ταυτόχρονα με την προσπάθεια εκδίωξης του ΔΝΤ – η οποία προϋποθέτει την επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές. Πως είναι δυνατόν να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού μίας χώρας, η οποία αναφέρεται δημόσια σε διαγραφή χρέους; Ποιός θα την δάνειζε, γνωρίζοντας προκαταβολικά πως δεν θα πληρωνόταν; Δεν “βάζουμε έτσι τα χεράκια μας να βγάλουμε μόνοι μας τα ματάκια μας“, κατά τη γνωστή έκφραση;
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
