Από τη βιαιότητα της σύγκρουσης των δύο κολοσσιαίων επενδυτικών εταιρειών, με τις έξι θηριώδεις τράπεζες συμπεραίνεται ότι, η ελίτ φοβάται πως θα ξεσπάσει σύντομα μία ακόμη μεγαλύτερη κρίση – επιθυμώντας να εξασφαλισθεί όσο καλύτερα γίνεται
.
Η παραίτηση του γενικού διευθυντή της θυγατρικής επενδυτικής εταιρείας της γερμανικής Allianz, της Pimco, η οποία διαχειρίζεται 2 τρις $, ίσως δεν έγινε αντιληπτή στο πραγματικό της μέγεθος – ενώ οι αιτίες της ήταν μάλλον διαφορετικές, από αυτές που παρουσιάστηκαν ή αναλύθηκαν από διάφορα ΜΜΕ (πηγή). Ίσως δε να έχει ξεχαστεί η ξαφνική παραίτηση του συν-διευθυντή της (co-chief investment manager) El-Erian, τον προηγούμενο Ιανουάριο.
Ειδικότερα, είναι πολύ πιθανόν να έχει σχέση με τη μεγάλη μάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ των σημαντικότερων χρηματοπιστωτικών ινστιτούτων του πλανήτη – το αντικείμενο της οποίας είναι ποσά πολλών δισεκατομμυρίων, καθώς επίσης η απάντηση στο ερώτημα, σχετικά με το ποιός είναι ένοχος για την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ξέσπασε το 2008.
Ακόμη καλύτερα, ποιός θα ενοχοποιηθεί για την κρίση, αφού αυτό που τελικά ενδιαφέρει είναι η εύρεση ενός «αποδιοπομπαίου τράγου», ο οποίος θα πληρώσει για τις «αμαρτίες» όλων των άλλων – χωρίς να εξαιρούνται φυσικά και οι όποιες δικές του.
Συνεχίζοντας, το μέτωπο του πολέμου είναι ευρύ – ενώ από τη βιαιότητα της σύγκρουσης συμπεραίνεται ότι, η ελίτ φοβάται πως θα ξεσπάσει σύντομα μία ακόμη μεγαλύτερη κρίση, επιθυμώντας να εξασφαλισθεί όσο καλύτερα γίνεται. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται καθαρά πως στο μεγάλο καζίνο των χρηματιστηρίων, οι ισχυρότεροι παίχτες ανεβαίνουν στο «ρινγκ», επιχειρώντας να κερδίσουν τον τελικό.
Αναλυτικότερα, τα τελευταία χρόνια οι ιδιοκτήτες ακινήτων στις Η.Π.Α. αγωνίζονται δικαστικά εναντίον της Wall Street, με στόχο να τους επιστραφεί ένα μέρος των τεράστιων ζημιών τους, οι οποίες προήλθαν από την κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης (Sub primes) – με μηδαμινή επιτυχία, αφού είναι πολύ αδύναμοι, συγκριτικά με τις θηριώδεις τράπεζες που κατηγορούν ως υπεύθυνες.
Πρόσφατα όμως εισήλθαν στη σκηνή ισχυρότεροι διεκδικητές αποζημιώσεων, όπως η Pimco, η Blackrock και η DZ Bank – οι οποίες κατηγορούν έξι διεθνείς τράπεζες για παραβίαση του «καθήκοντος εμπιστευτικότητας», ως διαχειριστές των κεφαλαίων τους, διεκδικώντας 250 δις $.
Η Blackrock και η Pimco θέλουν με αυτόν τον τρόπο να μηδενίσουν τις ζημίες τους από το σπάσιμο της φούσκας ακινήτων στις Η.Π.Α., διεκδικώντας ανάλογα ποσά από τις τράπεζες που είχαν εμπιστευθεί τα κεφάλαια τους – οι οποίες ήταν υπεύθυνες για την παρακολούθηση ενυπόθηκων δανείων, συνολικής αξίας μεγαλύτερης από 2 τρις $ (πηγή: Reuters).
Με έξι σχεδόν όμοιες αγωγές, οι δύο κολοσσοί κατηγορούν τις έξι μεγάλες τράπεζες, με τον ισχυρισμό πως είχαν παραμελήσει τα καθήκοντα τους, όσον αφορά τα ενυπόθηκα δάνεια – πως “οι κατηγορούμενοι είχαν αποτύχει να αναγκάσουν τους εκδότες των ομολογιών να επαναγοράσουν εκείνα τα αξιόγραφα, τα οποία δεν είχαν την επιβεβαιωμένη εκ μέρους τους πιστωτική ποιότητα“.
Οι διαχειρίστριες τράπεζες παίρνουν την εντολή από τις επενδυτικές εταιρείες να διασφαλίζουν τις επενδύσεις τους – ενώ είναι υποχρεωμένες να τηρούν τους κανονισμούς που αφορούν τους τρόπους χειρισμού των επισφαλών πιστώσεων. Σύμφωνα όμως με τους κατηγόρους, οι διαχειρίστριες τράπεζες γνώριζαν πως πολλά αξιόγραφα (δομημένα προϊόντα) περιείχαν επισφαλή δάνεια, τα οποία δε είχαν τις σωστές εγγυήσεις.
Περαιτέρω, πάντοτε σύμφωνα με τους κατηγόρους, τα εγγυημένα με υποθήκες χαρτιά (MBS), συμπεριελάμβαναν δάνεια από φερέγγυους και αφερέγγυους ιδιοκτήτες ακινήτων, τα οποία είχαν ενωθεί μεταξύ τους. Τα χαρτιά αυτά «πακετάρονταν», σε συνδυασμό με ασφάλειες έναντι πιστωτικών κινδύνων, κάθε φορά εκ νέου – ενώ πωλούταν σε καινούργιους επενδυτές.
Πολλές τράπεζες δε, μεταξύ των οποίων αρκετές γερμανικές, δεν έδιναν μεγάλη σημασία στις εγγυήσεις των αξιόγραφων που αγόραζαν – αφού η προτεραιότητα τους ήταν το κέρδος που θεωρούσαν πως εξασφαλίζουν, καθώς επίσης η δυνατότητα που τους προσφερόταν να μην απαιτούνται ίδια τραπεζικά κεφάλαια.
Όταν όμως ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, έσπασε η υπερδιογκωμένη φούσκα των ενυπόθηκων δανείων, η οποία υπολογίζεται στα 2 τρις $ – με αποτέλεσμα να προκληθούν μεγάλες ζημίες σε εκείνους τους επενδυτές, οι οποίοι είχαν αγοράσει από τις τράπεζες τα δομημένα προϊόντα (MBS).
Όπως ισχυρίζονται δε οι δύο μεγάλες επενδυτικές εταιρείες στην αγωγή τους εναντίον των έξι τραπεζών, δεν γνώριζαν πως στα χρεόγραφα που τους πουλούσαν είχαν συμπεριληφθεί τόσο πολλά επισφαλή δάνεια – ενώ η WSJ θεωρεί ότι, οι διαχειρίστριες τράπεζες γνώριζαν πολύ καλά πως πουλούσαν στις επενδυτικές εταιρείες εξαιρετικά επισφαλή χρεόγραφα.
.
Η Fed
Ο εμφύλιος πόλεμος της χρηματοπιστωτικής ελίτ δεν σταματάει εδώ – αφού ο διευθυντής της BlackRock, η οποία διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία αξίας 4,5 τρις $, «επιτέθηκε» στην κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. – απαιτώντας να σταματήσει αμέσως το μονεταριστικό παραλήρημα.
Εν τούτοις, λίγες ημέρες πριν η διοικητής της Fed είχε διαμηνύσει έμμεσα πως δεν έχει καμία βιασύνη να αυξήσει τα βασικά επιτόκια – μη αποδεχόμενη παράλληλα πως στις Η.Π.Α. υπάρχει μία δομική ανεργία. Όπως είπε όμως ο διευθυντής της BlackRock, “Σε εργοστάσια, στα οποία προηγουμένως απασχολούνταν 2.000 εργαζόμενοι, σήμερα έχουν μείνει 200. Για να σταματήσουμε την καθοδική τάση, χρειαζόμαστε μία κυβερνητική πολιτική – όχι τη μονεταριστική της κεντρικής τράπεζας“.
Την ίδια στιγμή, η Fed της Νέας Υόρκης κατηγορείται πως συμπεριφέρεται σαν υποκατάστημα της Goldman Sachs – βάσει μαγνητοφωνημένων συνομιλιών (πηγή) εκ μέρους μίας υπαλλήλου της. Παράλληλα γίνονται ξανά αναφορές σε πρώην στελέχη της Goldman Sachs, τα οποία δραστηριοποιήθηκαν στην Ευρώπη (γράφημα).
.
Ευρώπη – πρώην στελέχη της Goldman Sachs που δραστηριοποιήθηκαν στην περιοχή.
.
Η μάχη λοιπόν φαίνεται πως θα διευρυνθεί ακόμη περισσότερο, συμπεριλαμβάνοντας όλο και περισσότερους παίκτες – χωρίς να αποκλείονται και στελέχη του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών, τα οποία διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση των πρώτων «συμπτωμάτων» της κρίσης το 2007.
Ενδεχομένως δε να επεκταθεί και σε άλλες χώρες, χωρίς να εξαιρείται η Ελλάδα – στην οποία λέγεται πως υπάρχουν αμφιβολίες, σχετικά με το ρόλο της Τράπεζας της Ελλάδας όσον αφορά τη διαχείριση των χρημάτων ορισμένων ασφαλιστικών ταμείων και οργανισμών του δημοσίου, την επίμαχη περίοδο της διαγραφής χρέους της Ελλάδας (haircut ομολόγων).
.
