Το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς, το οποίο έχει τη φήμη πως εξασφαλίζει την ευημερία, ελευθερώθηκε από τις χειροπέδες που περιόριζαν τις ασύδοτες κινήσεις του – προς όφελος αυτών που το ιδιοποιήθηκαν και το κατευθύνουν
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
*Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Η οικονομική μεγέθυνση είναι μάλλον μία αξιολύπητη ενόχληση, παρά μία ευλογία, με την έννοια πως πρόκειται για ένα πρόσκαιρο και προφανώς μεταβατικό χρονικό διάστημα – το οποίο οφείλεται σε μία σκόπιμα ανεπαρκή προσφορά των αγαθών που είναι απαραίτητα, για την ικανοποίηση του συνόλου των ανθρωπίνων αναγκών.
Η αύξηση του πλούτου δεν είναι απεριόριστη. Το τέλος της μεγέθυνσης οδηγεί σε μία υλικά στάσιμη κατάσταση. Η στάσιμη κατάσταση του κεφαλαίου και του πλούτου, θα μπορούσε να προκαλέσει μία σημαντικότατη βελτίωση της κατάστασης μας.
Η αιτία που θεωρούμε θετική, υπό προϋποθέσεις, τη στασιμότητα του κεφαλαίου και του πληθυσμού, είναι το ότι η συγκριμένη στασιμότητα, το τέλος της ανάπτυξης δηλαδή, δεν συνεπάγεται μία αντίστοιχη κατάσταση, ως προς την ανθρώπινη βελτίωση.
Αντίθετα, θα υπήρχε τότε δυνατότητα για κάθε είδους πνευματική καλλιέργεια – για ηθική, καθώς επίσης για κοινωνική πρόοδο. Θα υπήρχε η δυνατότητα βελτίωσης του τρόπου ζωής – ενώ η πιθανότητα καλυτέρευσης θα αυξανόταν, επειδή ο ανθρώπινος νους θα έπαυε να απασχολείται με το πώς θα ανέλθει.
Αντί λοιπόν να επικεντρώνουμε όλες τις προσπάθειες μας στην αύξηση του πλούτου, στη συνεχή ανάπτυξη, θα ήταν προτιμότερο να στοχεύσουμε στη στασιμότητα του πληθυσμού, καθώς επίσης στη σωστή, δίκαιη αναδιανομή του υφιστάμενου πλούτου, θεωρώντας τον πια ως στάσιμο.
Αρκετό δηλαδή για να εξασφαλίζει τις ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς οι πλούσιοι να ληστεύουν τους φτωχούς, καθώς επίσης χωρίς οι παρούσες γενιές να λεηλατούν το κεφάλαιο και τον πλούτο, τους βιοποριστικούς πόρους καλύτερα των μελλοντικών γενεών” (J.S. Mill με παρεμβάσεις).
.
Ανάλυση
Είναι προφανές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, πως έχει αγνοηθεί ή απορριφθεί η άποψη, σύμφωνα με την οποία ο δημόσιος πλούτος είναι ένα «εργαλείο» για την κατασκευή μίας βιώσιμης κοινωνίας – για την κάλυψη δηλαδή των ποικίλων ανθρώπινων αναγκών, έτσι ώστε να εξασφαλισθεί μία κοινωνική ζωή, άξια να την ζει κανείς.
Το «αόρατο δε χέρι της αγοράς», το οποίο έχει τη φήμη πως λειτουργεί υπέρ της παγκόσμιας ευημερίας, έχοντας απελευθερωθεί με τη βοήθεια του νεοφιλελευθερισμού (της κρατικής «πολιτικής της απορρύθμισης των αγορών» δηλαδή), από τις νόμιμες χειροπέδες που είχαν από την αρχή φτιαχτεί για να περιορίζουν τις ασύδοτες κινήσεις του, μπορεί να είναι πράγματι αόρατο. Εν τούτοις, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σε ποιόν ανήκει αυτό το χέρι και ποιός κατευθύνει τις κινήσεις του.
Όσον αφορά τώρα τη «βασιλική» οδό για την ευημερία όλων των ανθρώπων, την αύξηση του ΑΕΠ, το οποίο υποτίθεται πως μετράει την άνοδο και την πτώση του συνολικού πλούτου ενός Έθνους, ταυτιζόμενο με την εθνική ευημερία, ελάχιστοι αναφέρονται στο βασικότερο στοιχείο του: στον τρόπο διανομής του.
Ακόμη περισσότερο στο ότι, μία αύξηση στο συνολικό πλούτο, ειδικά με το «μη συμβατικό» τρόπο που συμβαίνει σήμερα (παρεμβατικότητα των κεντρικών τραπεζών), συμβαδίζει απόλυτα με τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Ειδικότερα, διευρύνεται όλο και πιο πολύ το ήδη αγεφύρωτο χάσμα, όσον αφορά την υπαρξιακή ασφάλεια, καθώς επίσης τη γενική ευημερία, ανάμεσα στην κορυφή και στη βάση της εισοδηματικής πυραμίδας – με την κορυφή να μικραίνει συνεχώς, καθώς επίσης με τη βάση να διευρύνεται ασταμάτητα.
Η συνολική εικόνα δε είναι ξεκάθαρη: η οικονομική μεγέθυνση, όπως αυτή προκύπτει από το ΑΕΠ μίας χώρας, δεν υπόσχεται για την πλειοψηφία των ανθρώπων ένα καλύτερο μέλλον.
Αντίθετα, πρόκειται για μία καλοστημένη παγίδα της ελίτ, η οποία οδηγεί σε μία ακόμη μεγαλύτερη και σκληρότερη ανισότητα – σε μία ακόμη πιο επισφαλή κατάσταση, σε μεγαλύτερη υποβάθμιση, σε προσβολές και σε ταπεινώσεις.
Σε έναν ακόμη σκληρότερο αγώνα επιβίωσης, στον οποίο υποχρεώνονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι – σήμερα η μεσαία τάξη, η οποία γκρεμίζεται βίαια από τη θέση της και βυθίζεται στα κατακάθια της εισοδηματικής πυραμίδας.
.
Ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών
Ανεξάρτητα από την εισαγωγή μας, η οποία θα βοηθήσει στα τελικά συμπεράσματα της ανάλυσης, τα εξής:
Σύμφωνα με τον W. Martin, ο οποίος διοικούσε από το 1951 έως το 1970 την ισχυρότερη κεντρική τράπεζα του πλανήτη, τη Fed, ο ρόλος ενός τέτοιου μονεταριστικού οργανισμού είναι “να μαζεύει τα οινοπνευματώδη ποτά από το τραπέζι, όταν το πάρτι γίνει πολύ άγριο” – μία φράση που χάραξε έκτοτε ιστορία.
Ο προηγούμενος τώρα διοικητής της Fed, ο κ. Bernanke, ο οποίος είχε τα ηνία της από το 2006 έως το 2014, όταν ακόμη διοικούσε ο κ. Greenspan είχε πάρει την εντολή να φροντίσει για την ασφάλεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τότε, σε μία ομιλία του, είχε απευθύνει την εξής ερώτηση στον «εντολέα» του: “Πρέπει κανείς να μαζέψει τα οινοπνευματώδη ποτά έγκαιρα ή αρκεί να καθαρίσει το χώρο, μετά το όργιο;”
Αυτή ακριβώς η ερώτηση κυριαρχεί ουσιαστικά στις έντονες συζητήσεις που διεξάγονται μεταξύ της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, της BIS, καθώς επίσης της Fed – με την BIS να προειδοποιεί συνεχώς (άρθρο) για νέες, μεγάλες και επικίνδυνες υπερβολές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι οποίες θα καταλήξουν σε ένα παγκόσμιο, καταστροφικό κραχ.
Κατά την BIS ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η επεκτατική πολιτική χρήματος (τύπωμα, μηδενικά επιτόκια) των μεγαλυτέρων κεντρικών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, της Μ. Βρετανίας και της Ελβετίας – η οποία θα πρέπει επειγόντως να ομαλοποιηθεί, προτού τιναχθεί στον αέρα ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη.
Ουσιαστικά λοιπόν η BIS απαιτεί να μαζευτούν αμέσως τα οινοπνευματώδη από το τραπέζι και να σταματήσει το ξέφρενο πάρτι, με το οποίο μεταφέρονται τα χρήματα των φτωχών στους πλούσιους – πριν εξελιχθεί σε όργιο
Παράλληλα, δεν αποκλείει κατά την άποψη μας την εισβολή των εξαθλιωμένων και εξαγριωμένων μαζών στο χώρο που διεξάγεται το πάρτι (χρηματιστήρια, τράπεζες), ή σε αυτούς που το διευκολύνουν (Κοινοβούλια) – η οποία δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστη για τους πάμπλουτους «συνδαιτυμόνες» και τους πολιτικούς υπηρέτες τους.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
