Το μεγάλο μάθημα που πήραν οι πιστώτριες χώρες των Η.Π.Α. από την κρίση του 2007 ήταν το ότι, η υψηλά μοχλευμένη αμερικανική αγορά, όπως επίσης οι αγορές συμβολαίων χρυσού, δεν είναι ελεύθερες, αλλά κεντρικά κατευθυνόμενες
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο (Σεπτ. ’14) – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
Σε μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση (L. Gromen ), η οποία θέλει να δώσει απάντηση στις δυνατότητες της περαιτέρω επιβίωσης του πετροδολαρίου, η ερώτηση που τίθεται αρχικά είναι η εξής: ”Από που προέρχεται αλήθεια το κεφάλαιο;“
Σύμφωνα με τους πολιτικούς της μεγαλύτερης χώρας-οφειλέτη του πλανήτη, των Η.Π.Α., το κεφάλαιο, τα έσοδα δηλαδή ενός κράτους εκτός της φορολογίας, προέρχεται από τις εκδόσεις ομολόγων της ιδιωτικής ουσιαστικά Fed, καθώς επίσης των μεγάλων τραπεζών-ιδιοκτητών της. Με τη συγκεκριμένη θέση «συντάσσονται» οι περισσότερες άλλες σημαντικές χώρες-οφειλέτες όπως, για παράδειγμα, η υπερχρεωμένη Ιαπωνία.
Κατά τους πολιτικούς τώρα των μεγαλυτέρων χωρών-δανειστών του πλανήτη, με ηγέτη την Κίνα, το πραγματικό κεφάλαιο είναι εκείνο το «εμπορικό πλεόνασμα», το οποίο δημιουργείται από την παραγωγή προϊόντων και από το εμπόριο – το οποίο όμως έχει συσσωρευτεί κυρίως σε αμερικανικά δολάρια, υποστηρίζοντας το προνόμιο του δολαρίου, ως το βασικότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Την τελευταία δεκαετία, οι δύο αντικρουόμενες αυτές θέσεις, όσον αφορά την προέλευση του κεφαλαίου, άρχισαν να έχουν σημαντικές επιπτώσεις, σε ορισμένες παγκόσμιες αγορές περιουσιακών στοιχείων.
Στο γράφημα που ακολουθεί, απεικονίζεται η εξέλιξη των τιμών του χρυσού (πράσινο), του πετρελαίου (μπλε), καθώς επίσης των ονομαζόμενων «Fed Funds rates» (κόκκινο) – των επιτοκίων δηλαδή, με τα οποία δανείζονται οι αμερικανικές τράπεζες μεταξύ τους, για να ισοσκελίσουν τους λογαριασμούς τους στην κεντρική, στα πλαίσια του μηχανισμού των ελαχίστων αποθεματικών κεφαλαίων (επειδή συμβαίνει καθημερινά, ονομάζονται και νυχτερινές πιστώσεις – overnight credit).
.
ΗΠΑ, δολάριο – η εξέλιξη των τιμών του χρυσού (πράσινο), του πετρελαίου (μπλε), καθώς επίσης των ονομαζόμενων «Fed Funds rates» (κόκκινο).
.
Όπως φαίνεται από το παραπάνω γράφημα, για περισσότερες από τρεις δεκαετίες (1973-2002), κατά τη διάρκεια των οποίων η ηγεμονία των Η.Π.Α. ήταν αδιαμφισβήτητη, οι τιμές των τριών αυτών «περιουσιακών στοιχείων εξελίσσονταν σε γενικές γραμμές ομοιόμορφα (με εξαίρεση, ελάχιστης χρονικής διάρκειας, τις δύο σχετικά μεγάλες υφέσεις που φαίνονται με τις γκρίζες στήλες).
Την τελευταία όμως δεκαετία, οι τιμές τους παρουσιάζουν δραματικές αποκλίσεις – με τις κρίσιμες «επιπτώσεις» να αφορούν τις τιμές του πετρελαίου, καθώς επίσης του χρυσού, εκπεφρασμένες σε δολάρια (ακριβώς για το λόγο αυτό, όταν αυξάνεται η ισοτιμία του δολαρίου, μειώνεται η τιμή του πετρελαίου και του χρυσού). Με στόχο τώρα την εξήγηση του φαινομένου, τα εξής:
.
Η συμφωνία των πετροδολαρίων
Είναι γνωστό πως, με βάση τη συμφωνία των πετροδολαρίων (1973), οι χώρες εξαγωγής πετρελαίου τιμολογούν το «μαύρο χρυσό» σε δολάρια – με αντάλλαγμα τη στρατιωτική προστασία τους από τις Η.Π.Α.
Οι Η.Π.Α. τώρα διαχειρίζονταν ανέκαθεν τα επιτόκια τους έτσι ώστε, να είναι άνευ σημασίας το εάν οι χώρες παραγωγής πετρελαίου συσσώρευαν (αποθήκευαν, επένδυαν) τα συναλλαγματικά τους αποθέματα, τα οποία δημιουργούνταν από τις εξαγωγές πετρελαίου, σε αμερικανικά κρατικά ομόλογα ή σε χρυσό (ο οποίος χρησιμοποιούταν πριν το 1971 ως αντίκρισμα στο δολάριο, όπως προηγουμένως ως αντίκρισμα στη βρετανική στερλίνα – το πρώην παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα).
Εκείνη την εποχή βέβαια οι Η.Π.Α. ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό έθνος του πλανήτη, καθώς επίσης ένας μεγάλος παραγωγός πετρελαίου. Η Fed κατάφερνε λοιπόν, με σχετική ευκολία, να διαχειρίζεται με τον παραπάνω τρόπο τα επιτόκια δανεισμού της υπερδύναμης (αποδόσεις των ομολόγων), έτσι ώστε να διατηρούνται σταθερές οι τιμές του πετρελαίου – ακόμη και αν απαιτούνταν ιδιαίτεροι χειρισμοί, κατά τη διάρκεια των υφέσεων.
Επειδή λοιπόν τα αμερικανικά επιτόκια διαχειρίζονταν από την κεντρική τράπεζα έτσι ώστε, να προστατεύονται οι δανειστές της υπερδύναμης, καθώς επίσης να διατηρείται η αγοραστική δύναμη των χωρών εξαγωγής πετρελαίου σε όρους πετρελαίου, το σύστημα ήταν αποδεκτό από τα περισσότερα κράτη του πλανήτη.
