Σύμφωνα με φημισμένο αμερικανικό ίδρυμα, η περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, η επέκταση της ΕΕ και η πραξικοπηματική πτώση της κυβέρνησης του Κιέβου, προκάλεσαν την κρίση – οπότε είναι λάθος η ενοχοποίηση του Putin
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Η μάχη του Βατερλό υπήρξε το αποκορύφωμα των συγκρούσεων μεταξύ της Βρετανίας και της Γαλλίας – οι οποίες, με κάποια διαλείμματα, διήρκεσαν πάνω από δύο δεκαετίες. Όμως, δεν επρόκειτο απλά για μία μάχη μεταξύ δύο στρατών.
Συγχρόνως, ήταν μία σύγκρουση μεταξύ δύο ανταγωνιστικών χρηματοοικονομικών συστημάτων: του γαλλικού, που υπό τον Ναπολέοντα είχε καταλήξει να βασίζεται στις λεηλασίες (στη φορολόγηση των κατακτημένων), καθώς επίσης του βρετανικού, το οποίο στηριζόταν στο χρέος – οδηγώντας τους Rothschild στην κορυφή του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, μέσω της αναμορφωμένης τότε αγοράς των ομολόγων“. (N. Ferguson)
.
Άρθρο
Με κριτήριο τα παραπάνω, πιθανολογούμε ότι βιώνουμε σήμερα επίσης μία μάχη μεταξύ δύο ανταγωνιστικών οικονομικών συστημάτων:
.
(α) του αμερικανικού, ενός μικτού βρετανικού και γαλλικού συστήματος του παρελθόντος, επειδή βασίζεται, μετά το 1971 (κατάργηση του κανόνα του χρυσού), τόσο στο χρέος, όσο και στις λεηλασίες των κατακτημένων – μέσω των χρηματοπιστωτικών του όπλων μαζικής καταστροφής, καθώς επίσης των υπολοίπων ληστρικών εργαλείων του (εταιρείες αξιολόγησης, κερδοσκοπικά κεφάλαια, ΔΝΤ κοκ.) και
(β) του ρωσικού, το οποίο στηρίζεται στην ενέργεια, καθώς επίσης στις πρώτες ύλες – στην πραγματική οικονομία και σε δικούς του πόρους λοιπόν, χωρίς να λειτουργεί εις βάρος των άλλων.
.
Από την άλλη πλευρά, χρησιμοποιώντας ξανά την οικονομική λογική, θεωρούμε πως η σύγκρουση αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συμπεριφοράς εκείνων των κρατών, τα οποία είναι «εγγενώς επιρρεπή» στον πόλεμο, καθώς επίσης στον επεκτατισμό – κάτι που είναι γνωστό από τους αρχαίους χρόνους. Υπενθυμίζουμε εδώ πως «Η τέχνη του Πολέμου» αρχίζει δηλώνοντας ότι, “ο πόλεμος είναι η μεγαλύτερη «υπόθεση» (affair) του κράτους, η βάση της ζωής και του θανάτου του, η επιβίωση ή η εξαφάνιση του“.
Περαιτέρω, επειδή οι εκάστοτε κρατικές αποφάσεις δεν καθοδηγούνται συνήθως από υγιείς επιχειρηματικούς υπολογισμούς, έχουν ως αποτέλεσμα τη σπατάλη, καθώς επίσης την καταστροφή πόρων – οι οποίοι θα πρέπει να αναπληρώνονται, εάν η άρχουσα τάξη, η εκάστοτε ελίτ μίας χώρας καλύτερα, δεν θέλει να χάσει τα προνόμια της (όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα, από την ελληνική χρεοκοπία).
Επομένως, τα κράτη αναζητούν διαρκώς νέες πηγές εσόδων (άρθρο), για να στηρίξουν τον εαυτό τους – χρησιμοποιώντας τις παραδοσιακές μεθόδους των δημοσίων οικονομικών: τη φορολογία, το δανεισμό, καθώς επίσης τον πληθωρισμό. Εν τούτοις, οι πολιτικές αυτές τους δημιουργούν τελικά μεγάλα προβλήματα – επειδή αυξάνουν τη φτώχεια και την ανισότητα, οπότε προκαλούν κοινωνικές συγκρούσεις.
Για να ανταπεξέλθουν τα κράτη, αφενός μεν με τα οικονομικά τους προβλήματα, αφετέρου με την ανάγκη να αποσπάσουν την προσοχή των, θυμάτων της εκμετάλλευσης, πολιτών τους, επιλέγουν συχνά τον πόλεμο – τα ισχυρά φυσικά, με στόχο την εξυπηρέτηση του εξής διπλού σκοπού:
.
(α) τη «συγκάλυψη» των κοινωνικών συγκρούσεων στο εσωτερικό τους – με τη μετατόπιση της προσοχής ή/και των ευθυνών τους στο εξωτερικό,
(β) την εξασφάλιση οικονομικών οφελών τόσο για το ίδιο το κράτος, όσο και για τους συμμάχους του – ειδικά εάν και αυτοί αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα στο εσωτερικό τους.
.
Αυτό είναι ουσιαστικά η απλή οικονομική εξήγηση, σχετικά με το πώς η «οργανωμένη βία» σε μία μικρή κλίμακα (κρατική εξουσία), οδηγεί σε μία «οργανωμένη βία» σε μία μεγάλη – σε μία μαζική καλύτερα κλίμακα (ληστρικοί πόλεμοι).
Εάν θέλουμε να καταλάβουμε λοιπόν πραγματικά γιατί προκαλείται ή γιατί συνεχίζεται ένας πόλεμος, καθώς επίσης «ποιός είναι ο ένοχος», θα πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν την οικονομική κατάσταση του εκάστοτε αντιμαχόμενου κράτους – όπου εύλογα, το πλέον προβληματικό με βάση τους οικονομικούς του δείκτες, είναι αναμφίβολα ο «υποκινητής» του πολέμου.
.
ΗΠΑ – η εξέλιξη του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας (σε εκ. δολάρια Αμερικής).
.
Στα πλαίσια αυτά, στο παραπάνω γράφημα, φαίνεται το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα των Η.Π.Α. Το έλλειμμα αυτό, σε συνδυασμό με το δημόσιο χρέος της υπερδύναμης, ως προς το ΑΕΠ της (αυξήθηκε από το 62,7% το 2005 στο 101,53% το 2014), με τα τερατώδη, συνεχιζόμενα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, καθώς επίσης με την πληθωριστική μαζική εκτύπωση νέων χρημάτων εκ μέρους της Fed, τεκμηριώνουν την άθλια οικονομική κατάσταση της – με τις κοινωνικές εξεγέρσεις να έχουν ήδη ξεκινήσει, όπως συμπεραίνεται σήμερα από το Ferguson. Όσον αφορά δε τους συμμάχους της, την ΕΕ, η κατάσταση τους δεν είναι καθόλου καλύτερη (ανάλυση).
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
