Όλα τα ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης διαθέτουν πλέον μία ρήτρα δήμευσης ή αυτόματου κουρέματος – ενώ η Πολιτική αποθρασύνεται καθημερινά, όσον αφορά την «κλοπή» των Πολιτών με διάφορους αθέμιτους τρόπους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Το δημόσιο χρέος δεν είναι τίποτε άλλο, από αναβαλλόμενοι φόροι – ειδικά στην εποχή της παντοδυναμίας των αγορών, όπως είναι η σημερινή, όπου η εναλλακτική λύση, η χρεοκοπία δηλαδή, αποτελεί ουσιαστικά απαγορευμένο ή πάρα πολύ ακριβό «καρπό» (όπως διαπιστώθηκε στο πρόσφατο παράδειγμα της Ελλάδας, η χρεοκοπία της οποίας ήταν τουλάχιστον Πύρρεια).
Υπάρχουν βέβαια κάποιες χώρες, όπως η Ιαπωνία, οι Πολίτες των οποίων προτιμούν να αγοράζουν ομόλογα της χώρας τους, έστω με μηδενικές αποδόσεις (τόκους), αντί να πληρώνουν φόρους – με αποτέλεσμα το 92% του ιαπωνικού χρέους να είναι εσωτερικό.
Σχεδόν για όλα τα υπόλοιπα κράτη όμως, τα δημόσια χρέη μεταφράζονται αργά ή γρήγορα σε φόρους – γεγονός που τεκμηριώνεται από τις «προτάσεις» του ΔΝΤ το οποίο, διαπιστώνοντας την συνεχιζόμενη αύξηση των χρεών σε πολλές χώρες, αναφέρεται στην ανάγκη επιβολής υψηλότερων φόρων, εισφορών, κατασχέσεων και δημεύσεων των περιουσιακών στοιχείων των ιδιωτών.
Προφανώς λοιπόν βιώνουμε μία αλλαγή παραδείγματος – μία ιστορική εποχή, όπου το θέμα δεν είναι πλέον οι επενδυτικές αποδόσεις, καθώς επίσης η αύξηση του πλούτου, αλλά η διατήρηση των υφισταμένων περιουσιακών στοιχείων. Άλλωστε, ήδη σήμερα μειώνονται, «διολισθαίνουν» καλύτερα μονεταριστικά τα χρηματικά περιουσιακά μας στοιχεία – μέσω της πολιτικής των χαμηλών βασικών επιτοκίων, καθώς επίσης της μαζικής εκτύπωσης χρημάτων, εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών.
Επί πλέον προβλέπονται πολυάριθμοι νέοι νόμοι, καθώς επίσης κάθε είδους μέτρα, με στόχο τη μεταβίβαση του κόστους της κρίσης, καθώς επίσης των δημοσίων χρεών στους Πολίτες – ενώ οι τράπεζες κοινωνικοποιούν τις ζημίες τους με τη βοήθεια της πολιτικής, η οποία «εξυπηρετεί» ανάλογα και τις μεγάλες επιχειρήσεις (άρθρο).
Οι λέξεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν τα μέτρα, δεν είναι καθόλου ευχάριστες – όπως η χρηματοπιστωτική καταστολή, οι καταναγκαστικές εισφορές (χαράτσια), το κούρεμα των αποταμιεύσεων, η δήμευση των περιουσιακών στοιχείων, οι κατασχέσεις αφού προηγουμένως οδηγηθούν σε αδιέξοδα (ανεργία, μειώσεις μισθών κλπ.) οι ιδιοκτήτες, τα αρνητικά επιτόκια κοκ.
Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται η εξέλιξη των πραγματικών τραπεζικών επιτοκίων (ονομαστικά επιτόκια αφαιρουμένου του πληθωρισμού) στη Γερμανία, για βραχυπρόθεσμες καταθέσεις – η οποία ευρίσκεται σε αρνητικό επίπεδο.
.
.
Σε κάθε περίπτωση το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, το οποίο στηρίχθηκε στα χρέη, καθώς επίσης στη συνεχή ανάπτυξη, έφτασε σε τερατώδη μεγέθη τα τελευταία χρόνια – τα οποία είναι αδύνατον να διατηρηθούν. Τα κράτη δε, καθώς επίσης οι κεντρικές τους τράπεζες, οι οποίες το προστάτευσαν το 2008 από την ολοκληρωτική κατάρρευση, οδηγήθηκαν με τη σειρά τους στα όρια του κραχ – το οποίο θεωρείται πλέον νομοτελειακό, εάν δεν ληφθούν αμέσως «μη συμβατικά» μέτρα διάσωσης.
Ο χρόνος πάντως που αγοράζουν σήμερα οι κεντρικές τράπεζες είναι πολύ ακριβός – με την τιμή του να αυξάνεται γεωμετρικά, όσο περνάει ο χρόνος. Η επόμενη μεγάλη τραπεζική και χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία θα ακολουθήσει σίγουρα (άρθρο), είναι αδύνατο να καταπολεμηθεί από τα κράτη, με δικές τους δυνάμεις.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται μερικά μόνο από τα τεράστια δημόσια χρέη που έχουν συσσωρευτεί, σε ορισμένες χώρες, καθώς επίσης οι μεταξύ τους «αλληλεξαρτήσεις» – όπου συμπεραίνεται εύκολα πως είναι αδύνατον να αναλάβουν από μόνα τους την επόμενη διάσωση του συστήματος.
.
.
Ακριβώς για το λόγο αυτό συζητείται ήδη σε παγκόσμια βάση, καθώς επίσης σε πολλά διαφορετικά επίπεδα ο τρόπος, με τον οποίο οι Πολίτες θα κληθούν απ’ ευθείας να διασώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πριν από την επόμενη κατάρρευση του – ενώ έχουν ληφθεί κάποιες αποφάσεις.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
