Στην μεγάλη κρίση η λογική και η πείρα επιβάλλουν να ψάχνουμε για την ρίζα του προβλήματος, για την «άκρη της κλωστής». Αυτό κάνει κάθε συνετός άνθρωπος. Χωρίς να παρατάει τα τρέχοντα προβλήματα και την μάχη της επιβίωσης, βρίσκει χρόνο να ξανασκεφθεί τα πάντα. Ακόμη και από μηδενική βάση
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
Στο πρώτο άρθρο της σειράς «Τι θα γινόταν αν αλλάζαμε εκ βάθρων αντίληψη για το κράτος;» στοιχειοθετήθηκε ότι χρειαζόμαστε «ευφυείς και βαθιά δίκαιους νόμους». Στο παρόν άρθρο – αντίστοιχα – θα εξετάσουμε αν η αντίληψη που διέπει τη σημερινή νομοθεσία για την άμεση φορολογία είναι τέτοιος νόμος. Θα δώσουμε στη συνέχεια και πρόταση νέας αντίληψης, καθώς και στοιχειοθετημένη σύγκριση και διερεύνηση.
.
Γιατί να επανεξετάσουμε την αντίληψη για την άμεση φορολογία ;
Γιατί είμαστε σε μεγάλη κρίση.
Στην μεγάλη κρίση η λογική και η πείρα επιβάλλουν να ψάχνουμε για την ρίζα του προβλήματος, για την «άκρη της κλωστής». Αυτό κάνει κάθε συνετός άνθρωπος. Χωρίς να παρατάει τα τρέχοντα προβλήματα και την μάχη της επιβίωσης, βρίσκει χρόνο να ξανασκεφθεί τα πάντα. Ακόμη και από μηδενική βάση.
Κι αν μάλιστα βρει με λογική βεβαιότητα τη ρίζα του προβλήματος, έχει δύο ασφαλή συμπεράσματα. Πρώτον, ξέρει τί ακριβώς χρειάζεται να διορθώσει – φυσικά όχι νωρίτερα από το συντομότερο δυνατόν. Και δεύτερον, ότι, αν δεν διορθώσει το πρόβλημα στην – βέβαια πιά – ρίζα του, οι άλλες προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε τελική αποτυχία.
.
«Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.»
Οι οπαδοί της δημοφιλούς αυτής θεωρίας θα χρειασθεί να σκαλίσουν λίγο τη μνήμη τους. Η Ιστορία υποδεικνύει σαφώς ότι οι κρίσεις ξεπερνιώνται με νέες ιδέες, όχι με μικροαλλαγές και ένταση προσπαθειών. Και όσο πιο βαθιά ήταν η κρίση τόσο πιο βαθιές οι αλλαγές που χρειάσθηκαν τελικά για να ξεπερασθεί. Και αυτές οι αλλαγές βασίζονταν σε σαφή και αιτιολογημένη διάγνωση της αιτίας της κρίσης.
Για τους σημερινούς οπαδούς των σκληρών μέτρων προσαρμογής και δεν συμμαζεύεται, οι παρούσες νέες ιδέες κατατάσσονται στις «μαγικές λύσεις». Ξέρουν μόνο από σκληρές λύσεις, άρα – για τη νοημοσύνη τους – οι κομψές λύσεις συνιστούν μαγεία. Αυτό ας το κρατήσει υπό σημείωση ο προσεκτικός αναγνώστης αυτού του ταπεινού άρθρου. Φυσικά για να το ελέγξει.
.
Ποιά είναι η σημερινή αντίληψη για την άμεση φορολογία;
Η φορολόγηση των εισοδημάτων – μισθοί, συντάξεις, κέρδη, ενοίκια, μερίσματα κ.λ.π. Η άμεση φορολόγηση της περιουσίας είναι περιορισμένη, και μάλιστα υπό την μορφή τελών ή εισφορών (ΕΤΑΚ, χαράτσι κ.λ.π.).
.
Τι να φορολογούμε αντί για το εισόδημα;
Την αξία, δηλαδή την αξία των επιχειρήσεων και την αξία της οικογενειακής περιουσίας. Και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ σε άμεση φορολογία. Καμία απολύτως φορολογία εισοδήματος.
Προφανώς η αξία έχει εν γένει εύλογη συσχέτιση με τα αντίστοιχα εισοδήματα, αλλά η διαφορά στον τρόπο προσδιορισμού της φορολογητέας ύλης είναι κρίσιμη. Αλλάζει τελείως το φορολογικό τοπίο. Και προκύπτει ταυτόχρονα και φορολογική δικαιοσύνη και μεγάλη μείωση των συνολικών φόρων.
.
Μία σημαντική λεπτομέρεια
Με την ίδια αλλαγή προκύπτει και νέα απάντηση σε ένα παλιό μεγάλο πρόβλημα. Το πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος, η συσσώρευση κεφαλαίου, έχει ήδη επισημανθεί από τους θεωρητικούς του Adam Smith και David Riccardo. Αναγκάσθηκαν να υποθέσουν ότι οι καλοί κεφαλαιούχοι θα αναδιανέμουν αυτοβούλως τα κεφάλαιά τους.
Καθώς τούτο δεν συνέβη, πολλοί αποδίδουν τους πολέμους στην ανάγκη αποσυσσώρευσης κεφαλαίου. Η απάντηση – στην πραγματικότητα – ήταν η φορολογική επίθεση κατά των «υπερκερδών». Πρόσφατα η Γαλλία έφθασε να δοκιμάζει μέχρι και 75% φόρο. Πρόκειται κατ’ ουσίαν για σοσιαλιστικό φορολογικό σύστημα εν μέσω καπιταλισμού.
Σε αυτά τα πλαίσια, η απάντηση εδώ είναι: δίνουμε πλήρη φορολογική ασυλία στην δραστηριότητα των κεφαλαίων και φορολογούμε μόνο τη συσσώρευσή τους. Τόσο απλό.
.
Πώς θα προκύπτει χωρίς προβλήματα η αξία;
Με το σύστημα ρεαλιστικής εκτίμησης αξίας περιουσιακών στοιχείων (ακίνητα, μεταφορικά μέσα, επιχειρήσεις). Είναι πρωτάκουστη ιδέα του υπογράφοντος, και αποτελεί τον πυλώνα της πρότασης.
Ο φορολογούμενος αποτιμά ο ίδιος την αξία του περιουσιακού του στοιχείου. Αλλά αυτή η αποτίμηση τον δεσμεύει παντού: στα δικαστήρια, σε τυχόν απαλλοτρίωση ή αποζημίωση, σε περίπτωση ασφάλισης ή δανειοδότησης – παντού.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο φορολογούμενος έχει συστηματικά συμφέρον να αποτιμά ειλικρινά την αξία κάθε περιουσιακού του στοιχείου. Σε συνδυασμό μάλιστα με τα πλήρη (και διαρκώς επίκαιρα) συγκριτικά στοιχεία, δεν έχει και μεγάλα περιθώρια να μην το κάνει.
Η Εφορία δικαιούται να υποδείξει αιτιολογημένα τυχόν σημαντική απόκλιση (π.χ. βάσει συγκριτικών στοιχείων) ή επιτήδεια δήλωση (π.χ. αδικαιολόγητες μεταβολές). Περαιτέρω, σε περίπτωση διαφωνίας, η δήλωση του φορολογούμενου προσβάλλεται μόνο δικαστικά.
Συνεπώς, όλα δείχνουν ότι το σύστημα έχει την ασφαλή βάση του.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
