Η χώρα μετατρέπεται καθημερινά, από μία καπιταλιστική σε μία φεουδαρχική κοινωνία. Εάν η Πολιτική δεν αλλάξει δραματικά, τότε θα εξαφανισθεί η μεσαία τάξη – οπότε θα προσγειωθούμε στο 18ο αιώνα, στη Γαλλία πριν από τη γαλλική επανάσταση
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ακούει κανείς πολύ συχνά να υποβάλλεται η άποψη ότι, η μία ή η άλλη μορφή ολοκληρωτισμού είναι αναπόφευκτη. Πολλοί, που αν κρίνουμε από την πνευματική στάθμη και την παιδεία τους θα έπρεπε να θεωρούνται υπεύθυνοι για όσα λένε, διακηρύσσουν πως δεν υπάρχει διαφυγή από αυτόν.
Μας ρωτούν είμαστε πραγματικά τόσο αφελείς, ώστε να πιστεύουμε πως η δημοκρατία μπορεί να διαρκέσει για πάντα – γιατί δεν βλέπουμε πως δεν είναι παρά μία από τις μορφές διακυβέρνησης, που έρχονται και παρέρχονται στην πορεία της ιστορίας.
Υποστηρίζουν ότι η δημοκρατία, για να καταπολεμήσει τον ολοκληρωτισμό, είναι αναγκασμένη να αντιγράψει τις μεθόδους του και να γίνει, έτσι, ολοκληρωτική και η ίδια. Ή, ισχυρίζονται πως το βιομηχανικό μας σύστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί, χωρίς να υιοθετήσει τις μεθόδους του «κολεκτιβιστικού» κεντρικού σχεδιασμού (όπως συμβαίνει σήμερα, όπου οι κεντρικές τράπεζες επεμβαίνουν στην οικονομία, σχεδιάζοντας κεντρικά τη λειτουργία της).
Συμπεραίνουν, λοιπόν, από το αναπόφευκτο του κολεκτιβιστικού οικονομικού συστήματος, ότι και η υιοθέτηση ολοκληρωτικών μορφών κοινωνικής ζωής είναι αναπόφευκτη” (K. Popper).
Παρόμοια επιχειρήματα ηχούν φυσικά αρκετά εύλογα – αλλά η ευλογοφάνεια δεν είναι αξιόπιστος οδηγός σε τέτοιου είδους θέματα. Πόσο μάλλον όταν δεν εντάσσεται στις δυνατότητες της κοινωνικής επιστήμης να διατυπώνει ιστορικές προφητείες τέτοιας εμβέλειας, αφού πρόκειται προφανώς για μαντείες και όχι για λογικούς συνειρμούς“.
.
Άποψη
Ο αμερικανός Nick Hanauer ανήκει, σύμφωνα με τις δικές του δηλώσεις, στο πλουσιότερο 0,01% του πληθυσμού της χώρας του – περιγράφει δε τον εαυτό του ως έναν «υπερήφανο και αμετανόητο» καπιταλιστή. Έχει αποκτήσει την περιουσία του με επενδύσεις σε εταιρείες, μεταξύ άλλων ως συνιδρυτής της Amazon – κερδίζοντας τεράστια ποσά, ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2007, όπου «επιδοτήθηκε» βασιλικά, όπως αρκετοί άλλοι «συνάδελφοί του» δισεκατομμυριούχοι, από τα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης ή παροχής ρευστότητας της Fed (QE).
.
.
Ο κύριος αυτός, κατανοώντας πως η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές, απηύθυνε μία ανοιχτή επιστολή προς τους «συνοδοιπόρους» του (πηγή) – προς τους υπερβολικά πλουσίους δηλαδή, με στόχο να τους προειδοποιήσει για την επερχόμενη επανάσταση των «απορριματοκαθαριστών», όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το 99,99% των αμερικανών. Ειδικότερα, έγραψε τα εξής σε ελεύθερη μετάφραση:
“Από πολλές πλευρές, δεν είμαι καθόλου διαφορετικός από εσένα. Όπως και εσύ, έτσι και εγώ έχω ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα, με έναν άσεμνο, προκλητικό κυριολεκτικά τρόπο για τις επιτυχίες μου – με έναν τρόπο ζωής, με ένα βιοτικό επίπεδο καλύτερα που το 99,99% των αμερικανών δεν μπορούν καν να φανταστούν. Ας μιλήσουμε όμως ανοιχτά μεταξύ μας. Δεν καταλαβαίνουμε αλήθεια πού μας οδηγεί το ταξίδι;
Συχνά αναρωτιέμαι, σχετικά με το τι προβλέπω για το μέλλον. Γνωρίζετε τι ακριβώς βλέπω εγώ ότι θα ακολουθήσει; Πιστεύω πως οι περισσότεροι από εσάς θα απαντούσαν καταφατικά, γνωρίζοντας πως την ίδια εποχή, όπου εγώ και εσείς έχουμε κατά πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, από αυτήν που θα ονειρεύονταν όλοι οι μέχρι σήμερα πλουτοκράτες, το 99,99% των ανθρώπων της χώρας μένει πολύ μακριά πίσω μας.
Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών γίνεται όλο και πιο μεγάλο, πολύ πιο οδυνηρό. Ακόμη περισσότερο, με μία πρωτοφανή ταχύτητα – γρήγορα, πραγματικά πολύ γρήγορα. Το 1980, το 1% του πληθυσμού της χώρας μας είχε στην ιδιοκτησία του το 8% των συνολικών εισοδημάτων – ένα ποσοστό που έχει υπερδιπλασιαστεί σήμερα στο 20%, όταν το 50% των δύστυχων αμερικανών εισπράττει μόλις το 12% των εισοδημάτων.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η ανισότητα – η οποία υπάρχει πάντοτε σε ένα λειτουργικό καπιταλιστικό σύστημα, όντας αναπόσπαστο μέρος του. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η ιστορικά υπερβολικά μεγάλη ανισότητα αυξάνεται γεωμετρικά – οδυνηρά, μέρα με την ημέρα, λεπτό προς λεπτό, χωρίς το παραμικρό διάλλειμα.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η χώρα μας μετατρέπεται καθημερινά σε μία όλο και λιγότερο καπιταλιστική κοινωνία – σε μία όλο και περισσότερο φεουδαρχική κοινωνία. Εάν λοιπόν η Πολιτική μας δεν αλλάξει δραματικά, ριζικά, ολοκληρωτικά, τότε θα εξαφανισθεί η μεσαία τάξη – οπότε θα «προσγειωθούμε» στο 18ο αιώνα, στη Γαλλία εκείνης της εποχής, λίγο πριν από τη γαλλική επανάσταση.
Έχοντας αυτές τις προβλέψεις, αυτούς τους φόβους, θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα στους πάμπλουτους συναδέλφους μου – σε όλους αυτούς που ζουν και βασιλεύουν κάτω από την προστατευτική φούσκα που συνεχίζουν να γεμίζουν με αέρα οι κεντρικές μας τράπεζες.
«Ξυπνήστε! Το ψέμα δεν πρόκειται να διαρκέσει για πολύ ακόμη». Εάν δεν κάνουμε τίποτα για να διορθώσουμε τις τερατώδεις, κραυγαλέες, τρομακτικές αδικίες της Οικονομίας μας, τότε οι άνθρωποι θα αρπάξουν τις τσουγκράνες και θα ορμήσουν ακάθεκτοι εναντίον μας.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
