Όλοι όσοι διαμένουν στα φτωχικά δωμάτια έχουν την ευκαιρία να μετακινηθούν στα υπερπολυτελή, ενώ οι πανάκριβες σουίτες δεν κατοικούνται πάντοτε από τους ίδιους ανθρώπους – η μάστιγα της ανεργίας στην Ευρώπη και στην Αφρική
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ο καπιταλισμός, πριν από την κατάρρευση του, θα μπει σε ένα στάδιο μόνιμης κρίσης – η οποία θα ανακόπτεται προσωρινά από ασθενείς ανακάμψεις ή ευμενή και τυχαία επεισόδια” (Marx).
.
Άρθρο
Στην Ευρώπη η κρίση επιδεινώνεται, με την Ιταλία να κατέχει τα σκήπτρα των αυτοκτονιών όσον αφορά τους ιδιοκτήτες μικρομεσαίων επιχειρήσεων – αφού τον Απρίλιο σημειωνόταν σχεδόν κάθε μέρα μία αυτοκτονία.
Συνολικά, το 45,4% των αυτοκτονιών αφορούσε τις μικρές επιχειρήσεις ενώ, γενικότερα, οι αιτίες είναι η οικονομική κρίση (66,4%), η απώλεια της θέσης εργασίας (21,8%), τα χρέη (10,1%), καθώς επίσης η χρεοκοπία. Το 2013 έκλειναν καθημερινά 54 επιχειρήσεις – δύο την ώρα δηλαδή, με 59.570 επιχειρήσεις να έχουν εξαφανιστεί εντελώς από το χάρτη, τα τελευταία δύο χρόνια.
Από την άλλη πλευρά, το αμερικανικό όνειρο «ζει και βασιλεύει» – αφού ο κάθε όγδοος πολίτης των Η.Π.Α. καταφέρνει να ανέλθει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του στα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη. Την ίδια στιγμή βέβαια ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού βυθίζεται περιστασιακά στη φτώχεια – κάτι που όμως δεν απασχολεί καθόλου την κοινή γνώμη.
Στα πλαίσια αυτά δεν μπορεί παρά να θυμηθεί κανείς τον οικονομολόγο J. Schumpeter, ο οποίος είχε συγκρίνει κάποτε την αναδιανομή εισοδημάτων με ένα ξενοδοχείο, η πληρότητα του οποίου είναι 100%. Το ξενοδοχείο αυτό (ο πλανήτης γενικότερα είναι ένα ξενοδοχείο με ενοίκους τους ανθρώπους, αφού η ζωή είναι πεπερασμένη), έχει μερικά υπερπολυτελή δωμάτια, η θέα των οποίων είναι εξαιρετική – ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι μικρά, φτωχικά, στο ισόγειο του κτιρίου.
Η δικαιοσύνη σε αυτήν την περίπτωση σημαίνει ότι, όλοι όσοι διαμένουν στα φτωχικά δωμάτια έχουν την ευκαιρία να μετακινηθούν στα υπερπολυτελή – ενώ οι πανάκριβες σουίτες δεν κατοικούνται πάντοτε από τους ίδιους ανθρώπους.
Εν τούτοις, εάν παρακολουθήσει κανείς σήμερα τις συζητήσεις που διεξάγονται στις Η.Π.Α. έχει την εντύπωση ότι, οι ένοικοι των δωματίων του ξενοδοχείου, τόσο των φτωχικών, όσο και των πολυτελών, δεν αλλάζουν – κάτι που διαπιστώνεται κυρίως από τα συνθήματα διαφόρων κινημάτων, τα οποία υποστηρίζουν πως εκφράζουν το 99% των φτωχών αμερικανών.
.
Η περιορισμένη ευημερία
Δύο κοινωνιολόγοι ανάλυσαν ένα δείγμα 18.000 αμερικανών, με αφετηρία το 1967, με στόχο να υπολογίσουν τις πιθανότητες να ανέλθει κάποιος στην κορυφή της εισοδηματικής κλίμακας, κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής (ηλικία 25 έως 60).
Τα αποτελέσματα της μελέτης εξέπληξαν, αφού τεκμηριώθηκε ότι, κάθε όγδοος αμερικανός κατάφερε να ανέλθει στην κορυφή, στο 1% του πληθυσμού δηλαδή, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του – ενώ το 75% των πολιτών καταφέρνουν να αναρριχηθούν στο 20% των εισοδηματικά πλουσιότερων, εκ των οποίων το 61% για δύο συνεχόμενα έτη (γράφημα).
.
.
Στο προηγούμενο γράφημα, οι μπλε στήλες αφορούν αυτούς που ανέρχονται στο 20% της ανώτερης εισοδηματικής κλίμακας, οι πράσινες στο 10% και οι γκρίζες στο 1% – τουλάχιστον για 1 έτος, για δύο, για πέντε και για δέκα κατά σειρά. Σύμφωνα με τις μπλε στήλες, το 73,4% των αμερικανών καταφέρνουν να ανήκουν στο 20% του πλουσιότερου πληθυσμού, τουλάχιστον για ένα έτος – το 61% για δύο συνεχόμενα έτη, το 40% για πέντε και το 22% περίπου για δέκα έτη.
Οι βασική αιτία αυτής της εξέλιξης, η παραμονή δηλαδή για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα στην κορυφή της εισοδηματικής κλίμακας, είναι κάποιο δώρο (Bonus) ή ένα δεύτερο εισόδημα – όταν εργάζονται και τα δύο μέλη μίας οικογένειας. Το υψηλό εισόδημα είναι για τους περισσότερους κάτι παροδικό – αφού μόλις το 0,6% των αμερικανών συναντώνται για δέκα συνεχή έτη στο ανώτατο 1% της εισοδηματικής κλίμακας.
Συμπερασματικά λοιπόν, οι ένοικοι του «ξενοδοχείου Schumpeter» αλλάζουν συχνά τα δωμάτια τους κατά τη διάρκεια της ζωής – ενώ μόνο ορισμένοι από αυτούς παραμένουν στα ίδια.
Εν τούτοις, όπως αποδεικνύεται από την έρευνα, η κινητικότητα αυτή περιορίζεται συνεχώς τα τελευταία έτη – γεγονός που ίσως οφείλεται στο ότι το όριο, μετά την υπέρβαση του οποίου μία οικογένεια ανήκει στο ανώτατο 1%, έχει διπλασιαστεί, σε σχέση με το 1967, σε καθαρά μεγέθη (στα 332.000 $ ετήσιο εισόδημα).
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
