Οφείλουμε να στηρίξουμε όποιο κόμμα μας πείσει τεκμηριωμένα ότι, μπορεί να λύσει τα προβλήματα της ανεργίας, του παραγωγικού ιστού, των κατασχέσεων, του ΟΑΕΕ, της Υγείας, του χρέους, της παράνομης μετανάστευσης και της εγκληματικότητας
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Θα φανεί πως οι κάτοικοι της Ουτοπίας είναι πράοι και καρτερικοί Πολίτες που εύκολα «άγονται και φέρονται» και που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τον κοινό νου στο ναό του λόγου, όταν κάποιος πολιτικός αναφαίνεται ανάμεσα τους και τους παρασύρει – πείθοντας τους με μαεστρία ότι, οι υπάρχοντες Θεσμοί τους δεν βασίζονται επάνω στις αρχές της ηθικότητας και της ισότητας, οπότε πρέπει να αλλάξουν, προς όφελος του” (Samuel Butler).
.
Άποψη
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η εσωτερική διαμάχη, ο «ταξικός πόλεμος», όπως θα λέγαμε σήμερα, υποδαυλισμένος από το ατομικό συμφέρον και ιδιαίτερα από την υλική ή οικονομική ιδιοτέλεια, αποτελεί τον κύριο παράγοντα της «κοινωνικής δυναμικής» – ενώ κατά τον C. Popper, ο μόνος σημαντικός καταμερισμός εργασίας, οι δύο αντιμαχόμενες τάξεις δηλαδή, καταλήγουν τελικά να είναι οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι, η ηθικότητα των κρατών (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), τείνει να είναι αισθητά κατώτερη από αυτήν του μέσου Πολίτη, έτσι που να είναι πολύ πιο επιθυμητό να ελέγχεται η ηθικότητα του κράτους (δημόσιας διοίκησης) από τους Πολίτες, παρά το αντίθετο. Αυτό που έχει ανάγκη και θέλει λοιπόν μία κοινωνία, είναι να ηθικοποιήσει την πολιτική και όχι να πολιτικοποιήσει τις ηθικές αρχές – γεγονός που επιτυγχάνεται μόνο με τη συμμετοχή των Πολιτών στην ψήφιση των βασικών νόμων (δημοψηφίσματα), καθώς επίσης στον έλεγχο της εξουσίας.
Περαιτέρω, είναι φανερό πως «η Ελλάδα νοσεί» – αφού διαφορετικά δεν θα οδηγούταν στη χρεοκοπία και δεν θα συνέχιζε να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση, μετά από δύο διαδοχικές διαγραφές χρέους, καθώς επίσης τέσσερα οδυνηρά χρόνια λιτότητας. Η ασθένεια τώρα του κράτους, η οποία φυσικά δεν είναι μόνο οικονομική αλλά, ταυτόχρονα, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική, έχει οδηγήσει στη διάλυση της ενότητας του – η οποία αντιστοιχεί προς την ασθένεια της ανθρώπινης ψυχής, της ανθρώπινης φύσης.
Στην πραγματικότητα βέβαια, η ασθένεια του κράτους δεν είναι μόνο συσχετική προς την ανθρώπινη φύση, αλλά «παράγεται» άμεσα από τη διαφθορά της – κυρίως δε από αυτήν των μελών της άρχουσας τάξης. Τέλος, το κάθε ένα από τα τυπικά στάδια «εκφυλισμού» του κράτους, προκαλείται από ένα αντίστοιχο στάδιο «εκφυλισμού» της ανθρώπινης ψυχής – της ανθρώπινης φύσης, του ανθρωπίνου γένους. Ακριβώς για το λόγο αυτό, η ιστορία της πτώσης της πρώτης ή τέλειας Πολιτείας, αυτής της αρχαίας Αθήνας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ιστορία του «βιολογικού εκφυλισμού» της τότε κοινωνίας.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω και παρά το ότι η «εν ψυχρώ δολοφονία» της Κύπρου όφειλε να είναι νωπή στις μνήμες μας, έχουμε πιθανότατα ξεχάσει την αρχική, υπερήφανη στάση των βουλευτών της – οι οποίοι ψήφισαν εναντίον των μέτρων του ΔΝΤ. Επίσης τα αποτελέσματα που είχε – συμβιβασμός και υπερψήφιση την επόμενη ημέρα, χωρίς όμως να αποφευχθεί η παραδειγματική τιμωρία της χώρας (κλείσιμο τραπεζών, πάγωμα καταθέσεων κλπ.).
Με απλά λόγια, η «ευρωπαϊκή κοινότητα», υπό την ηγεσία της Γερμανίας, έβγαλε την πρίζα του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου, παρά το ότι το Κοινοβούλιο είχε ήδη συμβιβαστεί – όπως εκβίασε στην κυριολεξία τους Ιρλανδούς να αναλάβουν τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών (ανάλυση), ενώ έφτασε στο σημείο να «καθαιρέσει» μέσα σε μία νύχτα δύο εκλεγμένους πρωθυπουργούς (Το πραξικόπημα των Καννών), επειδή δεν ήθελαν να υπακούσουν στις «έξωθεν εντολές».
Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, εάν τυχόν εφαρμοζόταν στην Ελλάδα μίας αμιγώς αριστερή πολιτική (ανάλυση), η οποία θα ήταν ίσως επιθυμητή από την πλειοψηφία των εκλογέων, η πρίζα θα έβγαινε σε χρόνο μηδέν – αφού δεν κινδυνεύουν πλέον οι ευρωπαϊκές τράπεζες, όπως το 2010, ενώ υπάρχουν ήδη αναλυτικά «εγχειρίδια εκδίωξης» μίας χώρας (σχέδιο Ζ ή όποιο άλλο).
Αυτό φυσικά δεν πρέπει να μας φοβίζει, αλλά να μας κάνει συνετούς και προσεκτικούς, όσον αφορά τον τρόπο, με τον οποίο θα καταφέρναμε τελικά να απελευθερωθούμε – χωρίς να οδηγηθούμε ανόητα στο «ικρίωμα», απλά και μόνο για να αποδείξουμε πως είμαστε Έλληνες και θαρραλέοι.
Εάν πάλι δεν εφαρμοζόταν μία αριστερή πολιτική, κάτι πολύ πιο πιθανό να συμβεί εάν τυχόν επιλεγεί το αντίστοιχο κόμμα, τότε τυχόν αλλαγή της κυβέρνησης θα ήταν απλά «μία από τα ίδια» – με μεγαλύτερο ρίσκο όμως για τη χώρα, με δεδομένη την πολιτική αστάθεια που θα επικρατούσε το πρώτο χρονικό διάστημα, έως ότου διαπιστωθούν οι πραγματικές προθέσεις της νέας κυβέρνησης.
Οι Πολίτες βέβαια πιστεύουν πως είναι δυνατόν να «διασωθούν», ότι και αν σημαίνει κάτι τέτοιο, απλά και μόνο ψηφίζοντας μία άλλη παράταξη – η οποία, όπως υποσχέθηκε, θα καταργήσει τα μνημόνια, θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, θα τιμωρήσει παραδειγματικά τους υπευθύνους της χρεοκοπίας της χώρας, θα ελέγξει την άρχουσα τάξη, θα θέσει οριστικό τέλος στη διαφθορά, θα σταματήσει τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, θα μειώσει τους φόρους, θα δημιουργήσει 1.500.000 θέσεις εργασίας, θα αναβιώσει τον πεθαμένο πλέον παραγωγικό ιστό της χώρας χωρίς προστατευτικό δίχτυ κοκ.
Έχουν επομένως την ψευδαίσθηση πως μπορούν να προκληθούν μεγάλες αλλαγές σε μία κοινωνία, η οποία νοσεί σοβαρά, χωρίς να αντιμετωπισθούν μεθοδικά τα συμπτώματα της ασθένειας, καθώς επίσης απλά και μόνο ψηφίζοντας – παραμένοντας στη συνέχεια καθισμένοι στους καναπέδες τους και παρακολουθώντας τηλεοπτικά το νέο Δαβίδ να μάχεται με τον «παραδοσιακό» Γολιάθ νικώντας τον, χωρίς να συμβεί απολύτως τίποτα στους ίδιους και χωρίς καν να κουραστούν.
Όλα αυτά, παρά το ότι δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο μίας τέτοιου είδους ριζικής πολιτικής αλλαγής, με ειρηνικό τρόπο – δηλαδή, με τους Πολίτες να παραμένουν αμέτοχοι στα σπίτια τους, να μην διαμαρτύρονται ενεργητικά, να μην διαδηλώνουν καθημερινά και να μην είναι ουσιαστικά πρόθυμοι να υποστούν θαρραλέα τις συνέπειες μίας τέτοιας αντιπαράθεσης με το «σύστημα» και με τους ισχυρούς του πλανήτη. Επίσης, παρά το ότι έχουν χορτάσει από υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα – τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
