Αργά ή γρήγορα θα «εκραγούν», με το Χονγκ Κονγκ, τον Καναδά και τη Σιγκαπούρη να θεωρούνται οι πρώτοι υποψήφιοι, χωρίς να εξαιρείται το Λονδίνο – ενώ, εάν πράγματι καταρρεύσει απότομα η Κίνα, οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Ο κ. Li Ka-Shing, ο πλουσιότερος ίσως άνθρωπος στην Κίνα, διαθέτει καθαρή περιουσία της τάξης των 30 δις $ – έχοντας την αποκτήσει επενδύοντας κυρίως σε ακίνητα, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στις μεγάλες πόλεις της χώρας του. Σήμερα, ο κύριος αυτός σχεδιάζει να πουλήσει τα πάντα και να εγκαταλείψει την Κίνα – έχοντας ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία από το προηγούμενο έτος, πρόσφατα με την πώληση ενός εμπορικού ακινήτου στο Πεκίνο, έναντι 928 εκ. $.
Προφανώς δεν δημιούργησε την περιουσία του αποφεύγοντας τις επενδύσεις με ρίσκο – γεγονός που σημαίνει ότι, η απόφαση του θα πρέπει να στηρίζεται στη λογική και όχι στο φόβο. Αυτό λοιπόν που βλέπει σήμερα να συμβαίνει στην Κίνα, η πιστωτική κρίση με λίγα λόγια, είναι μάλλον πολύ σοβαρό.
Ειδικότερα, μετά από πολλά χρόνια έντονης νομισματικής επέκτασης, μέσω της οποίας ο ρυθμός ανάπτυξης διατηρούταν σε πολύ υψηλά επίπεδα, η κυβέρνηση της Κίνας αποφάσισε να περιορίσει τη ρευστότητα – για να αποφύγει την οικονομική κατάρρευση.
Άλλωστε, με το σκιώδη τραπεζικό τομέα να είναι ήδη της τάξης του 84% του ΑΕΠ (πηγή: JP Morgan), καθώς επίσης με το συνολικό ιδιωτικό δανεισμό να έχει ξεπεράσει το 230% του ΑΕΠ (πηγή: ΔΝΤ), έχοντας αυξηθεί κατά 100% τα τελευταία λίγα χρόνια, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λύση στον ορίζοντα. Πόσο μάλλον αφού ιστορικά τέτοιου είδους «μεγέθη» οδηγούν νομοτελειακά σε μεγάλες οικονομικές κρίσεις – οπότε, πολύ σωστά, η κυβέρνηση της χώρας προσπαθεί να επιτύχει την ομαλή προσγείωση της οικονομίας.
Εάν τα καταφέρει, τότε θα ακολουθήσει «μόνο» μία μεγάλη μείωση του ρυθμού ανάπτυξης στον πλανήτη – με δυσμενείς φυσικά συνέπειες για τις τιμές των μετοχών, των πάσης φύσεως εμπορευμάτων, καθώς επίσης των ακινήτων. Χώρες δε όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Ρωσία και άλλες, οι οποίες εξαρτώνται αφενός μεν από τις τιμές των πρώτων υλών και της ενέργειας, αφετέρου από τις εξαγωγές τους στην Κίνα, θα «προσγειωθούν» μεν ανώμαλα, αλλά δεν θα απειληθούν σοβαρά – πάντοτε εάν τα καταφέρει η Κίνα.
Εάν όμως δεν τα καταφέρει η Κίνα, εάν δεν μπορέσει δηλαδή να προσγειώσει ομαλά την οικονομία της, τότε η κρίση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πανδημία – η οποία θα συμπαρέσυρε πριν από όλες τις άλλες χώρες τις Η.Π.Α. Η εξάρτηση της υπερδύναμης από τις κινεζικές εισαγωγές, καθώς επίσης τα χρήματα που οφείλει στην Κίνα, θα έδιναν τη χαριστική βολή στην οικονομία της – η οποία παραπαίει, παρά το χρηματιστηριακό «πανηγύρι».
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι θα μπορούσε να συμβεί είναι η Χιλή – επειδή είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός χαλκού παγκοσμίως, με την Κίνα να είναι αντίστοιχα ο μεγαλύτερος καταναλωτής. Η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης της Κίνας έχει οδηγήσει τις τιμές του χαλκού στο ναδίρ – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
.
Οι εξέλιξη της τιμής του χαλκού
.
Κατ’ επακόλουθο, η οικονομία της Χιλής επιβραδύνθηκε απότομα, το νόμισμα υποτιμήθηκε κατά 10% απέναντι στο δολάριο, ενώ η κεντρική τράπεζα αύξησε τα βασικά επιτόκια για να εμποδίσει την κατάρρευση του – με αποτέλεσμα να μειωθούν η κατανάλωση και οι επενδύσεις, οπότε να περιορισθεί ακόμη περισσότερο η ανάπτυξη.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε προφανώς να συμβεί σε πολλές άλλες χώρες, – ενώ, εάν η Κίνα προσπαθήσει να υπερασπίσει την ισοτιμία του νομίσματος της, πουλώντας τις τεράστιες ποσότητες αμερικανικών ομολόγων που κατέχει (1,3 τρις $), τότε οι πιέσεις στο δολάριο, καθώς επίσης στα επιτόκια δανεισμού της υπερδύναμης, θα προκαλούσαν μία παγκόσμια καταιγίδα.
Σε μία τέτοια περίπτωση η μαζική, η «αγελαία» καλύτερα απομάκρυνση των επενδυτών από όλες τις αγορές (μετοχές, εμπορεύματα, ομόλογα), θα πυροδοτούσε μία πρωτόγνωρη κρίση – η οποία μάλλον δεν θα είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες, λόγω της «προχωρημένης» παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
