Η κατάργηση των τριών τρόπων καταγραφής του πληθωρισμού, η υιοθέτηση της ηδονιστικής μεθόδου υπολογισμού των τιμών, καθώς επίσης ο μισθολογικός ρατσισμός, τεκμηριώνουν την εξαπάτηση των Γερμανών από την κυβέρνηση τους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
*Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Κράτη όπως η Ελλάδα, τα οποία δεν μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους, αφού οι κυβερνήσεις τους ενεργούν κατ’ εντολή των δανειστών τους, δεν είναι ούτε από νομικής πλευράς ανεξάρτητα – ενώ τόσο οι λαοί, όσο και οι πρωθυπουργοί τους, δεν είναι σε καμία περίπτωση κυρίαρχοι. Γιατί λοιπόν οι πολίτες τους να επιδεικνύουν κοινωνική υπακοή;“.
.
Ανάλυση
Την ίδια ημέρα που ο «διατεταγμένος» πρωθυπουργός του δύστυχου, νέου πειραματόζωου του ΔΝΤ απειλούσε τους βουλευτές της χώρας του λέγοντας ότι, “Είτε θα δεχτούμε τα μέτρα, είτε η Ουκρανία θα χρεοκοπήσει“, θυμίζοντας το δικό μας Εφιάλτη του Καστελόριζου, γερμανική οικονομική εφημερίδα αναφερόταν στην “Επιστροφή της Ελλάδας από τον κάτω κόσμο” – χωρίς φυσικά να εννοεί την πλειοψηφία των Ελλήνων, για την οποία ο «επάνω κόσμος» είναι συνώνυμος με την κόλαση.
Οι πολίτες έχουν καταλάβει ότι, δεν έχει κανένα νόημα να επιλέγει κανείς ποιά «συμμορία» θα τον κυβερνήσει, παρέχοντας της την απαιτούμενη νομιμοποίηση (όπως λέει πολύ σωστά ακόμη και ο «υπουργός» υγείας, “Αφού εσείς μας ψηφίσατε, πως λέτε ότι δεν εγκρίνετε αυτά που κάνουμε;“). Η πιθανότητα αυτή ασφαλώς τρομάζει τους «σιωπηλούς πραξικοπηματίες» – οι οποίοι έχουν εγκρίνει τα τριάντα αργύρια, για να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο.
Φυσικά θα κάνουν ότι μπορούν για να οδηγηθούν μόνα τους τα θύματα στο δήμιο – δημιουργώντας στους Έλληνες την ψευδαίσθηση ότι, ο «δήμιος» θα τους λυπηθεί τελικά, αφήνοντας τους να ζήσουν ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια.
Είναι όμως δυνατόν να έχουν τέτοιου είδους συναισθήματα οι δολοφόνοι των λαών (άρθρο) ή, έστω, η κυβέρνηση της «επίσημης αντιπροσωπείας» τους στην Ευρώπη, η γερμανική; Παρά το ότι η απάντηση είναι αυτονόητα αρνητική, είναι σωστό να την τεκμηριώνει κανείς, αποφεύγοντας όσο μπορεί τις χωρίς νόημα «κραυγές διαμαρτυρίας».
Όσον αφορά βέβαια το «Δήμιο νούμερο ένα», το ΔΝΤ, δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται μία ακόμη τεκμηρίωση – αφού δεν υπάρχει καμία χώρα στον πλανήτη, η οποία να απέφυγε τη λεηλασία της, όταν επέτρεψε την εισβολή του, με μία και μοναδική εξαίρεση: τη Μποτσουάνα.
Οι μέθοδοι δε της λεηλασίας περιγράφονται πολύ καθαρά στο κείμενο μας «Η παγίδα των γενοσήμων», αλλά και σε πολλά άλλα, μερικά από τα οποία γράφτηκαν πριν ακόμη εισβάλλει στη χώρα μας – με τη βοήθεια της τότε «ενδοτικής ή απλά ανόητης» ηγεσίας που οι ίδιοι οι Έλληνες επέλεξαν, ψηφίζοντας την.
.
Ο ΔΗΜΙΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ
Όσον αφορά τον αμέσως επόμενο «δήμιο», την πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, έχουμε την άποψη ότι, ο τρόπος συμπεριφοράς της απέναντι στους δικούς της Πολίτες, είναι αρκετός για να τεκμηριώσει τις «ανίερες» προθέσεις της: την επί γης κόλαση. Για να επιτευχθεί βέβαια, απαιτείται ο θάνατος της μεσαίας τάξης, η οποία αποτελεί το «προπύργιο» της δημοκρατίας – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν δεν καταστραφεί, δεν μπορεί να επιβληθεί η δικτατορία των αγορών (χωρίς το φόβο της αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις κατοχής ή/και των κοινωνικών εξεγέρσεων).
Όσον αφορά τώρα την άθλια συμπεριφορά της πρωσικής κυβέρνησης απέναντι στους Γερμανούς Πολίτες, η εξέλιξη των μισθών των εργαζομένων της διαχρονικά, τεκμηριώνει την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας (πηγή: DWN). Ειδικότερα, ο μέσος μισθός των Γερμανών πιέζεται προς τα κάτω, μετά το 2000, με τρεις διαφορετικούς τρόπους:
.
(α) Μέσω της άρνησης της κυβέρνησης να αποδεχθεί ελάχιστους βασικούς μισθούς, καθώς επίσης με τη διευκόλυνση της «νοικιασμένης» προσωρινής εργασίας, η οποία αυξάνει τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολούνται με πολύ χαμηλές αποδοχές (ακόμη και με 1-2 € την ώρα, σε ορισμένες περιπτώσεις).
(β) Με τη μείωση της παροχής επιδομάτων ανεργίας, στα πλαίσια ενός ειδικού νόμου που υιοθετήθηκε το 2000 (Hartz, Agenda 2010), με πολλές ανανεώσεις – με βάση τον οποίο όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αναγκάζονται να απασχοληθούν οπουδήποτε, με οποιονδήποτε μισθό.
(γ) Με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης, όπου ο μισθολογικός ανταγωνισμός χωρών όπως η Κίνα, χρησιμοποιήθηκε για την υιοθέτηση νόμων, επίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι οποίοι πιέζουν τα εισοδήματα των εργαζομένων προς τα κάτω. Για παράδειγμα, ο μέσος μισθός έπαψε να «ακολουθεί» την αύξηση των τιμών («ρήτρα» πληθωρισμού), καθώς επίσης να συνδέεται με την παραγωγικότητα των εργαζομένων.
.
Η ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Η παραγωγικότητα των γερμανών εργαζομένων αυξήθηκε κατά 14% από το 2000, καθώς επίσης κατά 85% από το 1970 – ενώ οι πραγματικοί μισθοί των Γερμανών (αγοραστική αξία), διατηρούνται σχεδόν στα επίπεδα του 1970, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις.
Παρά το ότι δε η Γερμανία έχει τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό βιομηχανικών ρομπότ ανά απασχολούμενο, μετά τη Ν. Κορέα και την Ιαπωνία (υπερδιπλάσιο από τις Η.Π.Α.), ακόμη και οι πραγματικοί μισθοί του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού της αυξήθηκαν μόλις κατά 1,2%, μέσα σε επτά ολόκληρα έτη.
Στο γράφημα που ακολουθεί, η κόκκινη γραμμή αφορά την εξέλιξη των καθαρών αμοιβών ανά εργαζόμενο, η καφέ την ωριαία παραγωγικότητα, ενώ η μπλε τα εισοδήματα των επιχειρήσεων – τα οποία αυξήθηκαν κατά 3.43% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, έναντι 0,43% για τους εργαζόμενους.
.
Γερμανία – H κόκκινη γραμμή αφορά την εξέλιξη των καθαρών αμοιβών ανά εργαζόμενο, η καφέ την ωριαία παραγωγικότητα, ενώ η μπλε τα εισοδήματα των επιχειρήσεων
.
Σε σχέση με το 2000, τα εισοδήματα των επιχειρήσεων αυξήθηκαν (αφαιρουμένου πάντοτε του πληθωρισμού) κατά 30,3% – ενώ οι καθαροί μισθοί των εργαζομένων μειώθηκαν, με τις μεθόδους που περιγράψαμε, κατά -0,3%.
Εάν δε αφαιρέσει κανείς τους μισθούς των διευθυντικών στελεχών των γερμανικών ομίλων, οι οποίοι ευρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα (5,33 εκ. € ετήσια ο μέσος όρος των διευθυνόντων συμβούλων στις τριάντα μεγαλύτερες εταιρείες – DAX), η μείωση των μισθών των εργαζομένων είναι κατά πολύ μεγαλύτερη.
Το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με τη ραγδαία αύξηση των ενοικίων στη χώρα (δημιουργείται αργά αλλά σταθερά μία φούσκα ακινήτων, λόγω των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, καθώς επίσης της σημερινής απροθυμίας για εγχώριες παραγωγικές επενδύσεις), επιδεινώνει αρκετά το βιοτικό επίπεδο των αδύναμων εισοδηματικών τάξεων.
Σε σύγκριση με τη Δυτική Ευρώπη, η εξέλιξη των γερμανικών μισθών από το 2000 έως το 2013 (γράφημα που ακολουθεί) ήταν η χειρότερη – με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα η οποία, ευρισκόμενη υπό την κατοχή της Γερμανίας, έχει υποστεί εύλογα μεγαλύτερες μειώσεις, σε σχέση με τη «μητρική». Η Γερμανία δε, μαζί με την Αυστρία, έχουν το υψηλότερο ποσοστό «μισθολογικού ρατσισμού» για τις γυναίκες – των οποίων ακόμη και οι συντάξεις είναι σχεδόν οι μισές, σχετικά με τις αντίστοιχες ανδρικές.
.
Οι εξέλιξη των γερμανικών μισθών (κόκκινη γραμμή) σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης (200-2013)
.
Περαιτέρω, επειδή η εξέλιξη των μισθών, καθώς επίσης πολλών άλλων κοινωνικών παροχών είναι συνδεδεμένη με τον πληθωρισμό, ενώ με βάση τους μισθούς καθορίζονται οι συντάξεις, είναι προφανές ότι, ο τρόπος μέτρησης του πληθωρισμού είναι πολύ βασικός για τη σωστή (!) διανομή των εισοδημάτων στη Γερμανία – μεταξύ επιχειρηματικών και εργαζομένων.
