Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η διελκυστίνδα ευρώ, δολαρίου και λοιπών νομισμάτων, καθώς επίσης ο μύθος της ανάπτυξης της Λετονίας – η οποία αντικατέστησε την Κύπρο, ως πύλη εισόδου των Ρώσων στην Ευρωζώνη, όπως ακριβώς είναι η Ιρλανδία για τους Αμερικανούς
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Στις ευρωεκλογές του Μαΐου, οι πολίτες θα ψηφίσουν ουσιαστικά υπέρ ή κατά των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης – όπου μελλοντικά τα διάφορα κράτη της θα μετονομασθούν σε Πολιτείες (για παράδειγμα, η Πολιτεία της Γερμανίας, η Πολιτεία της Ελλάδας κοκ.), με την Κομισιόν στη θέση της κυβέρνησης, με το Ευρωκοινοβούλιο από τη μία πλευρά, καθώς επίσης με τη Γερουσία των χωρών-μελών από την άλλη.
Η εκλογή του προέδρου της Κομισιόν κάποια στιγμή στο μέλλον απ’ ευθείας από τους ευρωπαίους πολίτες, η ψήφιση των βασικών νόμων από τους ίδιους, καθώς επίσης η συμμετοχή τους στην επιλογή των μελών των δύο κεντρικών νομοθετικών εξουσιών, η σταδιακή υιοθέτηση δηλαδή της άμεσης δημοκρατίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δεν αποκλείεται από κανέναν – αν και θα έπρεπε να προηγηθούν οι επί μέρους «Πολιτείες» στο εσωτερικό τους.
Υπέρ της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης έχει τοποθετηθεί «ηχηρά» τόσο η Γαλλία, όσο και η Ιταλία – περισσότερο δε από όλους, ο σημερινός πρόεδρος της Κομισιόν (ας ελπίσουμε πως ο στόχος τους δεν είναι η αύξηση των εισοδημάτων τους – όπως στις Η.Π.Α., στο γράφημα που ακολουθεί). Εν τούτοις, εν μέσω της κρίσης χρέους, καθώς επίσης της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία, χωρίς αναπτυξιακά μέτρα, δεν είναι απίθανο να επικρατήσουν τα εθνικιστικά κόμματα – τα οποία θα «έστελναν» ίσως στην Ευρωβουλή οι ευρωπαίοι πολίτες, ως δείγμα διαμαρτυρίας.
.
.
Συνεχίζοντας, εάν δεν ενωθεί πολιτικά η Ευρώπη, κινδυνεύει να διαλυθεί – αφού είναι αδύνατη η λειτουργία μίας μη ολοκληρωμένης νομισματικής ένωσης. Το ενδεχόμενο αυτό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την ειρήνη στην ήπειρο μας, με δεδομένες τις ομοιότητες με την εποχή πριν από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από την άλλη πλευρά, μέσα στα ίδια τα κράτη ελλοχεύουν κίνδυνοι εκφασισμού τους – κάτι που συμπεραίνεται σίγουρα από το ισπανικό «παράδειγμα».
Σε κάθε περίπτωση, οφείλει κανείς να γνωρίζει ότι, η ειρήνη, η δημοκρατία και η ελευθερία που έχουν επιτευχθεί στην Ευρώπη, δεν είναι αυτονόητα αγαθά – ενώ το κοινό νόμισμα αποτελεί σήμερα ένα ηφαίστειο που βράζει, με κίνδυνο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι το ευρώ, μετά την εισαγωγή του το 1999, απέκτησε ένα μερίδιο της τάξης του 18% των παγκοσμίων συναλλαγματικών αποθεμάτων – με ζενίθ το 2009, όπου έφτασε σχεδόν στο 28%.
Μετά ξέσπασε η κρίση χρέους της Ευρωζώνης, με πολλούς να αποσύρονται από το νόμισμα – υπό το φόβο κατάρρευσης του. Σήμερα (τρίτο τρίμηνο του 2013), το ευρώ βρίσκεται στο 24,16% (1,496 τρις), το δολάριο στο 61,43% (3,803 τρις), η βρετανική στερλίνα στο 3,91% (0,242 τρις), το γεν στο 3,86% (0,239 τρις) και το ελβετικό φράγκο στο 0,27% (0,017 τρις) – ενώ όλα τα υπόλοιπα (δολάριο Αυστραλίας, Καναδά κλπ.) είναι πολύ χαμηλότερα.
Οι κεντρικές τράπεζες διαθέτουν παγκοσμίως συναλλαγματικά αποθέματα ύψους 11,4 τρις $ – αριθμός που αποτελεί νέο ρεκόρ, αφού είναι περίπου δεκαπλάσιος σε σχέση με το 1999. Οι δε ετήσιες συναλλαγές σε νομίσματα ξεπερνούν τα 4 τετράκις $ – γεγονός που αποτελεί μία ακόμη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του συστήματος.
Περαιτέρω, σε μία τόσο προβληματική εποχή για το νόμισμα και την Ευρωζώνη, η είσοδος της Λετονίας (1.1.2014), της μικρής αυτής χώρας πρώην μέλους της σοβιετικής ένωσης η οποία, μετά τη μαζική μετανάστευση που συνόδευσε την κρίση του 2008, έχει μόλις 3 εκ. κατοίκους, προκαλεί έκπληξη – πόσο μάλλον όταν το 58% των πολιτών της δεν ήθελαν το ευρώ.
Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008, η Λετονία κατέρρευσε όσο καμία άλλη χώρα μέχρι τότε στον πλανήτη – αφού μόλις μέσα σε δύο περίπου χρόνια, το ΑΕΠ της μειώθηκε κατά 25% (όσο της Ελλάδας από τότε μέχρι και σήμερα). Η αιτία ήταν η μαζική απόσυρση των «καυτών χρημάτων», τα οποία είχαν εισρεύσει στη χώρα, σαν αποτέλεσμα της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων εκ μέρους των Η.Π.Α. (διάγραμμα που ακολουθεί).
.
ΑΕΠ Λετονίας, σε δις δολάρια
.
Στα πλαίσια αυτά, η Λετονία ενισχύθηκε από το ΔΝΤ με δάνειο της τάξης των 7,5 δις $ – αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες της, σε ποσοστό που αντιστοιχούσε με το 16% του ΑΕΠ της. Αμέσως μετά εγκατέλειψαν την πατρίδα τους χιλιάδες Λετονοί, ως επί το πλείστον υψηλής μόρφωσης και νέοι. Έμειναν λοιπόν λιγότεροι στη χώρα, οπότε η παραγωγή διαμοιράσθηκε σε μικρότερο αριθμό εργαζομένων – με αποτέλεσμα να αναφέρεται το ΔΝΤ σε (δήθεν) μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας, χειραγωγώντας ως συνήθως την κοινή γνώμη.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
