Η διελκυστίνδα του τρόμου, καθώς επίσης οι μυστικές αναφορές του ΔΝΤ, μεταξύ άλλων σε σχέδια καλυμμένης φορολόγησης των ιδιωτών και δήμευσης καταθέσεων, για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της υπερχρέωσης
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Η νομισματική πολιτική που ασκείται σήμερα από τις κεντρικές τράπεζες, ειδικά από αυτές των Η.Π.Α., της Ευρωζώνης και της Ιαπωνίας, μοιάζει με ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Αυτό αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά χθες, όταν η ΕΚΤ άφησε το βασικό επιτόκιο στο χαμηλότερο επίπεδο της ιστορίας της, δηλώνοντας έμμεσα πως θα αυξήσει την ποσότητα χρήματος – έτσι ώστε να μη βυθιστεί η ήπειρος μας στον αποπληθωρισμό.
Πως είναι δυνατόν όμως να καταφέρει μία κεντρική τράπεζα να εφαρμόσει μία κοινή νομισματική πολιτική σε χώρες με διαφορετικές οικονομικές αποδόσεις, νοοτροπίες και πολιτισμό; Πόσο μάλλον όταν η μία χώρα, όπως η Γερμανία, εμφανίζει αύξηση των τιμών της τάξης του 1,5% (3,8% στα τρόφιμα) και η άλλη, όπως η Ελλάδα, μείωση που πλησιάζει το -3%;
Ανεξάρτητα όμως από τις συγκεκριμένες δυσκολίες στην Ευρώπη, όπου το επόμενο χρονικό διάστημα πιθανολογούμε ότι, «τα φώτα της δημοσιότητας θα επικεντρωθούν στην Ιταλία και στη Γαλλία», διαπιστώνεται πως οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ (υπέρ)πληθωρισμού και αποπληθωρισμού – ενώ οι χρηματοπιστωτικές αγορές εξαρτώνται πλέον σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις πολιτικές των κεντρικών τραπεζών.
Αναλυτικότερα, από τη μία πλευρά έχουμε μία αυξανόμενη νομισματική βάση Μ0 (χρήματα που τυπώνουν οι κεντρικές τράπεζες), η οποία προέρχεται από μία ακραία χαλαρή νομισματική πολιτική, ενώ από την άλλη μία συνεχώς μειούμενη νομισματική βάση Μ2 και Μ3 (κατά κάποιον τρόπο, χρήματα που τυπώνουν οι εμπορικές τράπεζες), λόγω της πιστωτικής απομόχλευσης που ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη (γράφημα που ακολουθεί).
.
Χρήματα που τυπώνουν οι κεντρικές τράπεζες (κίτρινο) και χρήματα που τυπώνουν-δανείζουν οι εμπορικές τράπεζες (μαύρο).
(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)
.
Απλούστερα, τα μεγάλα τυπογραφεία δουλεύουν στο ζενίθ, ενώ τα μικρά έχουν σταματήσει εντελώς να λειτουργούν – με αποτέλεσμα να καίγονται χρήματα. Είμαστε λοιπόν αντιμέτωποι αφενός μεν με έναν νομισματικό πληθωρισμό Μ0, ο οποίος αυξάνει τις τιμές των χρηματιστηριακών προϊόντων, μεταφέροντας πλούτο από τους φτωχούς στους πλουσίους, αφετέρου με έναν νομισματικό αποπληθωρισμό Μ2 ή Μ3, λόγω της πιστωτικής «απομόχλευσης».
Οι δύο αυτές αντίθετες «δυνάμεις» ισορροπούν τη διελκυστίνδα στην πραγματική οικονομία, με αποτέλεσμα να μην παρατηρούνται αυξήσεις των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών – ενώ, όπου η ζυγαριά γέρνει προς τη δεύτερη πλευρά, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, κλιμακώνεται ο αποπληθωρισμός. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται καθαρά η εξέλιξη στις Η.Π.Α.
.
Κατ’ έτος τάση δανεισμού εκ μέρους των εμπορικών Τραπεζών στις ΗΠΑ.
(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
