Με έναν εναλλακτικό μηχανισμό χρηματοδότησης, οι χώρες της Ευρωζώνης μπορούν να ανακτήσουν τον έλεγχο της δημοσιονομικής τους πολιτικής – διορθώνοντας το νεοφιλελεύθερο λάθος στο σχεδιασμό του κοινού νομίσματος, χωρίς να οδηγηθούν σε περιπέτειες
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
“Πριν από όλα, όταν μία κυβέρνηση παύει να έχει το δικό της νόμισμα, όπως συμβαίνει σήμερα με τις χώρες της Ευρωζώνης, δεν πρέπει να εγκαταλείπει τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής.
Εάν μία κυβέρνηση δεν έχει τη δική της κεντρική τράπεζα, από την οποία να μπορεί να δανείζεται ελεύθερα μέσω της έκδοσης ομολόγων, οι δαπάνες της μπορούν να χρηματοδοτηθούν μόνο με το δανεισμό της από την ελεύθερη αγορά – όπου όμως ανταγωνίζεται τα άλλα ισχυρά κράτη και τις επιχειρήσεις.
Τo γεγονός αυτό μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά ακριβό ή ακόμη και αδύνατον, υπό ακραίες συνθήκες, όπως οι σημερινές. Ο κίνδυνος τώρα που προκύπτει από τη δημοσιονομική αυτοσυγκράτηση, από την πολιτική λιτότητας δηλαδή, με την οποία δεσμεύονται οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, είναι να προκληθεί αποπληθωρισμός – ο οποίος μπορεί να βυθίσει ολόκληρη την Ευρώπη σε μία ύφεση, η οποία είναι αδύνατον να καταπολεμηθεί” (R.Parenteau, σε ελεύθερη μετάφραση).
.
Είδηση
Οι αδυναμίες στο σχεδιασμό της ζώνης του ευρώ, όσον αφορά το διαχωρισμό της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, ήταν εμφανείς από την αρχή – με τα σφάλματα να παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλη κρίση. Το νεοφιλελεύθερο λοιπόν κατά πολλούς πείραμα, η υιοθέτηση του ευρώ με μία κεντρική τράπεζα και με μία κοινή νομισματική πολιτική, με την εκάστοτε χώρα να είναι υπεύθυνη για τη δημοσιονομική πολιτική της, έχει πλέον αποτύχει.
Η αποτυχία είναι προφανής στο παράδειγμα της Ελλάδας – όπου η οικονομική πορεία της τα τελευταία έξι χρόνια ανταγωνίζεται, από πολλές απόψεις, αυτή των Η.Π.Α. κατά τη Μεγάλη Ύφεση. Η αντίδραση στην καταστροφή που διαπιστώνεται στη χώρα θα ήταν ίσως η άμεση έξοδος της από την Ευρωζώνη – η ανάκτηση της νομισματικής της κυριαρχίας, με την υιοθέτηση μίας νέας δραχμής.
Εν τούτοις, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, το κόστος μίας τέτοιας ενέργειας θα ήταν εξαιρετικά υψηλό (ανάλυση μας) ενώ, για να είχε κάποιο πραγματικό νόημα μακροπρόθεσμα, θα έπρεπε να συνοδεύεται από την ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ – αφού διαφορετικά είναι αδύνατον να επιδοτηθεί και να προστατευθεί η «αναβίωση» του παραγωγικού ιστού της χώρας (αν και η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη συνεπάγεται αυτόματα την έξοδο της από την ΕΕ).
Ειδικά η υποτίμηση του νέου νομίσματος, η οποία θα μπορούσε να φτάσει αρχικά ακόμη και στο -100%, επανερχόμενη βέβαια αργότερα σε ένα επίπεδο ισορροπίας της τάξης του -50%, θα ήταν καταστροφική για τις τιμές των εισαγομένων εμπορευμάτων – όπως τα φάρμακα, το καύσιμα και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα προϊόντα. Επομένως, δεν είναι η περισσότερο επιθυμητή λύση στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας – στην ύφεση, στην ανεργία και στην κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της.
Οι προτάσεις τώρα εναλλακτικών μηχανισμών χρηματοδότησης της οικονομίας της Ελλάδας, οι οποίες δημοσιεύονται από διαφόρους, οφείλουν να αντιμετωπίζονται με μεγάλη σοβαρότητα – όπως η παρακάτω, η οποία επικεντρώνεται στην κυκλοφορία ενός παράλληλου ευρώ, εκ μέρους του δημοσίου, με στόχο την αναθέρμανση της ζήτησης και των επενδύσεων.
Ειδικότερα, εάν η ζήτηση (καταναλωτική και επενδυτική) του ιδιωτικού τομέα συνεχίσει να παραμένει αδύναμη, εάν η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου είναι το αποτέλεσμα της συρρίκνωσης των εισαγωγών και όχι της αύξησης των εξαγωγών, καθώς επίσης εάν το πλεόνασμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών (διάγραμμα) οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης, τότε η οικονομική ανάπτυξη, χωρίς την οποία η Ελλάδα είναι καταδικασμένη στην απόλυτη χρεοκοπία, μπορεί να επιστρέψει μόνο με την εγκατάλειψη των μέτρων λιτότητας.
.
Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών Ελλάδος.
(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)
.
Στα πλαίσια αυτά, απαιτείται μία εναλλακτική χρηματοδότηση των δημοσίων επενδύσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την τάση – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης.
Η χρηματοδότηση αυτή μπορεί να επιτευχθεί με την έκδοση «υποσχετικών πληρωμής» (πιστωτικά σημειώματα) εκ μέρους της κυβέρνησης, με αποδέκτες τους δημοσίους υπαλλήλους, τους προμηθευτές του κράτους, καθώς επίσης τους υπόλοιπους πιστωτές της χώρας – κατά το παράδειγμα πολλών Πολιτειών των Η.Π.Α. και με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
.
(α) μηδενικό τοκομερίδιο – καμία πληρωμή τόκων δηλαδή (zero bonds),
(β) διαρκή ισχύ – καμία εξόφληση τους, οπότε μη αύξηση του δημοσίου χρέους,
(γ) ελεύθερη μεταβίβαση – εκχώρηση σε τρίτους, ελεύθερη διαπραγμάτευση στις αγορές και, τέλος
(δ) αντίκρισμα σε ευρώ – όχι σε άλλο νόμισμα, όπως προτείνεται από διαφόρους, οπότε καμία σύγκρουση με τους κανόνες που διέπουν την Ευρωζώνη.
.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
