Ενώ η παγκόσμια καταιγίδα απειλεί να καταστρέψει τον πλανήτη, η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει τα τεράστια προβλήματα της κάτω από το χαλί – με την ελληνική ηγεσία να διασπείρει ψεύτικες ελπίδες, ανακοινώνοντας ανακριβή στοιχεία
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
“Ευτυχώς για εμάς, οι άνθρωποι όλων των εθνών δεν μπορούν να κατανοήσουν πως λειτουργεί το τραπεζικό και νομισματικό μας σύστημα – επειδή, εάν μπορούσαν, η επανάσταση δεν θα αργούσε ούτε στιγμή, θα γινόταν πριν από αύριο το πρωί” (Henry Ford)
.
Άρθρο
Αυτό που διαπιστώνει ο καθένας, μελετώντας την ιστορία των χρηματιστηρίων, είναι πως τα «στερεότυπα» δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ: υπερβολικές πιστώσεις, κερδοσκοπία εκτός ορίων, «αναστολή» της δυσπιστίας, εξάπλωση της άποψης πως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά, συνεχείς θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν λογικά τη χρηματιστηριακή φούσκα «τραβηγμένες από τα μαλλιά», απληστία κοκ.
Συνήθως βέβαια, όταν συμβαίνουν όλα αυτά, με αποτέλεσμα την κορύφωση των χρηματιστηριακών δεικτών, οι αγορές παραμένουν για κάποιο χρονικό διάστημα μετέωρες – ενώ, κάποια στιγμή μετά, εντελώς απρόσμενα, ο πανικός διαδέχεται την απληστία και ακολουθεί νομοτελειακά η κατάρρευση.
Η σημερινή άνοδος των χρηματιστηρίων, ειδικά στις Η.Π.Α., σε αντίθεση με τις υπόλοιπες του παρελθόντος, οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στην αύξηση της ποσότητας χρήματος εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών – στα τεχνητά «τακούνια ρευστότητας», τα οποία φόρεσαν στην πραγματική οικονομία, για να αποκρύψουν την τρομακτική της «συρρίκνωση».
Εν τούτοις, δύσκολα μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι, ο ρυθμός ανάπτυξης της αμερικανικής οικονομίας, παρά τις τεράστιες ποσότητες χρήματος που δαπανώνται, ήταν μόλις 1,2% (τέταρτο τρίμηνο) – ενώ τα αυξημένα κέρδη των επιχειρήσεων, τα οποία αιτιολογούν κάπως τις τιμές των μετοχών τους (ανάλυση), οφείλονται στη «ληστεία» του εργατικού τους δυναμικού, με τους πραγματικούς μισθούς να ευρίσκονται σε ελεύθερη πτώση (άρθρο μας «Ενδείξεις παγκόσμιου κραχ»).
Ειδικότερα, η κυβέρνηση των Η.Π.Α ισχυρίζεται πως τα δύσκολα, το ζενίθ της κρίσης δηλαδή ήταν το 2009, με την ανεργία στο 10,3% και το ΑΕΠ στα 14,35 τρις $ – αφού η ανεργία σήμερα έχει μειωθεί στο 7% και το ΑΕΠ πλησιάζει τα 17 τρις $.
Όμως, η μείωση του μέσου πραγματικού εισοδήματος των νοικοκυριών κατά 4% σε σχέση με το 2009 (διάγραμμα), παρά τη σωρευτική αύξηση του ΑΕΠ κατά 18% περίπου, οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα – ένα από τα οποία είναι πως η υπερδύναμη ψεύδεται ασύστολα, παραποιώντας τα στατιστικά της στοιχεία.
.
Μέσο εισόδημα τον 21ο αιώνα – πραγματικό εισόδημα (μπλε) και ονομαστικό εισόδημα (κόκκινο), με περιόδους ύφεσης (γκρι)
.
Είναι προφανές δε ότι επαναλαμβάνονται τα λάθη του παρελθόντος, με το διοικητή της Fed να έχει επικεντρωθεί στο τι συνέβη μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 1929 – παραβλέποντας δυστυχώς τα αίτια που προκάλεσαν την κατάρρευση των χρηματιστηρίων, έχοντας ως αποτέλεσμα την ύφεση.
Αναλυτικότερα, δεν δίνεται η απαιτούμενη σημασία στο γεγονός πως η τότε Fed (κυρίως της Νέας Υόρκης), είχε ενεργήσει σχετικά ανάλογα με τη σημερινή, τη δεκαετία του 1920, όσον αφορά την ποσοτική διευκόλυνση – αυξάνοντας τη ρευστότητα και χαμηλώνοντας τα επιτόκια, μέσω της απ’ ευθείας αγοράς κρατικών ομολόγων. Δημιούργησε λοιπόν μία τεχνητή ευφορία, η οποία τελείωσε με το χειρότερο δυνατό τρόπο – ενώ στο διάγραμμα που ακολουθεί φαίνονται καθαρά οι ομοιότητες με τότε.
.
O Dow Jone Industrial Average το 1928-29 (μαύρο) και ο DJIA σήμερα (κόκκινο)
.
Το γράφημα πάντως δηλώνει ότι, το κραχ θα ακολουθήσει αργότερα – αφού ολοκληρωθεί η φούσκα και όταν πάψει να αυξάνει το ύψος των «τακουνιών ρευστότητας» η Fed – αντιλαμβανόμενη πως δεν μπορεί να κρύψει ότι συνεχώς «κονταίνει» η οικονομία για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ κινδυνεύει όλο και περισσότερο να στραβοπατήσει, λόγω ακριβώς των ψηλών τακουνιών. Φυσικά δε, όσο πιο ψηλότερα είναι τα τακούνια, τόσο μεγαλύτερη η πτώση – ας ελπίσουμε όχι θανατηφόρα.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
