Heinz-Christian Strache, αρχηγός του Αυστριακού ακροδεξιού κόμματος FPÖ.
Η Αυστρία μετά τις πρόσφατες εκλογές, όπου η ακροδεξιά συγκέντρωσε το 21,4% των ψήφων, φαίνεται να αναδεικνύεται στο θλιβερό πρωταθλητή της Ευρώπης – ακολουθούμενη από τη Φιλανδία (19,1%).
Ένα εντελώς καινούργιο κόμμα δε, το φιλελεύθερο NEOS, το οποίο ιδρύθηκε ένα χρόνο πριν, έχοντας μόλις 40 μέλη, κατάφερε να συγκεντρώσει το 5,2% των ψήφων και να εκλεγεί στη Βουλή – αν και η χώρα θα κυβερνηθεί ξανά από τα δύο κόμματα συνεργασίας (συντηρητικό και σοσιαλδημοκρατικό), τα οποία έλαβαν από κοινού το 50,6% (όπως θα συμβεί και στη Γερμανία).
Με δεδομένο τώρα το ότι, το σύνολο των αντιευρωπαϊκών κομμάτων συγκέντρωσε το 30%, το μέλλον της Ευρωζώνης δεν φαίνεται καθόλου ευοίωνο – πόσο μάλλον όταν η Πορτογαλία, παρά τις αιματηρές περικοπές στον προϋπολογισμό της, δεν κατάφερε να πετύχει το στόχο της (έλλειμμα 7,1% έναντι στόχου 5,5%), ενώ η Ιταλία βυθίζεται στη μεγαλύτερη ίσως πολιτική και τραπεζική κρίση στην ιστορία της, εμπλουτισμένη με μία σειρά σκανδάλων (Banca Monte κλπ.).
Διαπιστώνοντας περαιτέρω ότι η ακροδεξιά, μέλος της οποίας ήταν ο γνωστός εξτρεμιστής BreiviK, ο οποίος σκότωσε «εν ψυχρώ» σχεδόν 100 ανθρώπους (χωρίς φυσικά να «τιμωρηθεί» το κόμμα του), συγκυβερνάει ήδη στη Νορβηγία, συμπεραίνουμε ότι, η άνοδος της συγκεκριμένης παράταξης σε ολόκληρη την ΕΕ, χωρίς να εξαιρούνται η Γαλλία και η Ελβετία, δεν οφείλεται ούτε στη φτώχεια, ούτε στην πολιτική λιτότητας, ούτε στα μνημόνια – αφού και οι τρεις παραπάνω χώρες ανήκουν στις πλουσιότερες της Ευρώπης.
Αντίθετα, είναι πλέον εμφανές ότι πρόκειται για μία σημαντική «δομική» αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, μετά την διαδοχική αποτυχία του κομμουνισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και του καπιταλισμού να επιλύσουν τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σημερινές κοινωνίες – μεταξύ των οποίων βαρύνουσα θέση φαίνεται να κατέχει και η παράνομη μετανάστευση.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω η κάποτε αγροτική και συνεταιριστική τράπεζα της Αυστρίας, η Raiffeisen, είναι πλέον ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού στη χώρα – ενώ παρομοιάζεται με την εβραϊκής ιδιοκτησίας αμερικανική Goldman Sachs, όχι μόνο λόγω του ότι τροφοδοτεί διαχρονικά με στελέχη της το υπουργείο οικονομικών, αλλά και επειδή διαθέτει συμμετοχές στους σημαντικότερους επιχειρηματικούς κλάδους.
Η κάποτε αγροτική και συνεταιριστική τράπεζα της Αυστρίας, η Raiffeisen, είναι πλέον ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού στη χώρα – ενώ παρομοιάζεται με την αμερικανική Goldman Sachs.
Ειδικότερα, δραστηριοποιείται στον τουρισμό, στη βιομηχανία τροφίμων και ποτών, στις ασφάλειες, στην αγορά ακινήτων, στις κατασκευές και στα ΜΜΕ – στα οποία, παρά το ότι «έχει απλώσει παντού τα πλοκάμια της», σπάνια ανακαλύπτει κάποιος τα ίχνη της.
Η τράπεζα δεν συμμετέχει μόνο σε ολόκληρη την οικονομική δραστηριότητα της χώρας, αλλά ελέγχει επί πλέον τα πάντα – έχοντας τοποθετήσει δικά της άτομα στις σημαντικότερες θέσεις της πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης. Πρόκειται ουσιαστικά για μία οικονομική, πολιτική και κοινωνική υπερδύναμη, η οποία ελέγχει τους πάντες και δεν ελέγχεται από κανέναν.
Καμία κυβέρνηση δεν εκλέγεται στην Αυστρία, εάν δεν έχει την υποστήριξη του τεράστιου αυτού τραπεζικού ομίλου – εκπρόσωποι του οποίου ευρίσκονται παντού. Είναι δε εύλογο το ότι, αφού η τράπεζα ελέγχει τους ανταγωνιστές της, μέσω της συμμετοχής των στελεχών της στους κρατικούς μηχανισμούς, είναι πάντοτε ενήμερη για όλες τις κινήσεις τους – με αποτέλεσμα να κυριαρχεί, να μονοπωλεί μάλλον ολόκληρη την αυστριακή οικονομία.
Εν τούτοις, μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, αντιμετώπισε και η Raiffeisen δυσκολίες. Κατάφερε όμως να τις αποφύγει, επιβαρύνοντας ουσιαστικά με το κόστος τους πολίτες – όπως επίσης η συνάδελφός της στις Η.Π.Α., η Goldman Sachs, η οποία τοποθέτησε το σημαντικότερο στέλεχος της, τον κ.Paulson, στο υπουργείο οικονομικών.
Τέλη του 2008 η τράπεζα διαπραγματεύθηκε ένα κρατικό δάνειο ύψους 1,75 δις €, ενώ μέχρι σήμερα έχει λάβει πολύ περισσότερα, από κάθε άλλη αυστριακή τράπεζα – προφανώς εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών. Υπάρχουν δε αρκετές άλλες ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το «αυστριακό τραπεζικό τέρας», όπως αποκαλείται, τις οποίες ενδεχομένως θα αναφέρουμε στο μέλλον.
Αυτό που θα είχε πάντως ενδιαφέρον θα ήταν το κατά πόσο η κατακόρυφη άνοδος της ακροδεξιάς στην Αυστρία, ενισχύθηκε από τον τραπεζικό κολοσσό. Ειδικότερα, ποια είναι ευρύτερα η σχέση του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος με τις συγκεκριμένες ακροδεξιές οργανώσεις, οι οποίες από κάπου θα πρέπει να χρηματοδοτούνται – αφού διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να αυξάνεται τόσο πολύ η εκλογική τους δύναμη.
