…………..“Ευχαριστούμε Ελλάδα”, είναι ο τίτλος πρωτοσέλιδης δημοσίευσης στο φύλλο της 22ας Ιουλίου της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, η οποία συνεχίζει την ανάλυση της ως εξής.
“Τι φόβοι ξέσπασαν πριν από μερικούς μήνες, όταν έγινε γνωστή η ελληνική κρίση, με τι δραματικά χρώματα περιγράφηκε η πτώση του ευρώ! Οι λαϊκές εφημερίδες έγραψαν ότι «καλούνται οι Γερμανοί να πληρώσουν τα σπασμένα», επειδή οι Έλληνες ξόδεψαν ασυλλόγιστα. Ήταν φοβερά δύσκολο να πείσεις τους Γερμανούς πολίτες για την αναγκαιότητα της οικονομικής στήριξης προς την Ελλάδα.
Δύο μήνες μετά το πακέτο στήριξης διαπιστώνουμε όμως κάτι άλλο: ειδικά οι Γερμανοί είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από την ευρωπαϊκή κρίση. Η Γερμανία μετά την ελληνική κρίση έγινε η χώρα, με την οποία έπρεπε πια οι Ευρωπαίοι εταίροι να συγκρίνονται οικονομικά – έγινε το μέτρο για όλους. Όπως ακριβώς την παλιά καλή εποχή με το μάρκο.
Πριν από την κρίση ίσχυε στις χρηματοπιστωτικές αγορές ο κανόνας: «ένα νόμισμα-ενιαία επιτόκια». Τώρα, οι αγορές προσανατολίζονται με γνώμονα τη Γερμανία, την οικονομικά ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης. Όλες οι άλλες χώρες πληρώνουν υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, ενώ η Γερμανία πληρώνει χαμηλότερα επιτόκια από ό,τι πλήρωνε πριν από την κρίση.
Έτσι εξοικονόμησε μέχρι τώρα τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ ενώ επιπλέον, με κάθε νέα έκδοση γερμανικών κρατικών ομολόγων, αυξάνεται και το ποσόν εξοικονόμησης των τόκων. Έτσι η Ευρωζώνη διαθέτει ένα καινούργιο θεμέλιο, με τεράστια πλεονεκτήματα για τους Γερμανούς φορολογούμενους”…………………
Εάν τώρα σε όλα αυτά τα ποσά προσθέσουμε το αναμφίβολα τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5% από το δάνειο στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να κατανοήσουμε την επιχειρηματική «ευφορία», η οποία επικρατεί πλέον στη Γερμανία, σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Επίσης, τη σχετική «ορθότητα» των προηγουμένων, συλλογισμών μας . Άλλωστε, τα πρόσφατα οικονομικά αποτελέσματα των γερμανικών πολυεθνικών είναι τα καλύτερα της τελευταίας δεκαετίας, με εξαιρετικά ευεργετικές συνέπειες τόσο για τη χρηματοδότηση τους, όσο και για το χρηματιστήριο της Γερμανίας – επίσης, είναι θετικά και τα υπόλοιπα μακροοικονομικά μεγέθη της (μείωση της ανεργίας κλπ).
Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελεί το συνεχώς μειούμενο ύψος των αμοιβών των εργαζομένων της ισχυρής αυτής χώρας, αφού σε ποσοστό άνω του 20% ο μικτός μισθός ανά ώρα είναι χαμηλότερος από 5 € (πηγή: MM). Φυσικά, αυτό θα συμβάλλει ακόμη περισσότερο στην αύξηση της ενδοευρωπαϊκής και παγκόσμιας «ασυμμετρίας», αφού η ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας θα συνεχίσει να στηρίζεται στις εξαγωγές – ενώ η εσωτερική της κατανάλωση θα περιορίζεται διαρκώς. Από την άλλη πλευρά, αυτό θα ενδυναμώσει ακόμη περισσότερο το γερμανικό κράτος (όχι βέβαια τους Πολίτες του), με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται για το μέλλον της Ευρώπης – ειδικά εάν διορισθεί τελικά Γερμανός, το 2011, στη θέση του κεντρικού τραπεζίτη της Ευρωζώνης (ΕΚΤ).
Περαιτέρω, από τα παραπάνω γεγονότα μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τη «δυσφορία, η οποία επικρατεί στην Ελλάδα, σύμφωνα με όσα «καταγράφονται» σχεδόν καθημερινά (άρθρο μας: ΣΤΑΣΙΜΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ: Η «καταδίκη» της χώρας μας σε μία ειδική μορφή του φαινομένου, σύμφωνα με το οποίο η ανεργία αυξάνεται, ταυτόχρονα με την άνοδο των τιμών αγοράς για τους καταναλωτές και τη μείωση των τιμών πώλησης για τη βιομηχανία 9/5/2010). Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς σημαίνει ένα επιτόκιο ύψους 5% για μία χώρα, η οποία «διανύει» μία περίοδο ύφεσης, με αρνητική ανάπτυξη τουλάχιστον –3% (πόσο μάλλον για μία «τεχνητά πληθωριστική» οικονομία της Ευρωζώνης, με δημόσιο χρέος που ξεπερνάει κατά πολύ το ΑΕΠ της), για να συλλάβουμε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, ο πιθανολογούμενος διπλός «ρόλος» της χώρας μας («πειραματόζωο» δύο αντιμαχομένων «συστημάτων», τα οποία όμως τίποτα δεν εμποδίζει να συνεργασθούν στο μέλλον – εάν βέβαια κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ήδη), συνειδητός εκ μέρους της κυβέρνησης μας ή μη, είναι από μόνος του εξαιρετικά δυσάρεστος – αν όχι υπερβολικά επικίνδυνος, αφού απειλείται τα μέγιστα η εθνική μας κυριαρχία.
Συνεχίζοντας, το «παιχνίδι» δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, με τις Η.Π.Α. να έχουν εναποθέσει τις περισσότερες «ειρηνικές» ελπίδες τελικής επικράτησης τους στο ΔΝΤ – επίσης δηλαδή στην Ελλάδα, στην «κερκόπορτα» της ζώνης του Ευρώ (άρθρο μας: ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: Η χαμένη μάχη, το πρόβλημα της υπερχρέωσης, η επίθεση μέσω ομολόγων, η αδυναμία χρεοκοπίας των Η.Π.Α., η Ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα και η ευρηματική «επέλαση» του ΔΝΤ 15/5/2010). Εάν τυχόν δε πράγματι οδηγούταν στη χρεοκοπία μία χώρα της Ευρωζώνης, η συνέχιση της διεθνούς κυριαρχίας του δολαρίου θα ήταν εξασφαλισμένη – υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι, τόσο το αμερικανικό, όσο και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα είχαν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν (απαιτείται προφανώς χρόνος προετοιμασίας).
Όμως, τα οικονομικά προβλήματα της υπερδύναμης είναι εξαιρετικά μεγάλα, με κυριότερο ίσως όλων την «ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας», την οποία έχουμε ήδη επισημάνει σε ένα παλαιότερο κείμενο μας. Δηλαδή, παρά το ότι η Οικονομία της χώρας φαίνεται να έχει ξεπεράσει την ύφεση, ο αριθμός των ανέργων δεν μειώνεται – γεγονός που οφείλεται κυρίως στη σχεδόν απόλυτη εξάρτηση των Η.Π.Α. από το χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς επίσης στην υπερσυγκέντρωση του πλούτου, σε συνεχώς λιγότερους «εκλεκτούς».
Παρά το ότι λοιπόν τα επίσημα ποσοστά ανεργίας καταγράφονται με 9,5%, στην πραγματικότητα πλησιάζουν επικίνδυνα το 20% – αφού δεν υπολογίζονται «στατιστικά» αυτοί οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει πλέον κάθε προσπάθεια εύρεσης εργασίας (χρόνιοι άνεργοι). Έχοντας την άποψη δε ότι, μία τόσο υψηλή ανεργία «προδιαγράφει» την επόμενη ύφεση, καθώς επίσης γνωρίζοντας ότι τα οικονομικά αποτελέσματα των μεγάλων αμερικανικών τραπεζών προέρχονται κυρίως από τις επενδυτικές τους δραστηριότητες (περί το 80%), ενώ ένας πολύ σημαντικός αριθμός τοπικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων των Η.Π.Α. χρεοκόπησε (έκλεισαν περισσότερες τράπεζες το 2010, σε σχέση με το 2009), το μέλλον της οικονομίας της πρωτεύουσας του καπιταλισμού διαγράφεται μάλλον «ομιχλώδες».
Πόσο μάλλον όταν, η «δανειακή» εξάρτηση των Η.Π.Α. από την Κίνα είναι κάτι παραπάνω από «οδυνηρή» – συμπέρασμα που «ενισχύεται» από την πρόσφατη, προσεκτικότατη τοποθέτηση του ΔΝΤ, σε σχέση με το επικίνδυνα υποτιμημένο νόμισμα (γουάν) της ανερχόμενης ασιατικής δύναμης (η επίσκεψη της γερμανίδας Καγκελαρίου στην Κίνα, με στόχο τη διεύρυνση της συνεργασίας των δύο χωρών, επιβεβαιώνει τη αυξανόμενη γεωπολιτική και οικονομική σημασία της μεγάλης αυτής χώρας).
Ολοκληρώνοντας, ας ελπίσουμε ότι τελικά θα βρει η Ελλάδα τον πραγματικό εαυτό της, «κλείνοντας» την πόρτα σε όλους τους επίδοξους κατακτητές της – σώζοντας την Ευρώπη από την τεράστια, διπλή απειλή άλωσης της, καθώς επίσης τη Δημοκρατία από μία ακόμη επώδυνη ήττα. Άλλωστε, τα προβλήματα της χώρας μας δεν είναι τόσο δύσκολο να επιλυθούν. Αρκεί η (πολιτική) βούληση για μείωση των υπερβολικά διογκωμένων δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης η ανάπτυξη – με κεντρικό «στήριγμα» τόσο τους βασικούς κλάδους της Οικονομίας (Ναυτιλία, Τουρισμός, Γεωργία), όσο και την ορθολογική, σταθερή φορολόγηση. Κυρίως βέβαια, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Ελλήνων σε ένα Κράτος Δικαίου.
Ο «δημιουργικός συνδυασμός» των παραπάνω ενεργειών, θα μπορούσε να έχει κάλλιστα σαν αποτέλεσμα την «απελευθέρωση» της χώρας μας, με την επί πλέον βοήθεια της εσωτερικής χρηματοδότησης (εθνικά ομόλογα) μέρους των δημοσίων χρεών της – ειδικά επειδή το συνολικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι χαμηλότερο ακόμη και από το αντίστοιχο της Γερμανίας (πηγή: McKinsey Global Institute). Εναλλακτικά η συμπληρωματικά, θα μπορούσε να βοηθήσει η «αναδιάρθρωση» του δημοσίου χρέους μας – η επιμήκυνση δηλαδή του χρόνου πληρωμής των υποχρεώσεων μας, με χαμηλά επιτόκια (λύση δεν θα αποτελούσε, κατά την άποψη μας, σε καμία περίπτωση η άρνηση πληρωμής και η χρεοκοπία – εάν επιθυμούμε να μην εξελιχθούμε σε «ετερόφωτη αποικία»).
Προφανώς, είναι πολύ πιο «ορθολογικό» το να δανείσουμε εμείς την πατρίδα μας, από το να αρνηθούμε την όποια συνδρομή μας – παραμένοντας «σκλαβωμένοι» και επιτρέποντας την πιθανολογούμενη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων. Εκτός αυτού, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να δώσουμε εμείς το παράδειγμα, εάν πράγματι απαιτηθεί η επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής των υποχρεώσεων μας.
Πόσο μάλλον όταν, οι πιθανότητες μίας άμεσης, μη «χειραγωγημένης» χρεοκοπίας της χώρας μας θεωρούνται αμελητέες, όχι μόνο γιατί είναι ένα αρκετά πλούσιο, εξαιρετικά «προικισμένο» κράτος αλλά, κυρίως, επειδή ένα τέτοιο γεγονός θα άνοιγε ενδεχομένως τους «Ασκούς του Αιόλου» (άρθρο μας: ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ: Η επίθεση των κερδοσκόπων στο «σύστημα», η τεράστια απειλή που «ελλοχεύει» για τον πλανήτη, καθώς επίσης η πιθανότητα να εξέλθει η χώρα μας από τη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της, χωρίς να υποχρεωθεί σε συμβιβασμό 28/4/2010) – ιδιαίτερα όταν το υποθετικό ενδεχόμενο μίας κρατικής χρεοκοπίας, δεν συμπεριελήφθηκε στα πρόσφατα «τεστ κοπώσεως» των τραπεζών.
