.
Οι λύκοι δεν χορταίνουν ποτέ, όσα πρόβατα και αν κατασπαράξουν – ελπίζοντας να καταλάβουν οι Έλληνες ότι, έχουν πληρώσει πια για τις δικές τους ευθύνες πανάκριβα, καθώς επίσης πως οι δανειστές δεν θα σταματήσουν ποτέ, εάν οι ίδιοι δεν τους σταματήσουν.
.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Αυτό που συμβαίνει με τις «αξιολογήσεις» είναι ουσιαστικά το εξής. Σε κάθε μία που κλείνει τοποθετούνται στόχοι, μετά από διαπραγματεύσεις – άρα νέα μνημόνια. Όταν οι στόχοι αυτοί δεν επιτυγχάνονται, κάτι που συμβαίνει πάντοτε επειδή αυτά που απαιτούνται προκαλούν νομοτελειακά ύφεση, οπότε μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου κοκ., τότε η επόμενη δεν κλείνει – έως ότου συμφωνηθούν νέοι στόχοι, για να καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά από τη μη επίτευξη των προηγουμένων.
Επειδή τώρα οι καινούργιοι στόχοι είναι επίσης αδύνατον να επιτευχθούν, όπως το πλεόνασμα 3,5% σε μία οικονομία που διαρκώς συρρικνώνεται, η επόμενη αξιολόγηση καθυστερεί, μέχρι να «συμφωνηθούν» οι επόμενοι στόχοι. Στο διάστημα αυτό όμως οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων της χώρας και των Πολιτών της μειώνονται ακόμη περισσότερο – οπότε η εξαγορά/κατάσχεση τους από τις επιχειρήσεις των δανειστών κοστίζει πολύ λιγότερο.
Παράλληλα, οι εγχώριες εταιρείες χρεοκοπούν και τα μερίδια αγοράς τους καλύπτονται από τις ξένες, εάν δεν εξαγοραστούν, όπως της Μαρινόπουλος από τη LIDL – ενώ ο οικονομικός πατριωτισμός των Ελλήνων δεν είναι ανεπτυγμένος. Εάν λοιπόν μία κυβέρνηση δεν αντισταθεί, αρνούμενη να συμφωνήσει ανέφικτους στόχους και αναλαμβάνοντας τις όποιες συνέπειες, η διαδικασία αυτή θα συνεχίζεται, έως ότου δεν θα έχει μείνει πια τίποτα στη χώρα, ούτε καν οι κάτοικοι της – οπότε η οικονομική κατοχή της θα είναι πλέον ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη” (πηγή).
.
Ανάλυση
Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών επιμένει σε ένα πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% προβλέποντας ρυθμό ανάπτυξης 2,7%. Στα πλαίσια αυτά, με ένα ΑΕΠ της τάξης των 184 δις € το 2016, το ΑΕΠ του 2017 θα αυξανόταν στα 189 δις €, οπότε το πρωτογενές πλεόνασμα θα διαμορφωνόταν υποθετικά στα 6,61 δις € – υπερκαλύπτοντας τους ετήσιους τόκους των δανείων μας ύψους περί τα 5,9 δις € κατά 700 εκ. €, τα οποία θα οδηγούνταν στην αποπληρωμή του χρέους, μαζί με τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις.
Εάν λοιπόν επαληθευόταν αυτό το σενάριο, ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα δηλαδή που δεν έχει καταφέρει καμία χώρα στον πλανήτη, το δημόσιο χρέος μας θα ήταν βιώσιμο, σύμφωνα με τις επιθυμίες του κ. Σόιμπλε – με την έννοια πως θα ξεκινούσε η σταδιακή μείωση του με αυξητικούς ρυθμούς, εάν ο ρυθμός ανάπτυξης συνεχιζόταν, με σταθερό το ποσοστό του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5%.
Φυσικά ο «καλός» Γερμανός γνωρίζει πολύ καλά ότι, με τα μέτρα που απαιτεί για να εξασφαλισθεί το πλεόνασμα, είναι αδύνατον να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία – πόσο μάλλον σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας, μεταξύ άλλων λόγω της αδυναμίας των τραπεζών να δανείσουν τις επιχειρήσεις. Του είναι όμως εντελώς αδιάφορο, αφού ο στόχος του είναι η μη ονομαστική διαγραφή του χρέους που θεωρεί αναγκαία το ΔΝΤ για να συμμετέχει – οπότε είναι υποχρεωμένος να αποδείξει πως το χρέος μας είναι βιώσιμο, έστω με θεωρητικές «ασκήσεις επί χάρτου».
Από την άλλη πλευρά δρομολογεί σταδιακά τη μεταφορά των χρεών του δημοσίου στους Πολίτες, μέσω (α) του περιορισμού του κοινωνικού κράτους που θα υποχρεώσει τους Έλληνες να καταφύγουν στις υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα (όπως στα νοσοκομεία που εξαγοράζουν ήδη οι διεθνείς κερδοσκόποι σε εξευτελιστικές τιμές), καθώς επίσης (β) της υπερβολικής αύξησης των φόρων.
Για παράδειγμα, η συνολική φορολογία της ακίνητης περιουσίας (όχι μόνο το ΕΝΦΙΑ), έχει εξαπλασιαστεί σχεδόν σε σχέση με το 2010, υπερβαίνοντας τα 4 δις € ετησίως – γεγονός που σημαίνει ότι, σε δέκα χρόνια μέσω των ακινήτων θα έχει μεταφερθεί χρέος ύψους 40 δις € από το κράτος στους Πολίτες.
Εκτός αυτού, χιλιάδες Έλληνες αποποιούνται την κληρονομιά ακινήτων, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις που τη συνοδεύουν – οπότε καταλήγει στο κράτος, για να οδηγηθεί στη συνέχεια στα αδηφάγα ταμεία των δανειστών. Παράλληλα, οι αφελληνισμένες πλέον τράπεζες έχουν υποθηκευμένο ένα πολύ μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των Πολιτών, καθώς επίσης των εγχωρίων επιχειρήσεων – όπου ήδη στις καλύτερες επιβάλλουν νέες διοικήσεις και διώχνουν τους μετόχους τους.
Οι αξιολογήσεις
Περαιτέρω με τη βοήθεια των αξιολογήσεων (θα ακολουθήσουν έξι ακόμη έως το τέλος του τρίτου μνημονίου το 2018!), στις οποίες οι «Θεσμοί» σκόπιμα τοποθετούν ανέφικτους στόχους για να μπορούν να καθυστερούν εκβιαστικά τις συμφωνηθείσες δόσεις, πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις – τις οποίες προηγουμένως έχουν καταστήσει υποχείρια τους, μεταξύ άλλων με την υπογραφή μνημονίων. Όποιος πιστεύει πάντως πως δεν γνώριζαν τι υπέγραφαν οι βουλευτές, μπορεί να διαπιστώσει την πλάνη του από το βίντεο που επισυνάπτουμε (πηγή) – από το οποίο θα κατανοήσει πως πράξεις τους δεν είναι δυνατόν να μην θεωρηθούν άκρως ενδοτικές, όπως ήταν ασφαλώς η υπογραφή του PSI.
Για παράδειγμα, η δόση για την οποία η κυβέρνηση σήμερα δίνει «γη και ύδωρ», ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση, οι τραπεζίτες, καθώς επίσης πλήθος άλλων μελών της εγχώριας ελίτ απαιτούν να κλείσει όπως-όπως η αξιολόγηση, είναι της τάξης των 6,1 δις € – όσο δηλαδή οι πληρωμές του Ιουλίου, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, η εξόφληση των οποίων απλά θα καθυστερήσει επιδεινώνοντας την κυλιόμενη χρεοκοπία, την οποία βιώνει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.
Επεξήγηση γραφήματος: Μηνιαίες πληρωμές της Ελλάδας το 2017 σε δις €
.
Δεν απαιτούν βέβαια οι εγχώριες ελίτ το κλείσιμο της αξιολόγησης μόνο για τη λήψη της δόσης αλλά, επίσης, για τη συμμετοχή της χώρας στα πακέτα της ΕΚΤ (QE) – κάτι που θα βοηθήσει κυρίως τις τράπεζες, καθώς επίσης το δημόσιο που δανείζεται από αυτές (έντοκα γραμμάτια), μειώνοντας ταυτόχρονα την επιβάρυνση τους από τον ELA (1,55% επιτόκια αντί 0,05% της ΕΚΤ).
Η πραγματική οικονομία όμως θα βοηθηθεί από ελάχιστα έως καθόλου, αφού δεν είναι προς το συμφέρον των δανειστών – γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, ανοίγουν τη στρόφιγγα του δανεισμού μόνο όσο χρειάζεται για να μην πεθάνει ο ασθενής, παραμένοντας όμως σε κώμα.
Όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, οι δανειστές αδιαφορούν για εκείνες που πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα, όπως είναι η αναμόρφωση των ελλειμματικών θεσμών της – χρησιμοποιώντας τες μόνο ως «επικοινωνιακό εργαλείο» και επικεντρωνόμενοι στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, καθώς επίσης στα κάθε είδους εισπρακτικά και φορολογικά μέτρα, τα οποία φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με διαρθρωτικές αλλαγές (η ανάλυση συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα).
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
