.
Θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυρισθεί κανείς πως η Ελλάδα κυβερνάται ανέκαθεν από νόμιμες συμμορίες, πολύ πιο επικίνδυνες προφανώς από τις παράνομες «τύπου Μαφίας» – αφού τα κόμματα είναι υπεράνω των νόμων, οπότε δεν διώκονται και δεν τιμωρούνται από κανέναν, όπως οι παράνομες οργανώσεις.
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των Πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων.
Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των Πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία – πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό.
Η συμμετοχική δημοκρατία προσπαθεί να εισάγει σε αυτό το σύστημα κάποια χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, συνήθως σε φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι ώστε να διευρύνει το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στις πολιτικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και να εμβαθύνει αυτήν την πρόσβαση” (πηγή).
.
Ανάλυση
Βροχή τα άρθρα υπέρ και κατά της δραχμής τις τελευταίες ημέρες. Για ορισμένους αποτελεί σωτηρία η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη, ενώ για κάποιους άλλους συλλογική αυτοκτονία. Παράλληλα, κυκλοφορούν δεκάδες σενάρια για το μέλλον της Ελλάδας μετά την υιοθέτηση του εθνικού της νομίσματος, διενεργούνται εκδηλώσεις υπέρ της δραχμής κυρίως εκ μέρους αριστερών πολιτικών και τεχνοκρατών, ενώ πολλά ξένα έντυπα τη θεωρούν δεδομένη.
Φυσικά η ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με μία αντίστοιχη της Ιταλίας ή της Γαλλίας – αφού κανένα μέλος της νομισματικής ένωσης δεν επιθυμεί την αποχώρηση των δύο αυτών χωρών, όταν σχεδόν όλα εύχονται να φύγει το συντομότερο δυνατόν η Ελλάδα. Η αιτία είναι κυρίως η αποτυχία τόσο του ΔΝΤ, όσο και της Γερμανίας να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κομματική δικτατορία που έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας, μετά την επάνοδο της Δημοκρατίας – αφού δηλαδή κατέρρευσε η άλλη δικτατορία, αυτή των συνταγματαρχών.
Με απλά λόγια, τα περισσότερα ανεπτυγμένα/πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης θεωρούν προσβλητική τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ – ενώ οι ηγέτες τους ντρέπονται να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συναλλάσσονται με τους συγκεκριμένους Έλληνες πολιτικούς που κυβερνούν τα τελευταία χρόνια τη χώρα μας.
Λυπούνται βέβαια το λαό που τους εκλέγει, η ευθύνη του οποίου για το κατάντημα της Ελλάδας είναι μεν δεδομένη αλλά πολύ μικρότερη, χωρίς όμως να είναι σε θέση να τον βοηθήσουν – αφού δεν τα κατάφερε ούτε το ΔΝΤ, ούτε ο κ. Σόιμπλε, ούτε κανένας άλλος. Ως εκ τούτου, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν αδρά το εισιτήριο της εξόδου της πατρίδας μας – παρά το ότι γνωρίζουν τους κινδύνους της για τη συνοχή της νομισματικής ένωσης, οι οποίοι είναι πράγματι πολύ μεγάλοι, αφού θα πρόκειται για μία δεύτερη ρωγμή μετά το BREXIT.
Είναι πρόθυμοι λοιπόν να αναλάβουν το ρίσκο, αν και κάπως λιγότερο, μετά τις επιθέσεις των Η.Π.Α. στο κοινό νόμισμα – λόγω της ανησυχίας τους για το δολάριο επειδή πρόκειται για ένα νόμισμα χωρίς αντίκρισμα, το οποίο έχει τυπωθεί σε τεράστιες ποσότητες. Βέβαια, για εκείνο το χρονικό διάστημα που ένα μεγάλο μέρος των δολαρίων κυκλοφορεί στο εξωτερικό, αφού πρόκειται για το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, δεν υπάρχει πρόβλημα για τις Η.Π.Α.
Εάν όμως οι ποσότητες αυτές επιστρέψουν στη χώρα, λόγω της ενδεχόμενης απώλειας της εμπιστοσύνης απέναντι του, τότε η αγορά της θα πλημμυρίσει, ο πληθωρισμός θα εκτιναχθεί στα ύψη και η κατάρρευση του δολαρίου δεν θα αποφευχθεί – πόσο μάλλον εάν κάποιο άλλο κράτος τολμήσει να συνδέσει το δικό του νόμισμα με το χρυσό, κάτι που θεωρείται ως ο μεγαλύτερος εφιάλτης της υπερδύναμης. Λογικά επομένως οι Η.Π.Α. τοποθετούνται εναντίον του ευρώ – αφού είναι το μοναδικό ανταγωνιστικό νόμισμα, εκ της θέσεως του ως το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό.
Η Ελλάδα
Από την άλλη πλευρά οι Έλληνες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία πριν από την κρίση (80%), δεν τοποθετούνταν υπέρ του ευρώ επειδή ήταν φανατικοί οπαδοί του νομίσματος ή λόγω του ότι αντιπαθούσαν τη δραχμή – αλλά επειδή υπέφεραν τα πάνδεινα από την κομματική δικτατορία, έχοντας την ελπίδα πως η Ευρώπη θα μπορούσε να τους βοηθήσει, έτσι ώστε να πάψει να υπάρχει και να τους απομυζεί.
Φυσικά σήμερα, μετά από επτά ολόκληρα οδυνηρά χρόνια κρίσης, κατά τη διάρκεια των οποίων η χώρα τους πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ η κομματική δικτατορία συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει, έχουν εντελώς απογοητευθεί από την Ευρώπη – οπότε όλο και πιο λίγοι τοποθετούνται υπέρ του ευρώ, θεωρώντας πλέον ως «σανίδα σωτηρίας» για τα οικονομικά τους προβλήματα τη δραχμή, αφού πιστεύουν πως έτσι θα σβήσει τουλάχιστον το δημόσιο χρέος τους, ενώ θα καταφέρουν να περισώσουν κάποια περιουσιακά τους στοιχεία.
Περαιτέρω, το τι ακριβώς σημαίνει η έννοια «κομματική δικτατορία», φαίνεται από το Σύνταγμα της Ελλάδας – έτσι όπως αυτό έχει διαμορφωθεί/διαστρεβλωθεί από τα πολιτικά κόμματα, μετά την επάνοδο της (δήθεν) Δημοκρατίας στη χώρα.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
