.
Ξεκινώντας από τη Βενεζουέλα, πρόκειται ουσιαστικά για μία χώρα που δεν επαινούσε μόνο ο ήρωας της περιοχής, ο Φ. Κάστρο, αλλά που επίσης της μετέφερε την πολιτική του – με αποτέλεσμα μία άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή.
Επιγραμματικά, παρά το ότι η χώρα ανήκε στις φτωχότερες του πλανήτη το 19ο αιώνα, όταν ξεκίνησε η εποχή του πετρελαίου κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να καταπολεμήσει τη Μεγάλη Ύφεση του 1930, να εξοφλήσει εντελώς όλα τα εξωτερικά της χρέη το 1936, καθώς επίσης να εγκαταστήσει ένα δημοκρατικό σύστημα στο τέλος της δεκαετίας του 1950 – το οποία σταθεροποιήθηκε με τη βοήθεια των πετρελαϊκών εσόδων της.
Εν τούτοις, δεν δημιούργησε καθόλου συναλλαγματικές ρεζέρβες οπότε, όταν άρχισαν να πέφτουν οι τιμές του πετρελαίου, δεν ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει – ενώ, επειδή το κράτος έλεγχε την οικονομία έως την τελευταία λεπτομέρεια, δημιουργήθηκαν μεγάλα προβλήματα παντού.
Σήμερα πρόκειται για μία χώρα με τις περισσότερες δολοφονίες παγκοσμίως, ο πληθωρισμός καλπάζει, τυπώνει συνεχώς νέα νομίσματα με άλλη όψη (κάθετα) και με περισσότερα μηδενικά (εικόνα), ενώ ευρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας – η οποία συνοδεύεται με μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και λαϊκές εξεγέρσεις.
.
Περαιτέρω, τα προβλήματα της Βενεζουέλας που είναι αδύνατον πια να τροφοδοτεί την περιοχή με φθηνό πετρέλαιο, γίνονται αισθητά από την Κούβα – η οποία έχει βυθιστεί σε μία μεγάλη οικονομική κρίση. Στο παρελθόν η χώρα στηριζόταν χρηματικά από τη Σοβιετική Ένωση, η οποία αγόραζε επίσης τα προϊόντα που παρήγαγε – γεγονός που άλλαξε όταν κατέρρευσε ο κομμουνισμός, συμπαρασύροντας την Κούβα.
Την ίδια στιγμή η Αργεντινή, η Βραζιλία και ο Ισημερινός (Εκουαδόρ) βιώνουν επίσης μία μεγάλη ύφεση, ενώ η Ουρουγουάη ίσως καταφέρει τελικά να την αποφύγει. Η αιτία είναι η μεγάλη εξάρτηση τους από τις εξαγωγές πρώτων υλών – οπότε, όταν οι τιμές του πετρελαίου, της σόγιας, καθώς επίσης του χαλκού κατέρρευσαν λόγω της παγκόσμιας ύφεσης, ήταν αδύνατον να ανταπεξέλθουν.
Ουσιαστικά απέτυχε η πολιτική τους, η οποία ήταν ένας συνδυασμός της ελεύθερης αγοράς με την αριστερή κοινωνική πρόνοια – η οποία στην αρχή μείωσε τη φτώχεια στο μισό, ενώ καταπολέμησε τις εισοδηματικές ανισότητες σε μεγάλο βαθμό.
Εξαίρεση αποτελούν μόνο η Χιλή και η Ουρουγουάη – χώρες που τα τελευταία 25 χρόνια μείωσαν σημαντικά την απόσταση του βιοτικού τους επιπέδου από αυτό των Η.Π.Α. Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνεται η διαφορά του βιοτικού επιπέδου κάθε χώρας, σε σχέση με τις Η.Π.Α. – στις οποίες τοποθετείται το 100 ως κριτήριο (η Χιλή στο 40% κοκ.)
| Η.Π.Α. | 100 |
| Χιλή | 40 |
| Ουρουγουάη | 38 |
| Αργεντινή | 36 |
| Βενεζουέλα | 35 |
| Βραζιλία | 28 |
| Περού | 22 |
| Εκουαδόρ | 20 |
| Παραγουάη | 16 |
| Βολιβία | 12 |
Ολοκληρώνοντας, είναι ενδιαφέρουσα η περίπτωση της Κολομβίας η οποία, παρά τις ένοπλες συγκρούσεις, είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τη Βενεζουέλα – αν και υποφέρει από μεγάλα προβλήματα, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να επιλυθούν.
Έχοντας όμως καταφέρει να τελειώσει τον εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε περισσότερο από 50 χρόνια, ίσως έχει ένα καλύτερο μέλλον – υπενθυμίζοντας πως από τη δεκαετία του 1980 είχαν δημιουργηθεί παραστρατιωτικές ομάδες που δεν ζούσαν μόνο από τους εκβιασμούς και το καρτέλ των ναρκωτικών, αλλά δραστηριοποιούνταν επίσης ως το μακρύ «στρατιωτικό χέρι» των εγχωρίων επιχειρήσεων.
Στα πλαίσια των δικαστικών ερευνών που διενεργήθηκαν, οι παραστρατιωτικές αυτές οργανώσεις θεωρήθηκαν ως υπεύθυνες για 1.614 μαζικές σφαγές, για 173.618 φόνους, για 3.557 στρατολογήσεις ανηλίκων, για 34.740 απαγωγές κοκ. – ενώ δολοφονήθηκαν από αυτές 2.800 συνδικαλιστές.
