Ο θάνατος σου η ζωή μου

.

Επιστρέφοντας στο παρελθόν, στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί φαίνονται τα φορολογικά έσοδα των κρατών (σε τόνους ασημιού) – τα οποία, σε πλήρη αντίθεση με τη σημερινή εποχή, αυξάνονταν με γρηγορότερο ρυθμό από την οικονομία και τον πληθυσμό.

Πίνακας ΙΙ: Εξέλιξη της φορολόγησης στην Ευρώπη

Έτος	Συνολικά έσοδα από φόρους	Κατά κεφαλήν ποσοστό
	(σε τόνους ασημιού)	μέσου φόρου
1509	214	3,7
1559	456	3,6
1609	1.116	4,9
1659	2.215	5,7
1709	2.667	8,1
1759	3.808	9,9
1789	6.846	12,2

Πηγή: Karaman and Pamuk (2010), ESFD

.

Στο επόμενο γράφημα τεκμηριώνεται η θετική σχέση μεταξύ της συχνότητας των πολέμων, καθώς επίσης του κατά κεφαλήν εισοδήματος, σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης, από το 1500 έως το 1700.

.

Τα συμπεράσματα από το διάγραμμα είναι πέραν κάθε αμφιβολίας – γεγονός που τεκμηριώνει τη θέση, σύμφωνα με την οποία ο πλούτος και η ανάπτυξη της Ευρώπης στηρίχθηκε στους πολέμους.

Η Κίνα

Την ίδια εποχή στην Κίνα, μετά την πτώση της δυναστείας των «Yuan» το 1368, ακολούθησε μία περίοδος ειρήνης και πολιτικής σταθερότητας, η οποία διήρκεσε 500 ολόκληρα χρόνια. Μεταξύ των ετών 1350 και 1800 διεξήχθησαν στην περιοχή μόλις 91 πόλεμοι (περί τους 0,2 ετήσια), καθώς επίσης 23 αξιόλογες μάχες – ενώ οι περισσότεροι πόλεμοι ήταν ουσιαστικά αναίμακτες εξεγέρσεις χωρικών.

Επομένως, ο αριθμός των θανάτων στην Κίνα ήταν κατά πολύ χαμηλότερος, από αυτόν της Ευρώπης – με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της να αυξάνεται με διπλάσιο ρυθμό, συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό. Στον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί φαίνονται τα «οδυνηρά» αποτελέσματα τα ειρήνης, όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα.

Πίνακας ΙΙΙ: Εξέλιξη του κατά κεφαλήν εισοδήματος στην Κίνα και στην Ευρώπη (σε διεθνή δολάρια του 1990)

Έτος	Κίνα	Ευρώπη
1	450 $	550 $
960	450 $	422 $
1300	600 $	576 $
1700	600 $	924 $
1820	600 $	1.090 $

.

Όπως συμπεραίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη μεταξύ των ετών 1300 και 1820 σχεδόν διπλασιάστηκε – ενώ στην Κίνα παρέμεινε σχετικά σταθερό. Επομένως, η βασική αιτία της ανάπτυξης και της προόδου της Ευρώπης δεν ήταν η αναγέννηση, ο διαφωτισμός ή η βιομηχανική επανάσταση, αλλά ο πόλεμος – τον οποίο μπορεί κάλλιστα να παρομοιάσει κανείς με τη «δημιουργική καταστροφή» του Schumpeter: με την, κατά τον ίδιο, κινητήριο δύναμη του καπιταλισμού.

Επίλογος

Οι ιστορικοί (Voiglander & Voth) μας προειδοποιούν ότι, δεν πρέπει να συνδέουμε σήμερα τους πολέμους με την αύξηση του βιοτικού επιπέδου – επειδή, κρίνοντας από τις εξελίξεις μετά το 1800, οι σύγχρονοι πόλεμοι οδηγούν στο θάνατο πολύ λιγότερους ανθρώπους, καταστρέφοντας παράλληλα  τις υποδομές, καθώς επίσης τα κεφαλαιακά αποθέματα των κρατών.

Εν τούτοις, η ανάπτυξη που ακολούθησε μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς επίσης η στασιμότητα μετά το 1970, δεν οδηγεί στα ίδια συμπεράσματα – ενώ από τον οικονομικό πόλεμο που διεξάγεται σήμερα, μέσω του οποίου εκατομμύρια άνθρωποι καταδικάζονται είτε στο περιθώριο (ανάλυση), είτε στον πρόωρο θάνατο (μείωση του προσδόκιμου ζωής κλπ.), δεν έχει ακόμη τεκμηριωθεί τι ακριβώς θα συμβεί.

Ολοκληρώνοντας ίσως οφείλουμε όλοι εμείς οι Έλληνες να αναρωτηθούμε, εάν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τη σημερινή κρίση, την ύφεση, τη λεηλασία, την εξαθλίωση και το τέρας της ανεργίας, ειρηνικά – αποφεύγοντας τις συγκρούσεις, επιλέγοντας τους συμβιβασμούς, χωρίς την ανάληψη κανενός ρίσκου και σκύβοντας συνεχώς το κεφάλι. Τον οικονομικό πόλεμο ουσιαστικά που δεχόμαστε από τη Δύση, αφού δεν πρόκειται για κάτι άλλο – γεγονός που δεν σημαίνει φυσικά ότι, δεν έχουμε ευθύνες.

Σε κάθε περίπτωση πάντως η Ελλάδα δεν είναι μία μικρή, φτωχή και αδύναμη χώρα, όπως θέλουμε να πιστεύουμε – όσο δειλές, ανεπαρκείς, ανίκανες ή ανόητες και να είναι ίσως οι πολιτικές της ηγεσίες. Απλούστατα, οι Έλληνες έχουν ξεχάσει τι ακριβώς σημαίνει πόλεμος ή εξέγερση, καθώς επίσης ότι πρέπει να προστατεύει ένας λαός, συλλογικά, με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, καθώς επίσης την εθνική του κυριαρχία – εάν δεν θέλει να λεηλατηθεί, να υποδουλωθεί και να καταλήξει εξαθλιωμένος στα σκουπίδια της ιστορίας.