.
Οι αλλαγές που απαιτούνται σε μία χρεοκοπημένη χώρα πολύ δύσκολα γίνονται ειρηνικά και αναίμακτα – ενώ οι πολίτες που δεν γνωρίζουν τη δύναμη τους επιτρέποντας να τους κρατούν δέσμιους, δεν είναι σωστό να διστάζουν καθόλου, όταν πρέπει να απαντήσουν σε διλήμματα του τύπου «υποταγή ή πτώχευση».
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ο δισταγμός των Ελλήνων να απαντήσουν με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια στο γερμανικό δίλημμα «υποταγή και λεηλασία ή πτώχευση και δραχμή» δεν είναι καθόλου παράλογος, επειδή η χρεοκοπία είναι μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία «σοκ και δέους» – η οποία όμως είναι «εκ των ουκ άνευ» σήμερα για την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, αφού χάθηκε ανεκμετάλλευτος τόσο πολύ χρόνος.
Εν τούτοις, η υποταγή θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τα προβλήματα μας, λόγω του ότι η Ελλάδα θα λεηλατηθεί εντελώς και οι Πολίτες της θα εξαθλιωθούν πλήρως – ενώ οι υφιστάμενες αρτηριοσκληρωτικές δομές του δημοσίου μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξουν, εάν προηγουμένως δεν πτωχεύσει η χώρα και δεν τιμωρηθούν όλοι όσοι συνέβαλλαν στην κατάρρευση της“.
.
Ανάλυση
Ο επίσημα ψηφισμένος πλέον (και) από τους εκλέκτορες πρόεδρος των Η.Π.Α. έχει σχηματίσει μία κυβέρνηση στρατιωτικών και εκατομμυριούχων, η οποία θεωρείται ως η πλουσιότερη στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά – αφού οι 17 επιλεγμένοι από τον ίδιο υπουργοί έχουν συνολική περιουσία άνω των 9,5 δις $ (πηγή), όσο δηλαδή τα 43 εκ. πιο φτωχά νοικοκυριά της υπερδύναμης, όλα μαζί.
Ο βασικός στόχος, σύμφωνα με τον οποίο επέλεξε τους συνεργάτες του, είναι να κάνει την Αμερική ξανά μεγάλη – επομένως να διατηρήσει την πρώτη θέση στον πλανήτη, την οποία διεκδικεί να κατακτήσει η Κίνα (άρθρο). Εύλογα λοιπόν αναρωτιούνται αρκετοί εάν θα τα καταφέρει – με δεδομένη τη συνεχή ανάπτυξη της οικονομίας της Κίνας, παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει όσον αφορά τις τράπεζες, τα ακίνητα και το χρηματιστήριο της. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:
Το 1820 η Κίνα παρήγαγε σχεδόν το 33% του παγκοσμίου ΑΕΠ, εκατό χρόνια αργότερα μόλις το 6%, ενώ σήμερα το 15% (γράφημα) – γεγονός που σημαίνει ότι, η παλαιά τάξη πραγμάτων, η οποία κυριαρχούσε πριν από τη βιομηχανική επανάσταση, επιστρέφει ξανά.
Επεξήγηση γραφήματος: Ποσοστιαία συμμετοχή στο παγκόσμιο ΑΕΠ από το 1820 έως το 2012 των Η.Π.Α. (γαλάζια καμπύλη), της Ευρώπης Κίτρινη), της Κίνας (κόκκινη), της Ινδίας (πράσινη) και της Λατινικής Αμερικής (μωβ).
.
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα η Ευρώπη, δεύτερη το 1820 μετά την Κίνα με 27% του παγκόσμιου ΑΕΠ, κατάφερε από τα μέσα του 19ου αιώνα να ξεπεράσει σημαντικά την Κίνα, πλησιάζοντας στο 40% – ενώ οι Η.Π.Α. την ξεπέρασαν επίσης αλλά πολύ λιγότερο, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου κυριάρχησαν στον πλανήτη.
Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία εκείνης της εποχής, η Ινδία με 16%, είχε μία σταθερά πτωτική πορεία, ανακάμπτοντας μόλις τα τελευταία χρόνια στο 6% – ενώ η Λατινική Αμερική, αφού πλησίασε το 10%, υποχώρησε στο 8%, έχοντας ανακαταληφθεί από την υπερδύναμη (ανάλυση).
Περαιτέρω εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί η Δύση ξεπέρασε την Κίνα – υπενθυμίζοντας τη φράση του Adam Smith από το βιβλίο του «Ο πλούτος των Εθνών» (πηγή) που γράφτηκε το 1776, σύμφωνα με τον οποίο σε ελεύθερη μετάφραση τα εξής:
“Η Κίνα είναι για μία αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο μία από τις πλουσιότερες, τις πλέον εύφορες, τις πιο καλλιεργημένες, τις περισσότερο βιομηχανικές, καθώς επίσης τις πολυπληθέστερες χώρες του πλανήτη. Εν τούτοις, φαίνεται ότι είναι πια στάσιμη“.
Σύμφωνα τώρα με μία μελέτη της οικονομικής ιστορίας, την οποία δημοσίευσε η «Σχολή της Καλιφόρνιας», υπήρχαν δύο βασικοί λόγοι, οι οποίοι προκάλεσαν τη σταδιακή υποχώρηση της οικονομίας της Κίνας: η έλλειψη τύχης και η περιορισμένη επιθετικότητα της.
Έλλειψη τύχης επειδή τα κοιτάσματα άνθρακα της Αγγλίας ήταν πολύ πιο εύκολο να εκμεταλλευθούν, από ότι τα δικά της – οπότε η ενεργειακή τροφοδοσία της ήταν αρκετά ακριβή. Περιορισμένη επιθετικότητα, επειδή η επεκτατική Αγγλία οικοδόμησε με πολύ μεγάλη συνέπεια την αποικιακή αυτοκρατορία της – γεγονός που επέτρεψε στο τότε ιμπεριαλιστικό νησί την εισαγωγή φθηνών πρώτων υλών, καθώς επίσης την εξαγωγή κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων που παρήγαγε στην εγχώρια βιομηχανία του.
Με πιο απλά λόγια, η Κίνα δεν υιοθέτησε το μερκαντιλισμό της Αγγλίας, οπότε έχασε αφενός μεν τον ενεργειακό πόλεμο, αφετέρου τον εμπορικό – γεγονός που έχει κατανοήσει ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α., γνωρίζοντας πως
(α) η Κίνα έχει διευρύνει σε μεγάλο βαθμό την ενεργειακή της αυτοτέλεια μέσω των εξαγορών της στην Αφρική και του «δανεισμού έναντι πετρελαίου» στη Λατινική Αμερική (Βενεζουέλα κλπ.) και αλλού – καθώς επίσης μέσω της συνεργασίας της με τις υπόλοιπες χώρες των BRICS και
(β) η Κίνα έχει ξεπεράσει σημαντικά τις Η.Π.Α. σε εμπορική δύναμη, αφού είναι ο κύριος εμπορικός εταίρος 130 χωρών (περί τις 70 οι Η.Π.Α.) – ενώ έχει φυσικά εμπορικά πλεονάσματα, όταν οι Η.Π.Α. είναι ελλειμματικές (γράφημα).
Επεξήγηση γραφήματος: Εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α. (πράσινη καμπύλη, ελλειμματικό), της Γερμανίας (μπλε, πλεονασματικό) και της Κίνας (γαλάζιο, πλεονασματικό). Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση (2009), η Γερμανία ανέκτησε την πρώτη θέση από την Κίνα, την οποία είχε χάσει το 2005.
.
Συνεχίζοντας, η σχολή της Καλιφόρνιας δεν δίνει μεγάλη σημασία, όσον αφορά την ισχύ της οικονομίας μίας χώρας σε παράγοντες, όπως αυτοί που συνήθως υποθέτουμε ή/και διδασκόμαστε στα σχολεία: δηλαδή, στην επιστήμη και στην τεχνολογία, στο διαφωτισμό, στη δημοκρατία, στο διαχωρισμό των εξουσιών, στην εξασφάλιση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας κοκ.
Από τι δική της οπτική γωνία, οι καινούργιες δυναμικές οικονομικές περιοχές της Κίνας σήμερα δεν διαφέρουν από τις αντίστοιχες της Αγγλίας του παρελθόντος – με εξαίρεση την ενέργεια (άνθρακας τότε) και τις αποικίες της αγγλικής αυτοκρατορίας.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
