.
Η υπαγωγή στο ΔΝΤ
Συνεχίζοντας, η ελπίδα λόγω της οποίας υποτιμήθηκε η λίρα είναι το ότι η χώρα θα γίνει ξανά ανταγωνιστική, οπότε θα ακολουθήσει η αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού, καθώς επίσης η ανάπτυξη – ενώ οι εισαγωγές θα γίνουν ακριβότερες, οπότε θα διενεργηθούν επενδύσεις, ξένες και εγχώριες, για τη φθηνότερη παραγωγή εκείνων των προϊόντων που δεν μπορεί να εισάγει η Αίγυπτος, λόγω των ακριβών τιμών τους (το ΔΝΤ τις υπολογίζει μεταξύ 6,7% και 9,4% του ΑΕΠ).
Αυτό τουλάχιστον επιθυμεί το ΔΝΤ, το οποίο αποφάσισε τη χρηματοδότηση της με 12 δις $ – ενώ το πρόγραμμα του προβλέπει επί πλέον δάνεια ύψους 6 δις $ από άλλες χώρες. Η επίτευξη βέβαια αυτών των στόχων δεν είναι καθόλου εύκολη, επειδή η Αίγυπτος άργησε πάρα πολύ να αντιδράσει – ενώ η παγκόσμια ζήτηση σήμερα επιβραδύνεται, καθώς επίσης το διεθνές εμπόριο, οπότε η επένδυση που προγραμματίζεται στο κανάλι του Σουέζ δεν ενθουσιάζει πλέον ιδιαίτερα τους ξένους επενδυτές.
Υπενθυμίζουμε πως το δημόσιο χρέος της Αιγύπτου στα τέλη του 2015 είχε μειωθεί στο 85% του ΑΕΠ – ενώ μετά την υποτίμηση το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, σχεδόν διπλασιάσθηκε σε όρους εθνικού νομίσματος, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται για τους Πολίτες.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη δημοσίου χρέους της Αιγύπτου ως προς το ΑΕΠ της (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος), σε σύγκριση με το ΑΕΠ (διακεκομμένη καμπύλη, δεξιά κάθετος).
.
Τέλος, η αύξηση του ΑΕΠ της οφείλεται κυρίως στην ανοδική πορεία του πληθυσμού, κρίνοντας από το ότι, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ από 10.102 $ το 2010 έφτασε μόλις στα 10.249 $ το 2015 – κάτι που συμβαίνει στις περισσότερες αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Επίλογος
Το θέμα της ανάλυσης μας δεν ήταν η Αίγυπτος, αλλά οι διαδικασίες που έχουν σχέση με το εθνικό νόμισμα μίας χώρας – καθώς επίσης ο λόγος, για τον οποίο απευθύνεται στο ΔΝΤ, μη έχοντας άλλη δυνατότητα χρηματοδότησης της σε ξένο νόμισμα.
Εύκολα συμπεραίνεται λοιπόν πως η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος από ένα κράτος της Ευρωζώνης δεν είναι «πανάκεια» – ενώ δεν αποκλείει βέβαια καθόλου την υπαγωγή της στο ΔΝΤ, με πολύ πιο αυστηρούς όρους, καθώς επίσης έναντι μίας αρκετά μικρότερης χρηματοδότησης. Αυτό τουλάχιστον τεκμηριώνει η διεθνής εμπειρία, την οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμάει κανείς, διασπείροντας ψευδείς ελπίδες.
Η άποψη μας αυτή δεν σημαίνει πως δεν γνωρίζουμε τα τεράστια προβλήματα του κοινού νομίσματος – μεταξύ άλλων το ότι, δεν επιτρέπει την καταπολέμηση κρίσεων, όπως η πρόσφατη. Εκτός αυτού προσφέρει τη δυνατότητα σε μία οικονομία, όπως η Γερμανία, να απομυζεί όλες τις άλλες – καταστρέφοντας παράλληλα τη βιομηχανία, καθώς επίσης τον υπόλοιπο παραγωγικό τους ιστό.
Εν τούτοις, είναι διαφορετικός ο ορισμός ενός προβλήματος και διαφορετική η λύση του – η οποία δεν μπορεί να στηρίζεται σε αυθαιρεσίες του τύπου «εγκαταλείπουμε το ευρώ και δεν πληρώνουμε κανέναν, χωρίς να υποστούμε κανενός είδους συνέπειες» (ανάλυση).
Άλλωστε όλες οι πράξεις των ανθρώπων έχουν συνέπειες τις οποίες, εάν δεν ερευνήσει κανείς όσο καλύτερα γίνεται, δεν μπορεί να θεωρηθεί ώριμος και υπεύθυνος – κάτι που οφείλουμε ασφαλώς να κάνουμε, αφού η παραμονή μας στο ευρώ υπό τις σημερινές συνθήκες δεν είναι καθόλου δεδομένη μετά το 2018, όπου θα έχουμε ίσως χάσει ολόκληρη τη δημόσια και ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής μας περιουσίας, διαθέτοντας παράλληλα έναν εντελώς κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό.
Ολοκληρώνοντας, αυτό που τρομάζει περισσότερο τους Έλληνες δεν είναι το ευρώ ή η δραχμή – αλλά ο μη σεβασμός της ιδιοκτησίας μέσω της επιβολής υπερβολικών φόρων, η τιμωρία της επιχειρηματικότητας και της εργασίας, καθώς επίσης η λεηλασία τους από ένα κράτος που έχει μετατραπεί πλέον σε φοροεισπράκτορα και δεσμοφύλακα κάτω από τις εντολές των ξένων δυνάμεων κατοχής, στερώντας τους κάθε ίχνος ελευθερίας.
