.
Μας έχει ζητηθεί να σχολιάσουμε το σχέδιο απόδρασης του γιού Galbraith (δεν έχει καμία σχέση με το φημισμένο οικονομολόγο πατέρα του), σε συνεργασία με τον πρώην υπουργό οικονομικών (για το σημερινό καλύτερα να μην αναφερθούμε), από την ερμητικά κλειστή φυλακή του ευρώ – το οποίο ετοιμάσθηκε σε μόλις 6 εβδομάδες (!), για την περίπτωση που η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να βγει από την Ευρωζώνη.
Κανέναν δεν απασχολεί βέβαια το γεγονός ότι, η συμμετοχή στην Ευρωζώνη είναι ανέκκλητη, πως καμία χώρα δηλαδή δεν μπορεί να την εγκαταλείψει ακούσια ή εκούσια, καθώς επίσης ότι, η μοναδική δυνατότητα είναι η προηγούμενη έξοδος της από την ΕΕ – γεγονός που απαιτεί την κατάθεση αιτήματος εκ μέρους της, όπως γνωρίζουμε πλέον από το BREXIT, όπου θα ακολουθούσαν διαπραγματεύσεις τουλάχιστον δύο ετών, ενώ θα έπρεπε να εγκριθεί εάν όχι από τους Πολίτες μέσω δημοψηφίσματος, τότε από το Κοινοβούλιο.
Εκτός αυτού, θα έπρεπε στη συνέχεια να ερευνηθούν όλες οι συμβάσεις, οι νόμοι και οι κανονισμοί, από την ημέρα που η Ελλάδα εισήλθε στην ΕΕ – κάτι που απαιτεί τεράστιες γνώσεις, πολύ κόπο και πολύ χρόνο, ενώ τα προβλήματα που θα προέκυπταν είναι αδύνατον φυσικά να αναλυθούν μέσα σε έξι εβδομάδες.
Θέλουν να πας πείσουν λοιπόν πως το «Σχέδιο Χ» με την ποιητική ονομασία «Καλώς ήλθατε στο δηλητηριασμένο δισκοπότηρο», το οποίο ζητήθηκε από τον πρωθυπουργό, είχε κάποια, έστω αμυδρή, σοβαρότητα – ενώ, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, καθώς επίσης με ορισμένα σοβαροφανή ΜΜΕ που αντιπολιτεύονται για ιδιοτελείς λόγους την κυβέρνηση, ισοδυναμούσε με πραξικόπημα! Πώς μπορεί όμως να χαρακτηρισθεί κάτι τέτοιο ως πραξικόπημα (με ηλεκτρονικά τανκς!), τη στιγμή που προϋποθέτει ένα αίτημα, μία σειρά εγκρίσεων, πολύ χρόνο κοκ;
Περαιτέρω, ο γιός Galbraith ισχυρίζεται πως το «Σχέδιο Χ» συμπεριελάμβανε «την έννομη σχέση με την ΕΕ, τη δημιουργία και τη διαχείριση μιας νέας Κεντρικής Τράπεζας (!), τους μηχανισμούς για την παροχή αξιόπιστης ρευστότητας σε σύντομο χρονικό διάστημα, την πιθανή υποστήριξη για ένα νέο νόμισμα, τη μετατροπή των τραπεζικών αποθεματικών και του ιδιωτικού χρέους στο νέο αυτό νόμισμα, καθώς επίσης τον προγραμματισμό για τη διατήρηση των προμηθειών πρώτης ανάγκης, όπως τροφίμων, καυσίμων και φαρμάκων».
Τέλος, πως ετοίμασε το σενάριο με την ελπίδα να αποφευχθεί τελικά η απόδραση από τη φυλακή (κάτι πολύ σπάνιο για φυλακισμένους), σε συνεργασία με μία μικρή ομάδα ανθρώπων, κρυφά – χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πρακτική προετοιμασία του τραπεζικού συστήματος, της οικονομίας, της κοινωνίας κοκ.
Με κριτήριο όλα τα παραπάνω, όλοι κατανοούν πως το να θελήσει να σχολιάσει κανείς μία ανοησία, διαπράττει μία ακόμη μεγαλύτερη – εκτός εάν ο σκοπός του είναι ιδιοτελής, όπως ασφαλώς όλων όσων χαρακτηρίζουν το «Σχέδιο Χ» ως «Το πραξικόπημα της δραχμής». Εκτός εάν δεν κατανοούν βέβαια τι ακριβώς σημαίνει η λέξη, οπότε θα μπορούσε να τους δικαιολογήσει κανείς – αν και δεν γίνεται εύκολα πιστευτό.
