Αν και ως τέτοια χαρακτηρίζεται η Ελλάδα, η οποία βιώνει μία εξαιρετικά οδυνηρή, κυλιόμενη χρεοκοπία, η απειλή για τον πλανήτη είναι η κατάσταση χιλιάδων επιχειρήσεων της Κίνας – οι οποίες διατηρούνται τεχνητά στη ζωή
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Τους μεγάλους ηγέτες ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες ο λαός τους αγαπά και τους εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους ο λαός τους φοβάται, ενώ τους πολύ πιο μικρούς ο λαός τους μισεί.
Στην Χρυσή Εποχή οι κυβερνήτες ήταν άγνωστοι. Την επόμενη εποχή οι κυβερνήτες ήταν αγαπητοί και σεβαστοί. Μετά ήρθε η εποχή που τους κυβερνήτες τους φοβόντουσαν. Τέλος, ήρθε η εποχή που τους μισούσαν” (Λάο Τσε, κινέζος φιλόσοφος).
.
Ανάλυση
Με την έννοια «ζωντανές-νεκρές» ή «ζόμπι» εννοούμε στην οικονομία εκείνες τις επιχειρήσεις, οι οποίες είναι στην πραγματικότητα αφερέγγυες, υπερχρεωμένες και ζημιογόνες – οπότε πρέπει υποχρεωτικά να δηλώνουν επίσημα τη χρεοκοπία τους.
Εάν δεν το κάνουν, τότε θεωρούνται παράνομες, επειδή αυξάνονται οι ζημίες που προκαλούν στους μετόχους, στους δανειστές και στους προμηθευτές τους – ειδικά σε αυτούς που δεν έχουν μία ολοκληρωμένη εικόνα της οικονομικής τους κατάστασης, οπότε συνεχίζουν να τις εμπιστεύονται και να τις δανείζουν.
Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τα κράτη, πριν από όλα για την Ελλάδα, η οποία έχει προ πολλού χρεοκοπήσει – βιώνοντας μία κυλιόμενη χρεοκοπία, ένοχος για την οποία δεν είναι πλέον η ίδια, αλλά οι δανειστές της. Κυρίως η Γερμανία, η οποία βέβαια δεν το κάνει για το καλό της χώρας μας, αλλά για να έχει το χρόνο να υφαρπάξει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της – σε εκείνες τις εξευτελιστικές τιμές που διαμορφώνει η «de facto» πτώχευση ενός κράτους, εάν είναι τόσο ανόητο ώστε να μην προστατευθεί από τους πιστωτές του (άρθρο).
Φυσικά η κυβέρνηση, ακούσια ή εκούσια, είναι συνεργός της Γερμανίας στη λεηλασία της πατρίδας μας – η οποία οδηγείται στην καταστροφή και στο χάος, όσο αργεί να προβεί σε στάση πληρωμών εντός του ευρώ, για να διαπραγματευθεί αμέσως μετά τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τους δανειστές της.
Το θέμα μας όμως δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Κίνα, στην οποία σήμερα υπολογίζεται πως υπάρχουν 30.000 «ζωντανές-νεκρές» επιχειρήσεις – σύμφωνα με τον πρόεδρο του κοινού εμπορικού επιμελητηρίου της Κίνας και της ΕΕ, με έδρα το Πεκίνο. Οι επιχειρήσεις αυτές είναι μεν χρεοκοπημένες, αλλά συνεχίζουν να λειτουργούν και να παράγουν – επειδή ανήκουν στο κράτος, διατηρούμενες τεχνητά στη ζωή από τις κρατικές τράπεζες.
Το γεγονός αυτό δεν αποτελεί μόνο ένα τεράστιο πρόβλημα για την Κίνα αλλά, επίσης, για ολόκληρο τον πλανήτη – αφού αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει ένα μεγάλο κραχ στη χώρα, το οποίο θα συμπαρασύρει πολλές άλλες όταν συμβεί (αν και προβλέπεται πως η νέα χρηματοπιστωτική κατάρρευση θα ξεκινήσει από την Λατινική Αμερική, όπου η Βενεζουέλα, η Βραζιλία και η Αργεντινή ευρίσκονται στα πρόθυρα του χάους). Ειδικότερα όσον αφορά την Κίνα, τα εξής:
(α) Για να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση της Κίνας τη χρηματοπιστωτική κρίση, αποφάσισε στα τέλη του 2008 να υιοθετήσει ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, ύψους 600 δις $ – με τη μαζική «εκτύπωση» χρημάτων από την κεντρική της τράπεζα.
(β) Το πρόγραμμα αυτό επικεντρώθηκε αρχικά σε επενδύσεις στις κρατικές υποδομές – όπου μετά το 2009 κατασκευάσθηκαν δεκάδες νέα αεροδρόμια, χιλιάδες χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας, εθνικές οδοί, λιμάνια, καινούργιες πόλεις, υπόγεια τραίνα, όπερες κοκ.
(γ) Οι κατασκευές αυτές απαίτησαν τεράστιες ποσότητες τσιμέντου, χάλυβα, χαλκού και άλλων πρώτων υλών – με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να αυξηθούν οι εισαγωγές της από την Αυστραλία, καθώς επίσης από άλλες χώρες που διέθεταν αυτού του είδους τα εμπορεύματα, προς όφελος του ρυθμού ανάπτυξης τους.
(δ) Για να ικανοποιήσει αυτή τη ζήτηση, η βαριά βιομηχανία της Κίνας αύξησε σε μεγάλο βαθμό την παραγωγικότητα της – η οποία στη συνέχεια παρέμεινε ανεκμετάλλευτη.
(ε) Οι επενδύσεις για την αύξηση της παραγωγικότητας χρηματοδοτήθηκαν κυρίως με τραπεζικό δανεισμό – οπότε αργότερα παρουσιάστηκαν προβλήματα εξυπηρέτησης του, με αποτέλεσμα να αυξηθούν κατακόρυφα οι τραπεζικές επισφάλειες.
Περαιτέρω, οι δυνατότητες ανάπτυξης της Κίνας έμοιαζαν απεριόριστες – αφού μόνο κατά τα έτη 2011 και 2012, η Κίνα παρήγαγε περισσότερο τσιμέντο, από ότι οι Η.Π.Α. ολόκληρο τον 20ο αιώνα (πηγή). Εν τούτοις, οι γιγαντιαίες αυτές επενδύσεις στις υποδομές δεν μπορούσαν να διατηρηθούν αιώνια – κάτι που έγινε φανερό τα τελευταία τρία χρόνια, όπου ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της Κίνας μειώθηκε σημαντικά.
Παράλληλα εμφανίσθηκε το πρόβλημα της υπερβάλλουσας παραγωγικής δυναμικότητας – όπως στο παράδειγμα της βιομηχανίας ατσαλιού, στην οποία η δυναμικότητα που δεν χρησιμοποιείται είναι μεγαλύτερη από τη συνολική παραγωγή των Η.Π.Α., της Ιαπωνίας και της Ευρώπης μαζί. Με απλά λόγια, οι βιομηχανίες δεν έχουν τη δυνατότητα να πουλήσουν πλέον τα προϊόντα τους – αφού ούτε η ίδια η Κίνα, ούτε ο υπόλοιπος πλανήτης μπορούν να καταναλώσουν το χάλυβα, το τσιμέντο, το αλουμίνιο και όλα τα υπόλοιπα που παράγουν.
Ως εκ τούτου, οι κινεζικές επιχειρήσεις εγγράφουν μεγάλες ζημίες, ευρισκόμενες σε μία πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση – αφού τα έσοδα τους μειώνονται διαρκώς, έχουν υπερχρεωθεί και είτε δεν έχουν τη δυνατότητα καθόλου, είτε δεν μπορούν εύκολα να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Το γεγονός αυτό έχει διαπιστωθεί από το ΔΝΤ στην καινούργια του έκθεση (πηγή) – σύμφωνα με την οποία οι επιχειρήσεις της Κίνας βρίσκονται στην κορυφή του πλανήτη, όσον αφορά την υπερχρέωση τους (γράφημα).
.
.
