Το ελληνικό επιχειρηματικό μοντέλο δεν είναι παρωχημένο, αλλά έχει εξουδετερωθεί από τις κυβερνήσεις – αφού οι μικρομεσαίοι πληρώνουν τους λογαριασμούς της πολιτικής διαφθοράς, ενώ ευρίσκονται υπό διωγμό.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Προφανώς η επίλυση μίας σειράς μεγάλων προβλημάτων της οικονομίας της πατρίδας μας είναι θέμα της εκάστοτε κυβέρνησης που εμείς επιλέγουμε – ενώ φυσικά η ευθύνη της επιλογής είναι δική μας, αφού εμείς πληρώνουμε το λογαριασμό των λαθών ή έχουμε την ωφέλεια των σωστών αποφάσεων της. Εν τούτοις, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματα, χωρίς την ενεργητική συμμετοχή των Πολιτών στην όλη διαδικασία – κάτι που δυστυχώς δεν έχουν κατανοήσει πολλοί από εμάς, στηρίζοντας όλες τους τις ελπίδες στα πολιτικά κόμματα.
Στα πλαίσια αυτά, μία από τις μεγαλύτερες υποχρεώσεις μας είναι η στήριξη των ελληνικών επιχειρήσεων, των προϊόντων, καθώς επίσης των υπηρεσιών που παράγει η χώρα μας – αφού έτσι διενεργούνται επενδύσεις, ακολουθεί η ανάπτυξη, μειώνονται οι φόροι, δημιουργούνται θέσεις εργασίας και ευημερεί ένα κράτος. Ειδικά όσον αφορά το «αγοράζουμε ελληνικά», ένας εκ των συνεργατών μας έχει συγγράψει μία σειρά άρθρων (πηγή), τα οποία φωτίζουν όλες τις πτυχές του θέματος – ενώ γίνεται μνεία σε μία αξιόλογη πρωτοβουλία των ελληνικών επιχειρήσεων (ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ), η οποία ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που δεν ενισχύουν τις συγκεκριμένες προσπάθειες, κυρίως με τον ισχυρισμό ότι, τα ελληνικά προϊόντα είναι ακριβότερα από τα αντίστοιχα ξένα. Αν και δεν ισχύει βέβαια πολλές φορές, όπως έχει τεκμηριωθεί (άρθρο), δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει συνολικά – όπου όμως οφείλει να γίνει κατανοητό το ότι, οι ελληνικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα αυξημένου κόστους, λόγω των διαχρονικών δυσλειτουργιών της χώρας μας (γραφειοκρατία, διαπλοκή, ασταθές φορολογικό πλαίσιο, πολιτική διαφθορά, υπερβολικοί φόροι κοκ.).
Με απλά λόγια, το κόστος παραγωγής και λειτουργίας τους, το οποίο επιβαρύνεται επί πλέον από τις δυσκολίες χρηματοδότησης τους, από τα υψηλότερα επιτόκια δανεισμού σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, από τις μεγαλύτερες πιστώσεις που είναι αναγκασμένες να παρέχουν, καθώς επίσης από τις αυξημένες επισφάλειες των χρόνων της κρίσης (πιστωτικές ζημίες), είναι δυσανάλογα υψηλό – όπως διαπιστώνεται σε σχέση με το δανεισμό τους από το γράφημα που ακολουθεί για την Ισπανία και την Ιταλία, συγκριτικά με τη Γερμανία, ενώ τα ελληνικά επιτόκια για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι ακόμη πιο υψηλά.
.
.
Εν τούτοις, οι ελληνικές επιχειρήσεις παραμένουν αρκετά ανταγωνιστικές – ειδικά όταν συγκρίνει κανείς τα προϊόντα τους με τα ξένα της ίδιας ποιότητας. Ταυτόχρονα, θα μπορούσαν να προσφέρουν ακόμη φθηνότερες τιμές, εάν αυξανόταν ο τζίρος τους – κάτι που θα συνέβαινε, εάν οι Έλληνες καταναλωτές αγόραζαν περισσότερα προϊόντα της πατρίδας τους.
Δυστυχώς βέβαια, οι Έλληνες συχνά παραπλανιόνται από τις διαφημίσεις, καθώς επίσης από τα τεχνάσματα των ξένων πολυεθνικών, οι οποίες χρησιμοποιούν ελληνικά ονόματα για ορισμένα προϊόντα τους – όπως στο παράδειγμα της μπύρας, όπου αφενός μεν δυσφημίζονται επαίσχυντα οι μικρές ελληνικές ζυθοποιίες από τις ξένες μεγάλες, αφετέρου προβάλλουν ονόματα που δεν «προδίδουν» την προέλευση τους (μπύρα Άλφα κλπ.).
Από την άλλη πλευρά, απαιτούνται αυξημένες εξαγωγές για να τονωθεί ο τζίρος των ελληνικών επιχειρήσεων – αφού η ζήτηση στο εσωτερικό μειώνεται, λόγω των μέτρων που επιβάλλονται από τους δανειστές. Εν προκειμένω θα μπορούσαν να βοηθήσουν εκείνες οι χώρες, οι οποίες δεν διακρίνονται μόνο για τις μεγάλες εξαγωγές τους αλλά, επίσης, για τις εισαγωγές, όπως η Γερμανία.
Δυστυχώς όμως, δεν είναι καθόλου διατεθειμένες να το κάνουν, επιλέγοντας να εισάγουν προϊόντα με βάση τις τιμές και όχι την ποιότητα τους – γεγονός που αποδεικνύεται από τα φρούτα που πωλούνται στη γερμανική αγορά, τα οποία μόνο φρούτα δεν θυμίζουν.
Επομένως, χρειάζονται αυξημένες προσπάθειες από τους Έλληνες εξαγωγείς, οι οποίες θα μπορούσαν να στηριχθούν από τον εγχώριο τουρισμό – γεγονός που σημαίνει ότι, όλα τα ξενοδοχεία, καθώς επίσης τα ελληνικά εστιατόρια θα έπρεπε να πουλούν μόνο ελληνικά επώνυμα προϊόντα, έτσι ώστε οι πελάτες τους να τα αναζητούν, όταν επιστρέφουν στις πατρίδες τους, υποχρεώνοντας έμμεσα τα σούπερ μάρκετ να τα εισάγουν.
