Προβλέπεται η κυριαρχία των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, καθώς επίσης η κατάρρευση της Ευρωζώνης, εάν δεν επιλυθούν τα τρία βασικά της προβλήματα: η υπερχρέωση, οι οικονομικές ασυμμετρίες και η μεταναστευτική πολιτική
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Για τις έννοιες «χρέος και ένοχος» οι Γερμανοί έχουν την ίδια λέξη – γεγονός που ταιριάζει με την αυστηρή, προτεσταντική ηθική της χώρας, σύμφωνα με την οποία ο ένοχος (άρα και ο οφειλέτης), πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά και δημόσια.
Αν είναι δυνατόν να αποκεφαλίζεται σε μία «γκιλοτίνα», η οποία να τοποθετείται στο κεντρικότερο σημείο της Ευρώπης, σε υπερυψωμένο βάθρο, έτσι ώστε να μπορούν να την βλέπουν όλοι – για να μην τολμήσουν ποτέ να κάνουν κάτι ανάλογο.
Στα πλαίσια αυτά, εάν περιμένει η κυβέρνηση την αλληλεγγύη ή τη βοήθεια της καγκελαρίου στο θέμα του δημοσίου χρέους, μη υπακούοντας στις εντολές της, αρνούμενη δηλαδή να υποταχθεί γονυπετής στην παράλογη πολιτική που της επιβάλλεται δικτατορικά, κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος.
Ακόμη όμως και αν υποταχθεί, αποδεχόμενη τα πάντα, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα – απλά θα συνεχίσει να κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη επάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων στο διηνεκές, αφού τόλμησαν να αμαρτήσουν” (πηγή).
.
Άρθρο
Ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, όλες οι κυβερνήσεις που ήταν στην εξουσία κατά τη διάρκεια μίας οικονομικής κρίσης αντικαθίσταντο από άλλες, με την ακριβώς αντίθετη ιδεολογία – σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα (πηγή), η οποία μελέτησε πάνω από 800 δυτικές εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 150 ετών, κατά τη διάρκεια 100 περίπου χρηματοπιστωτικών κρίσεων.
Το βασικό της συμπέρασμα είναι εντυπωσιακό: μετά τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις, η πολιτική κατεύθυνση είναι σε μεγάλο βαθμό προς τα δεξιά – ενώ τα πρώτα πέντε χρόνια, αφού προηγηθεί μία συστημική τραπεζική κρίση, αυξάνονται οι ακροδεξιές ψήφοι κατά περίπου 33%.
Το πλέον προφανές και τρομακτικό παράδειγμα είναι η Μεγάλη Ύφεση του 1930, η οποία ακολούθησε το χρηματιστηριακό κραχ της Wall Street το 1929 – ενώ μία ανάλογη εξέλιξη διαπιστώθηκε ακόμη και στις πολύ δημοκρατικές χώρες της Σκανδιναβίας, μετά την τραπεζική κρίση στην αρχή της δεκαετίας του 1990.
Το δεύτερο συμπέρασμα της μελέτης είναι το ότι, η κυβερνητική λειτουργία γίνεται πολύ πιο δύσκολη μετά από χρηματοπιστωτικές κρίσεις, για τους εξής δύο λόγους: Η άνοδος της ακροδεξιάς συμβαίνει σε ένα προβληματικό πολιτικό περιβάλλον, το οποίο είναι κατακερματισμένο, διαθέτοντας περισσότερα κόμματα. Εκτός αυτού, οδηγείται ένα πολύ μικρότερο μέρος των ψήφων στο κυβερνών κόμμα, είτε είναι δεξιό, είτε αριστερό.
Ταυτόχρονα, παρατηρείται μία μεγαλύτερη εξωκοινοβουλευτική δραστηριότητα – με περισσότερες απεργίες, καθώς επίσης με πιο πολλές και ισχυρότερες διαδηλώσεις. Ο μέσος αριθμός δε των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων τριπλασιάζεται, η κυβέρνηση χάνει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των δρόμων, η συχνότητα των βίαιων αναταραχών διπλασιάζεται, ενώ οι γενικές απεργίες κλιμακώνονται κατά τουλάχιστον 30%.
Στο γράφημα που ακολουθεί απεικονίζονται τα παραπάνω πριν (αριστερά) και μετά από μία κρίση (δεξιά), σε ετήσια βάση – με γαλάζιο οι γενικές απεργίες, με μαύρο οι βίαιες αναταραχές, με λευκό οι διαδηλώσεις, ενώ με γκρίζο το σύνολο όλων των συμβάντων.
.
.
Περαιτέρω, το μοναδικό καθησυχαστικό συμπέρασμα της μελέτης είναι το ότι, με την πάροδο του χρόνου οι κοινωνικές αντιδράσεις περιορίζονται – όπου, κατά μέσον όρο, παύουν μετά από πέντε έτη.
Εν τούτοις, δεν φαίνεται να συμβαίνει σήμερα κάτι τέτοιο, κρίνοντας από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Αυστρία, στη Γαλλία, στη Φινλανδία ή στην Πολωνία – ενώ οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να αλλάζουν, όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα στην Ισπανία. Η αιτία του γεγονότος αυτού είναι ίσως το ότι, τα πέντε χρόνια ξεκινούν μετά το τέλος της εκάστοτε χρηματοπιστωτικής κρίσης – κάτι που δεν χαρακτηρίζει την Ευρώπη.
Ακόμη χειρότερα, η οικονομική και η τραπεζική κρίση επιδεινώνονται, ενώ συνοδεύονται από μία μεταναστευτική, η οποία προκαλεί τεράστια προβλήματα σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη – ενώ είναι γνωστό πως τέτοιου είδους συμβάντα ενισχύουν ακόμη περισσότερο τα ακροδεξιά κόμματα, κάτι που παρατηρείται σήμερα ακόμη και στη Γερμανία.
Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως η Ευρώπη θα καταρρεύσει, ενώ θα κυριαρχήσουν τα ακροδεξιά κόμματα, εάν δεν καταφέρει να επιλύσει έγκαιρα τα τρία βασικά της προβλήματα: την υπερχρέωση, το ευρώ (τις οικονομικές της ασυμμετρίες ευρύτερα) και τη μεταναστευτική της πολιτική, απαραίτητη προϋπόθεση της οποίας είναι το τέλος του πολέμου στη Μέση Ανατολή, καθώς επίσης των αναταραχών στη Β. Αφρική, προϊόν κυρίως της φτωχοποίησης των λαών της.
