Μελέτη και Τεκμηρίωση του πώς, πότε και από ποιους προσχεδιάστηκε η υπαγωγή της Ελλάδας σε Μνημονιακό καθεστώς και τι κέρδισαν οι αυτουργοί του εγκλήματος αυτού
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Από το 2010, η χώρα DeFacto βρίσκεται σε μία κατάσταση στέρησης Εθνικής Κυριαρχίας, που συντελέστηκε με την εκχώρηση της Νομοθετικής και Εκτελεστικής Εξουσίας σε ένα απροσδιόριστο μόρφωμα το οποίο άλλοτε ονομάζεται «Τρόικα», άλλοτε «Θεσμοί» και που συναποτελείται από εκπροσώπους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαικής Επιτροπής, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει και η σχετική νομιμοποίηση. Η κατάσταση αυτή περιαγωγής της χώρας σε Μνημονιακό καθεστώς δεν είναι σύμφωνη με τον Ελληνικό Νόμο, αφού δεν τηρήθηκε η ορθή διαδικασία κύρωσης των αρχικών συμφωνιών, πράγμα που επιφέρει και την ολική ακυρότητα των περαιτέρω εφαρμοστικών διατάξεων, ανεξάρτητα αν υπάρχει η σιωπηρή συναίνεση των μεταγενέστερων Ελληνικών Κυβερνήσεων.
Η περιαγωγή της χώρας σε καθεστώς «Μνημονίου» είχε σαν αποτέλεσμα, αντίθετα από τις διαβεβαιώσεις των «Θεσμών» την απόλυτη φτωχοποίηση της χώρας, την καταστροφή κάθε παραγωγικής βάσης που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανάκαμψη της Ελλ. Οικονομίας και την διάλυση της εμπιστοσύνης του μέσου Έλληνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, εμφανές από την αθρόα συσσώρευση χρήματος σε χαρτονόμισμα εκτός Τραπεζικού συστήματος, ή με εμβάσματα της πλουτοκρατίας στο εξωτερικό σε «ασφαλή καταφύγια».
Παράλληλα όμως, υπήρξαν κάποιοι που θησαύρισαν και συνεχίζουν να θησαυρίζουν από την Μνημονιακή λαίλαπα, η κύριοι δε ωφελημένοι από το Μνημόνιο, είναι και αυτοί που το προκάλεσαν και δεν είναι άλλοι από τους ιδιοκτήτες της Τράπεζας της Ελλάδας και τους λοιπούς που τους συνέδραμαν.
Την ώρα που καταστρέφεται ο κοινωνικός ιστός της χώρας μας, που τα καλύτερα μυαλά της χώρας και οι εργαζόμενοι στις πιο παραγωγικές ηλικίες υποχρεώνονται σε μετανάστευση, οι αυτουργοί του εγκλήματος της χώρας δεν προλαβαίνουν να μετράνε τα παράνομα υπερκέρδη τους, οι δε ντόπιοι συνεργοί τους (ΜΜΕ, Εθνικοί Εργολάβοι, διαπλεκόμενοι Τραπεζίτες) κουνάνε μάλιστα απειλητικά το δάχτυλο σε όσους αντιδρούν και επισημαίνουν την ληστεία του πλούτου του Έθνους και απειλούν με εθνική καταστροφή σε περίπτωση που ως Κράτος δεν συνεργήσουμε μαζί τους στην απάτη που συνεχίζουν.
Μέχρι τα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 2000-2010, η Ελλάδα θεωρείτο ότι ήταν υπόδειγμα δημοσίων οικονομικών με πολύ μικρότερες δανειακές υποχρεώσεις προς ΑΕΠροιόν σε σχέση με άλλες πιο εύρωστες χώρες, με έναν ελάχιστο δείκτη (-50%) ιδιωτικού χρέους προς A.E.Προϊόν και κυριότερα με έναν πολύ μεγάλο δείκτη ανάπτυξης που έφτανε και το 5%. Σε αυτές τις οικονομικές συνθήκες κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί το τι θα επακολουθούσε στην Χώρα ως προς τις Διεθνείς της Οικονομικές Υποχρεώσεις.
Ομόλογο είναι μια υπόσχεση καταβολής ενός συγκεκριμένο ποσού σε συγκεκριμένο χρόνο σε όποιον κατέχει (κομιστή) του ομολόγου. Μπορεί η καταβολή να είναι μία στην ημερομηνία λήξης, άλλως μπορεί να καταβάλλονται και επιπρόσθετα τόκοι (κουπόνια) σε τακτά χρονικά διαστήματα από κάποιον φορέα (θεματοφύλακα) στον κομιστή. Τα ομόλογα μπορεί να είναι σταθερού επιτοκίου (σπάνια πλέον) κατ’ έτος, κυμαινόμενου επιτοκίου ανάλογα με την πορεία (ανοδική ή καθοδική) ενός δείκτη, οπότε ονομάζονται «απλά κυμαινόμενα», άλλως μπορούν να ενσωματώνουν ένα μαθηματικό τύπο υπολογισμού που να βασίζεται στην παράλληλη πορεία δύο ή περισσότερων δεικτών (σύνθετα ή «δομημένα» ομόλογα). Ομόλογα υπάρχουν και στον ιδιωτικό τομέα και εκδίδονται από μεγάλες συνήθως επιχειρήσεις, αλλά κυρίως εκδίδονται από Κράτη για την κάλυψη της ταμειακής τους ρευστότητας και έχουν ποικίλους χρόνους λήξης (βραχυπρόθεσμα έως και μηνός έως πολύ μακροπρόθεσμα δεκαετιών).
Η οικονομική φερεγγυότητα μιάς χώρας αντανακλάται ΑΜΕΣΑ από τις τιμές στην διεθνή αγορά των Ομολόγων της. Μια χώρα με κακή οικονομική κατάσταση έχει πολύ χαμηλές αξίες ομολόγων μετά την πρώτη μέρα κυκλοφορίας τους, δηλαδή όσοι τα κατέχουν δεν πολυπιστεύουν ότι θα πληρωθούν κατά την λήξη των ομολόγων, άρα είναι διατεθειμένοι να τα πουλήσουν σε μικρές σε σχέση με την ονομαστική αξία τους τιμές. Αντίθετα τα επιτόκια των ομολόγων χωρών με χαμηλή πιστοληπτική ικανότητα είναι πολύ μεγάλα, διότι σύμφωνα με την λογική της αγοράς, όποιος επενδύει σε αυτά, επειδή είναι πολύ μεγάλος ο κίνδυνος απωλείας του κεφαλαίου του, προσδοκά σε πολύ μεγάλες αποδόσεις.
Όμως η αγορά λειτουργεί πολύ συχνά με βάση φήμες, ψευδείς ειδήσεις και κυρίως χειραγώγησή της από επιτήδειους του χρηματοπιστωτικού συστήματος που δεν είναι άλλοι από τις διεθνείς επενδυτικές τράπεζες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την χειραγώγηση του διατραπεζικού επιτοκίου Libor από τις JPMorgan κτλ, αλλά και άλλες χρηματοπιστωτικές απάτες που είχαν σαν αποτέλεσμα την επιβολή τεράστιων προστίμων σε αυτές τις τράπεζες από τις αρμόδιες Ελεγκτικές Αρχές (SEC-FED)
.
Α) Προσχεδιασμένο το παιχνίδι σε βάρος της τιμής και της απόδοσης των ελληνικών ομολόγων
Όπως και στο εξωτερικό, οι διεθνείς επενδυτικές Τράπεζες, συχνά έχουν προβεί σε πράξεις χειραγώγησης τιμών χρηματοπιστωτικών προϊόντων με αθέμιτα μέσα και με σκοπό τον παράνομο πλουτισμό τους, ή τον παράνομο πλουτισμό «επενδυτών» στους οποίους «μοσχοπουλάνε» τις σχετικές πληροφορίες.
Στην χώρα μας μάλιστα υπάρχει ένα ιδιάζον νομικό καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο, η Κεντρική Τράπεζα της χώρας (κατά καλύτερη διατύπωση μία από τις δύο νομοθετημένες Κεντρικές μας Τράπζες, μιάς και «εκδοτικό προνόμιο» έστω ανενεργό διατηρεί και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, της οποίας μάλιστα οι μετοχές ευρίσκονται υπό δυνητικό Κρατικό έλεγχο, άσχετα αν το Δημόσιο ακόμα και σήμερα μετά την ανάληψη της Κυβέρνησης από τον ΣυΡιΖΑ δεν το ασκεί) η ΤΤΕ ελέγχεται από την δεκαετία του 1950 σε μία από τις μεγαλύτερες επενδυτικές Τράπεζες την Goldman Sachs η οποία ως βασικός της μέτοχος κατευθύνει την πορεία και στρατηγικές επιλογές της. Κομβικό σημείο είναι το γεγονός ότι στην ΤΤΕ έχει ανατεθεί από το Ελληνικό Δημόσιο, πέρα από το εκδοτικό προνόμιο παράλληλα με την ΕΤΕ, το αποκλειστικό δικαίωμα ελέγχου ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού τομέα, τόσο του προληπτικού ελέγχου των τραπεζικών συναλλαγών, διαδικασιών αλλά και του μηχανισμού ελέγχου και επιβολής κυρώσεων σε όλα τις τραπεζικές επιχειρήσεις και συναλλαγές.
Τούτο συνεπάγεται όμως ότι η ΤΤΕ είναι απολύτως ανέλεγκτη για την ιδική της δραστηριότητα αφού δεν υπάρχει η πρόβλεψη για κυρώσεις σε βάρος της σε περίπτωση διαπίστωσης παραβατικής της συμπεριφοράς, αφού έχει την διπλή ιδιότητα του Ελεγκτή, αλλά και του δυνητικά ελεγχόμενου. Ομοίως είναι φαιδρό να περιμένουμε η ΤΤΕ να στραφεί κατά της μητρικής της εταιρείας Goldman Sachs….
Η ΤΤΕλλάδος που τεχνηέντως καλλιεργεί το προφίλ της ως Δημόσιας και όχι Ιδιωτικής Τράπεζας συνήργησε κατά το έτος 2007 σε παιχνίδι σε βάρος της τιμής των Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου που ως αποτέλεσμα είχε η μητρική της Goldman Sachs να κερδίσει πολλαπλά στις Διεθνείς Χρηματαγορές όπου είχε ποντάρει ότι οι τιμές των ΟΕΔημοσίου θα κατακρημνιζόντουσαν, όμως αυτή η χρηματιστηριακή της πράξη βασίζοντας σε ένα στρατηγικό σχέδιο που είχε εκπονήσει από πολύ νωρίτερα σύμφωνα με το οποίο η ίδια κατέχοντας εμπιστευτικές πληροφορίες θα τοποθετείτο στοιχηματικά σε βάρος των τιμών των ΟΕΔ και μετά θα προκαλούσε την απότομη πτώση της τιμής των ΟΕΔ, δηλαδή την καταστροφή της αξιοπιστίας της χώρας μας στις διεθνείς χρηματαγορές.
Όμως πρίν αναλύσουμε το αποτέλεσμα, θα πρέπει να εντοπίσουμε την μεθόδευση στην οποία προέβη η Goldman Sachs και οι εδώ συνεργοί της και που είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της χώρας και την περιαγωγή της σε Μνημονιακό καθεστώς.
.
Β) Υπάρχει μία επιστημονική άποψη περί του ότι «όρος» εισόδου μας στην ΟΝΕ, ήταν να δεχτούμε να παραχωρήσουμε τα χρηματικά διαθέσιμα των ασφαλιστικών μας οργανισμών στην Goldman Sachs ως κεφάλαιο κίνησης
Κατά την είσοδό μας στην ΟΝΕ, τα ασφαλιστικά Ταμεία είχαν παρά την στασιμότητα των προηγουμένων δεκαετιών ως προς την διαχείριση των διαθεσίμων τους, σε μετρητά τεράστια κεφάλαια κατατεθειμένα στην ΤΤΕλλάδας σε ειδικούς λογαριασμούς τους οποίους διαχειρίζετο με μεγάλο κέρδος η συγκεκριμένη Τράπεζα. Για τις «επενδυτικές» τράπεζες που διαχειρίζονται τέτοια κεφάλαια τρίτων και μάλιστα χωρίς οι ίδιες να αναλαμβάνουν κανένα κίνδυνο σε περίπτωση απώλειας των επενδεδυμένων κεφαλαίων, η κατάσταση αυτή υποσχόταν μεγάλα κέρδη στα ιδρύματα και τεράστιες προσωπικές απολαβές για τα στελέχη τους. {Το υπουργείο Εργασίας βασισμένο σε στοιχεία που του παραδίδανε ετήσια οι Γενικοί Διευθυντές των ασφαλιστικών Ταμείων (Κύριων και Επικουρικών) συνέτασσε ετήσια οικονομική κατάσταση, με τα χρηματικά διαθέσιμα, τα χρεώγραφα, τους Τίτλους Ελληνικού Δημοσίου καθώς και κάθε περιουσιακό στοιχείο που βάσει απογραφής διέθεταν τα Ταμεία (ακίνητα, κινητά κτλ)}
Η επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs που είναι και μεγαλομέτοχος της Τράπεζας της Ελλάδας κλήθηκε (κυβέρνηση Σημίτη) το 1999 με σύμβαση έργου να συντάξει το πραγματικό και νομοθετικό πλαίσιο για την αλλαγή της αγοράς Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου προκειμένου αυτό να εναρμονιστεί με αυτό της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως προαπαιτούμενη δράση για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Μετά από αυτό σε αρκετές περιπτώσεις πώλησε στο Ελληνικό Δημόσιο χρηματοοικονομικά προϊόντα τα οποία βοήθησαν τις τότε Ελληνικές Κυβερνήσεις να «κρύψουν» κομμάτι του σταδιακά αυξανόμενου Δημόσιου Χρέους. Γνωστότερο όλων ήταν το νομισματικό SWAP των 2 δίς του ΄99, όμως υπήρχαν και άλλα, εξ’ ίσου επαχθή. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι κάθε κλείσιμο του λογιστικού έτους η Τράπεζα αυτή, αλλά και άλλες (JPMorgan) δανείζανε για λίγες ώρες λογιστικό χρήμα στις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις έτσι ώστε πλασματικά στο τέλος του κάθε έτους να φαίνεται μικρότερο το χρέος τους….
Γνωρίζοντας την κατάσταση της αγοράς των Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου και ελέγχοντας τις αυξομειώσεις των τιμών τους ως ο πιο δυνατός εκ των 22 «βασικών διαπραγματευτών» με τους οποίους κατ’ αποκλειστικότητα μπορούσε να δανειστεί το Ελλ. Δημόσιο, η επόμενη κίνηση της Goldman Sachs ήταν να απαιτήσει να αποσυνδεθεί η δυνατότητα σύναψης συμβάσεων ασφάλισης ομολόγων από την κατοχή τους και την μετατροπή του «εργαλείου» αυτού από εργαλείο εξασφάλισης του κατόχου του ομολόγου περί του ότι θα πληρωθεί κατά την λήξη του Ομολόγου σε εργαλείο σπέκουλας. (τα λεγόμενα CDS –Credit Default Swaps) Το κατάφερε στα τέλη του 2004. {ο νόμος για την «μετατροπή» της αγοράς Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου που εισηγήθηκε η Goldman Sachs στην τότε Κυβέρνηση προέβλεπε ότι η εκάστοτε Κυβέρνηση θα μπορεί να δανείζεται αποκλειστικά από 22 Τράπεζες που αναφέρονται στον Νόμο και από κανέναν άλλο, ακόμα και Αλλοδαπό Κράτος ή Διεθνή Οργανισμό πλήν του ΔΝΤ}
Η Goldman Sachs, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά την κατάσταση της Ελληνικής αγοράς διαπίστωσε περί το 2004-5 ότι θα είχε μεγάλα κέρδη αν (short-αρε) την αγορά των Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή αν τοποθετείτο στοιχηματικά ότι στο σύντομο μέλλον η τιμή των ΟΕΔ θα κατέρρεε και αντίστοιχα τα επιτόκιά τους (spread= διαφορά επιτοκίων από επιτόκια βάσης) θα εκτινασσόντουσαν, κάνοντας πολύ επαχθέστερο την αποπληρωμή τους. Αυτό και έπραξε στην αγορά παραγώγων του Λονδίνου καθ’ όλα τα έτη 2005-2006 ήσυχα και με μικρά ποσά κάθε φορά για να μην κινήσει υποψίες και ακολουθήσουν και άλλοι.
