Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη Γερμανία, με κριτήριο την κατανομή των περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ του ανώτατου 10% και του κατώτερου 50% (γράφημα που ακολουθεί) – όπου το κατώτερο 50% των Γερμανών κατέχει μόλις το 2,5% των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, ενώ το ανώτατο 10% κατέχει το 63,7%. Το γεγονός αυτό δεν είναι μόνο άδικο αλλά, ακόμη χειρότερα, εμποδίζει την ανάπτυξη – κάτι που έχει ήδη διαπιστωθεί στη Γερμανία, η οποία ευημερεί αποκλειστικά και μόνο από την εκμετάλλευση των εταίρων της.
.
.
Περαιτέρω, από την οικονομική ιστορία γνωρίζει κανείς πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι η παραπάνω διαδικασία. Πόσοι αγώνες πρέπει να προηγηθούν, καθώς επίσης ποιοί Θεσμοί οφείλουν να δημιουργηθούν (συνδικάτα, συνταγματικά δικαστήρια κλπ.), για να καταφέρουν τελικά οι εργαζόμενοι να προστατεύσουν τα δικαιώματα τους – οπότε να αναπτυχθεί η οικονομία της χώρας τους, η οποία διαφορετικά είναι αδύνατη.
Πόσο μάλλον όταν στη Δύση, στο παρελθόν, υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις – όπως, για παράδειγμα, η αδυναμία του τότε βιομηχανικού προλεταριάτου να μεταναστεύσει, οπότε ήταν υποχρεωμένο να παραμείνει στον τόπο του και να αγωνισθεί (οι χώρες με ευρεία μετανάστευση, όπως η νότια Ιταλία, δεν αναπτύχθηκαν ποτέ).
Μία επόμενη προϋπόθεση που υπήρχε εκείνη την εποχή, ήταν η αδυναμία των βιομηχάνων να μεταφέρουν σε άλλες περιοχές τα εργοστάσια και την παραγωγή τους – οπότε ήταν υποχρεωμένοι να διαπραγματεύονται με τους εργαζόμενους.
Τέλος, η Δύση κατέφερε να αναπτυχθεί επειδή τα σύνορα τότε ήταν κλειστά για τους εργαζομένους, για το κεφάλαιο και για τις υπηρεσίες – σε κάποιο βαθμό επίσης για τα προϊόντα ανταγωνιστικών χωρών, με τη βοήθεια των δασμών, των νομισματικών ισοτιμιών, των επιδοτήσεων της εγχώριας βιομηχανίας κοκ.
Όσον αφορά δε την τεχνολογία, δεν ήταν τόσο υψηλή στις ανταγωνιστικότερες χώρες, ώστε να μην μπορούν να την πλησιάσουν οι άλλες, όπως συμβαίνει σήμερα – όπου, για παράδειγμα, είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσει πλέον τη γερμανική τεχνολογία η Χιλή ή το Σουδάν.
Αντίθετα λοιπόν με τότε, οι νέες χώρες που εισέρχονται στην παγκόσμια αγορά, είναι υποχρεωμένες να έχουν ανοιχτά τα σύνορα τους, να μην προστατεύουν τις επιχειρήσεις τους κοκ. – ενώ ταυτόχρονα η τεχνολογική διαφορά τους με τις ανεπτυγμένες είναι τρομακτική. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να αναπτυχθούν;
.
Ο πυρήνας του μεταναστευτικού προβλήματος
Έτσι καταλήγουμε στον απόλυτο πυρήνα του προβλήματος – στην ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, μέσω της οποίας γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, είτε αυτοί είναι κράτη, είτε απλοί άνθρωποι. Στο σημείο αυτό είναι αρκετό να προσθέσουμε το συμπέρασμα μίας μελέτης (πηγή), σύμφωνα με το οποίο τα εξής:
“Οι παλαιές ανεπτυγμένες χώρες έχουν εξελιχθεί περαιτέρω, ως εξαγωγείς βιομηχανικών προϊόντων. Οι αναπτυσσόμενες και οι αναδυόμενες έχουν αποβιομηχανοποιηθεί, πριν ακόμη προλάβουν να αναπτύξουν τις δικές τους σοβαρές βιομηχανίες.
Βέβαια έχουν χάσει βιομηχανικές θέσεις εργασίας και οι ανεπτυγμένες χώρες, αλλά η ποσοστιαία μείωση τους είναι πολύ χαμηλότερη. Οι βιομηχανικές χώρες έχουν εξάγει τα πλεονασματικά προϊόντα που παράγουν στις αναπτυσσόμενες, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολη, ακόμη και αδύνατη, η ίδρυση βιομηχανιών από αυτές.
Ακόμη πιο θανατηφόρα από τη μη δημιουργία ή την απώλεια των θέσεων εργασίας στις αναπτυσσόμενες χώρες, είναι τα πολιτικά, καθώς επίσης τα κοινωνικά επακόλουθα της μη βιομηχανοποίησης τους, την οποία εμπόδισαν οι ανεπτυγμένες – αφού έχουν μεν εισάγει την απαιτούμενη τεχνολογία, αλλά τους λείπουν περισσότερο από ποτέ εκείνοι οι κοινωνικοί Θεσμοί, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για να μετατραπεί η τεχνολογία σε ευημερία.
Χωρίς τη βιομηχανοποίηση τους, καθώς επίσης χωρίς την ύπαρξη των μεγάλων επιχειρήσεων που απαιτούνται, στις αναπτυσσόμενες οικονομίες θα υπάρχουν μόνο μικρές εταιρίες, καθώς επίσης φτωχικές, άτυπες συνθήκες εργασίας. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι αδύνατον στους «μη ελίτ» Πολίτες τους να αναπτύξουν μία ταξική αλληλεγγύη – να οργανωθούν με πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης με ορθολογικά εργατικά συνδικάτα, οπότε να αναπτύξουν μία δημοκρατική κουλτούρα.
Αντί αυτού, κυριαρχούν εθνικιστικά και θρησκευτικά κινήματα, τα οποία επιτρέπουν στις ελίτ να διασφαλίζουν τα συμφέροντα τους, με το γνωστό τρόπο του «διαίρει και βασίλευε». Δεν υποχρεώνονται λοιπόν σε δεσμεύσεις οπότε, αντί για το Κράτος Δικαίου, επικρατεί η αυθαιρεσία των ισχυρών – με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε αποτυχημένα κράτη, με τους Πολίτες τους να τα εγκαταλείπουν μεταναστεύοντας μαζικά.
Ένοχος είναι η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» (όπως αναφέραμε έχει άμεση σχέση με τα γνωστά μας μνημόνια), η οποία έχει προωθήσει αυτού του είδους τις διαδικασίες που οδηγούν στην αποτυχία των κρατών.
Η αυξημένη παραγωγικότητα πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα από αντιπροσωπευτικούς Θεσμούς – οι οποίοι να επιτρέπουν ανάλογα αυξημένα εισοδήματα, μεγαλύτερη κατανάλωση και ελεύθερο χρόνο. Διαφορετικά η πρόοδος παράγει χάος, ανισότητες και ανεργία – όλα αυτά δε σε έναν πλανήτη, του οποίου τα σύνορα είναι πιο ανοιχτά από ποτέ“.
Ολοκληρώνοντας, το ξεκίνημα αυτού του χάους βιώνουμε σήμερα στην Ευρώπη η οποία, αντί να προσπαθήσει να το λύσει εκεί ακριβώς που δημιουργείται, στις πατρίδες των μεταναστών, επιχειρεί να το εκμεταλλευθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο – όπως στο παράδειγμα της Γερμανίας που εισάγει ανθρώπους, αφενός μεν για να αντιμετωπίσει το δικό της δημογραφικό πρόβλημα, αφετέρου για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της, απασχολώντας σκλάβους με μηδενικές μισθολογικές απαιτήσεις στη βιομηχανία της.
.
Επίλογος
Εύλογα συνδέει κανείς τα παραπάνω, με μία αντίστοιχη κατάσταση εντός της Ευρωζώνης – στην οποία οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες έχουν ένα επί πλέον πρόβλημα: το κοινό νόμισμα το οποίο, σε συνδυασμό με την υπερχρέωση τους, δεν τους επιτρέπει καμία απολύτως ελπίδα για το μέλλον.
Εν τούτοις, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ούτε το νόμισμα, ούτε τα χρέη – αλλά το ότι πολλές από αυτές, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αποβιομηχανοποιήθηκαν προτού καν βιομηχανοποιηθούν, ενώ σήμερα δεν υπάρχει καμία αντικειμενική δυνατότητα για να διορθώσουν το λάθος τους.
Πόσο μάλλον όταν τους επιβάλλεται η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» από το Βερολίνο (άρθρο), τα μνημόνια και η πολιτική λιτότητας δηλαδή, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται νομοτελειακά σε αποτυχημένα κράτη – όπως αυτά στην Ασία, στη Λατινική Αμερική και αλλού. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από τα κύματα των Ελλήνων, των Ιρλανδών, των Πορτογάλων κοκ. μεταναστών, τα οποία εγκαταλείπουν μαζικά τις χώρες τους – αδυνατώντας, όπως οι ασιάτες ή οι αφρικανοί, να επιβιώσουν.
Εάν λοιπόν δεν ξεκινήσει μία συζήτηση εντός της Ελλάδας και της Ευρώπης, ειδικά όσον αφορά τον πυρήνα του προβλήματος (την αναβίωση της εγχώριας βιομηχανίας των αποτυχημένων χωρών, μαζί με τη δημιουργία των απαιτούμενων Θεσμών, σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση των ευρωπαϊκών ασυμμετριών που προκαλεί η Γερμανία), το μέλλον ολόκληρης της ηπείρου μας θα είναι πολύ σκοτεινό.
Κάτω από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, το θέμα του εθνικού νομίσματος είναι πραγματικά δευτερεύον – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν πρέπει να αρχίσει να συζητείται ανοικτά, έτσι ώστε να ενημερωθεί ως οφείλει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία.
Εν τούτοις από μόνο του το νόμισμα, ακόμη και αν υποθέσουμε πως υπήρχαν οι οικονομικές (μηδενισμός του χρέους), οι τεχνικές (αποθέματα, υγιείς τράπεζες κλπ.) και οι πολιτικές δυνατότητες (κόμματα, ικανά στελέχη), δεν θα έλυνε ποτέ το πρόβλημα της Ελλάδας – όπως δεν το έχει λύσει στις χώρες από τις οποίες έρχονται τα συνεχώς αυξανόμενα μεταναστευτικά κύματα στην Ευρώπη, παρά το ότι έχουν τη νομισματική τους κυριαρχία.
