Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα συμβαίνει ότι ακριβώς και στην πολιτική – οι συμμορίες είναι ο κανόνας, η διαπλοκή οργιάζει, η διαφθορά μαίνεται, ενώ πάντοτε οι ευθύνες επιβαρύνουν τους άλλους, χωρίς να υπάρχουν καθόλου συνέπειες
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Τα χρήματα πρέπει να γίνουν ξανά ένα μέσον συναλλαγών της πραγματικής οικονομίας, όχι ένα μέσο απόκτησης νέων χρημάτων, με κερδοσκοπικές τοποθετήσεις – ενώ οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν πρέπει να συμμετέχουν στα πολιτικά δρώμενα, επιβάλλοντας δικτατορικά τις απόψεις τους στους λαούς.
Η νομισματική πολιτική οφείλει να έχει στόχο τη μακροοικονομική ουδετερότητα του χρήματος – να υπόκειται σε συμβατικούς, διαφανείς κανόνες, μεταξύ άλλων να διατηρεί σταθερή την ποσότητα του χρήματος, με τα παραγόμενα αγαθά”.
.
Άρθρο
Τα προβλήματα διακυβέρνησης, τα οποία αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα της εποχής μας, δημιουργούνται όταν κάποιος ελέγχει τις αποφάσεις για θέματα που αφορούν άλλους – όπου όμως αυτοί οι «άλλοι» δεν έχουν τη δυνατότητα να τον ελέγξουν ικανοποιητικά.
Στο παράδειγμα της πολιτικής, αυτός που παίρνει τις αποφάσεις που αφορούν το σύνολο των Πολιτών μίας χώρας είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ο οποίος ουσιαστικά δεν ελέγχεται παρά μόνο με τη μη επανεκλογή του – κάτι που όμως δεν αλλάζει συχνά τις ήδη ληφθείσες αποφάσεις.
Περαιτέρω, όταν κάποιοι άνθρωποι μπορούν να επωφελούνται, να κερδίζουν δηλαδή εις βάρος των άλλων, χωρίς να φοβούνται οποιεσδήποτε αρνητικές συνέπειες, την τιμωρία τους ή οτιδήποτε άλλο, τότε δεν διστάζουν να συμπεριφερθούν ανάλογα.
Όταν έχουν δε τη δυνατότητα να ανακοινώνουν εσφαλμένες ή παραπλανητικές πληροφορίες, καθώς επίσης να μην τηρούν τις δεσμεύσεις τους, χωρίς να πλήττεται η αξιοπιστία τους, όπως συμβαίνει με αρκετούς πολιτικούς πριν ή/και μετά την εκλογή τους, τότε το κάνουν συχνά – ακόμη περισσότερο, τείνουν να πιστέψουν και οι ίδιοι πως οι παράλογοι ισχυρισμοί, η μη τήρηση των δεσμεύσεων και οι λανθασμένες υποθέσεις/αποφάσεις τους είναι προς τη σωστή κατεύθυνση!
Τέλος, όταν οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να σιωπούν, παρά το ότι γνωρίζουν πως η σιωπή τους προκαλεί ζημίες, το κάνουν συχνά – κυρίως όταν πληρώνονται για να μη μιλούν ή όταν η εκπεφρασμένη αντίθεση τους θα είχε μειονεκτήματα στην προσωπική τους ζωή, ενδεχομένως κάτι ακόμη χειρότερο.
Συνεχίζοντας, όλα αυτά τα φαινόμενα δεν αφορούν μόνο την Πολιτική αλλά, επίσης, τις ελεύθερες αγορές – στις οποίες οι άνθρωποι για να κερδίσουν, δεν διστάζουν συχνά να πουν ψέματα, να ρυπάνουν το περιβάλλον ή να πουλήσουν επικίνδυνα προϊόντα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων τους στους άλλους.
Οφείλουμε λοιπόν να λαμβάνουμε υπ’ όψιν ότι, όπως και στην Πολιτική, έτσι και στο καθεστώς της ελεύθερης αγοράς οι άνθρωποι συχνά παίζουν ανεύθυνα με τις ζωές των άλλων, όταν δεν τιμωρούνται για τις πράξεις τους.
Για παράδειγμα, τα αεροπορικά ταξίδια είναι πλέον σχετικά ασφαλή, επειδή μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει ένα ατύχημα στην τηλεόραση – οι ζημίες φαίνονται και κατά κανόνα μπορούν να αποδοθούν οι ευθύνες σε αυτούς πους τις προκάλεσαν.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι αεροπορικές εταιρίες, οι μηχανικοί και οι πιλότοι δεν μπορούν να δημιουργήσουν έναν «ιστό της αράχνης», μία συμμορία, με στόχο να ισχυριστούν πως η αιτία της συντριβής ενός αεροπλάνου ήταν ένα απρόβλεπτο γεγονός, η πτώση ενός κεραυνού ή μία τέλεια καταιγίδα – οπότε είναι αναγκασμένοι να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες των πράξεων ή/και των παραλείψεων τους.
Κάτι ανάλογο όμως δεν παρατηρείται ούτε στην Πολιτική, όπου οι συμμορίες είναι ο κανόνας, η διαπλοκή οργιάζει, η διαφθορά μαίνεται, ενώ σχεδόν πάντοτε οι ευθύνες επιβαρύνουν τους άλλους (τους προηγούμενους, τους ξένους, τα απρόβλεπτα γεγονότα, τις συνθήκες κοκ.), ούτε στις ελεύθερες αγορές – κυρίως δε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο έχει πάψει πια να υπηρετεί σωστά τις ανθρώπινες κοινωνίες
Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον του πλανήτη, ειδικά επειδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο βρίθει προβλημάτων χρηστής διακυβέρνησης, έχει αναλάβει την πραγματική ηγεσία από την Πολιτική – η οποία αποτελεί πλέον τον έμμισθο υπηρέτη του.
.
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα
Λόγω του ότι τώρα οι ελεύθερες αγορές δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα της έλλειψης χρηστής διακυβέρνησης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, απαιτούνται αποτελεσματικοί νόμοι, θεσμοί και ρυθμίσεις – κάτι που είναι όμως πολύ δύσκολο, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα υπήρχε πολιτική βούληση, λόγω της συνεχώς αυξανόμενης ισχύος του.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται καθαρά πως το μέγεθος των 28 μεγαλύτερων τραπεζών του πλανήτη αυξήθηκε από 37,8 τρις $ το 2006, στα 49,2 τρις $ το 2013 – παρά το ότι είναι αυτές που προκάλεσαν την καταστροφική χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (κατά μέσον όρο, από 1,35 τρις $ εκάστη, στο 1,76 τρις $).
.
.
Συνεχίζοντας, οι ισολογισμοί των 28 ηγετικών τραπεζών, έχοντας αυξηθεί σχεδόν κατά 30% μέσα σε επτά έτη, αντιστοιχούν περίπου στο 70% του παγκόσμιου ΑΕΠ – οπότε κατανοεί κανείς πόσο ισχυρές είναι, ειδικά αφού στις αμερικανικές ανήκει επί πλέον η μεγαλύτερη κεντρική τράπεζα του πλανήτη: η Fed.
Οι προσπάθειες τώρα για τη μεταρρύθμιση τους έχουν οδηγήσει σε ένα πολύπλοκο χάος – αφού πολλοί από τους καινούργιους κανόνες δεν είναι εφαρμόσιμοι, εξασφαλίζοντας μόνο θέσεις εργασίας σε δικηγόρους, οικονομολόγους, συμβούλους και ρυθμιστές. Σε κάθε περίπτωση, δεν βοηθούν καθόλου την κοινωνία, η οποία πληρώνει μόνο το κόστος – χωρίς να έχει την παραμικρή ωφέλεια.
Μεταξύ άλλων, ο τρόπος διάσωσης των χρεοκοπημένων τραπεζών, σύμφωνα με τον οποίο στη θέση των φορολογουμένων Πολιτών υπεισέρχονται οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες τους, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα – πόσο μάλλον όταν απαιτείται από τους μικρούς αποταμιευτές να γνωρίζουν τα οικονομικά στοιχεία των τραπεζών, στις οποίες καταθέτουν τα χρήματα τους, χωρίς να έχουν καθόλου οικονομικές γνώσεις.
