Eίναι προφανές πως οι Η.Π.Α. χάνουν συνεχώς δυνάμεις, ενώ δεν επιθυμούν συνεργασία με τη Ρωσία, η οποία συνεχώς βελτιώνεται, ανεβάζοντας όμως αργά τον πήχη της σύγκρουσης με τις Η.Π.Α., χωρίς εξάρσεις
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
«Η μεγαλύτερη νίκη είναι αυτή που δεν απαιτεί καμία μάχη» (Sun Tzu, Η τέχνη του πολέμου).
.
Ανάλυση
Καμία σύγκρουση δεν ξεκινάει με πόλεμο και δεν τελειώνει με πόλεμο – αφού ουσιαστικά ο πόλεμος είναι μόνο ένα ενδιάμεσο στάδιο, το οποίο απλά σηματοδοτεί μία αδυναμία συμβιβασμού. Ο βασικός σκοπός του πολέμου είναι
(α) είτε να δημιουργήσει νέες συνθήκες, οι οποίες να εξασφαλίζουν τη δυνατότητα συμβιβασμού,
(β) είτε να μην υπάρχει ανάγκη επίτευξης συμβιβασμού – κάτι που μπορεί να συμβεί, μόνο όταν η μία πλευρά ηττηθεί κατά κράτος, χάνοντας τον πόλεμο.
Περαιτέρω, ο πόλεμος τελειώνει όταν έλθει η ώρα του συμβιβασμού – όταν δηλαδή η πραγματική έκβαση της αντιπαράθεσης καθορίζεται από τους πολιτικούς και τους διπλωμάτες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Φυσικά δε, οι πολιτικές αποφάσεις δεν είναι συχνά κατανοητές από τους λαούς ή από το στρατό, επειδή δεν έχουν τις απαιτούμενες πληροφορίες – ενώ για να καταλάβει κανείς πότε και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να τελειώσει η στρατιωτική σύγκρουση, θα πρέπει να γνωρίζει τι θέλουν οι πολιτικοί, καθώς επίσης το πώς βλέπουν τις συνθήκες του μεταπολεμικού συμβιβασμού.
Στα πλαίσια αυτά, στο θέμα της σύγκρουσης των Η.Π.Α. με τη Ρωσία, οφείλει κανείς να ερευνήσει για ποιο λόγο η στρατιωτική δράση μετατράπηκε σε έναν χαμηλής έντασης εμφύλιο πόλεμο, με σποραδικές εκεχειρίες, τόσο στην Ουκρανία, όσο και στη Συρία – επίσης, γιατί οι οικονομικές επιθέσεις της Δύσης περιορίσθηκαν, δεν διευρύνθηκαν καλύτερα, επιτρέποντας στη Ρωσία να αναπνεύσει.
Συνεχίζοντας, είναι προφανές πως οι απόψεις των ουκρανών πολιτικών δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον, αφού δεν αποφασίζουν για τίποτα – ενώ το γεγονός ότι οι ξένοι κυβερνούν την Ουκρανία, οι αμερικανοί κυρίως, δεν είναι πλέον μυστικό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα «αποσχιστικά κινήματα» στην ανατολική πλευρά της – αφού υπάρχουν και δραστηριοποιούνται μόνο επειδή τα υποστηρίζει η Ρωσία.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την ηγεσία της Γερμανίας, τυπικά μαζί με τη Γαλλία, η θέση της παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον μέχρι το καλοκαίρι του 2014 – όπου ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε προληφθεί ή να είχε σταματήσει στο ξεκίνημα του. Εάν τότε η ΕΕ είχε κρατήσει μία ηθική, αντιπολεμική στάση, εμποδίζοντας τις Η.Π.Α. να ξεκινήσουν τον πόλεμο, θα είχε μετατραπεί σε έναν σημαντικό, ανεξάρτητο γεωπολιτικό παίκτη – κάτι που όμως δεν συνέβη, οπότε χάθηκε η ευκαιρία, με την ΕΕ να συμπεριφέρεται ως πιστός υποτελής της υπερδύναμης.
Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς πως η Ευρώπη θα μπορούσε να έχει την ίδια «οδυνηρή τύχη» με την Ουκρανία στο μέλλον, σε μεγαλύτερο όμως βαθμό, καθώς επίσης με μικρότερες πιθανότητες να αποκατασταθεί η τάξη – αφού βρίσκεται στα πρόθυρα του ξεσπάσματος μεγάλων εσωτερικών αναταραχών, οι οποίες πολύ δύσκολα θα αποφευχθούν.
Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει δύο επιλογές: είτε να παραμείνει υποτελής, ένα άβουλο εργαλείο δηλαδή των Η.Π.Α., είτε να πλησιάσει περισσότερο τη Ρωσία, επιδιώκοντας ένα είδος συνεργασίας ή συμμαχίας μαζί της. Ανάλογα με το τι θα αποφασίσει, θα εξαρτηθεί το μέλλον της – αν και, κρίνοντας από την απροθυμία της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ να συγκρουστεί με τις Η.Π.Α., καθώς επίσης από την υποταγή των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (BND) στις αμερικανικές, φτάνοντας σε σημείο να κατασκοπεύουν ακόμη και τη Γαλλία κατ’ εντολή της υπερδύναμης, η διάλυση της Ευρωζώνης και η κατάρρευση της ΕΕ φαίνονται σχεδόν αναπόφευκτα.
Σε τελική ανάλυση επομένως, αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι οι δύο βασικοί «μονομάχοι», από τους οποίους εξαρτάται η τελική έκβαση του πολέμου και η μελλοντική τάξη πραγμάτων στη γεωπολιτική σκακιέρα: οι Η.Π.Α. και η Ρωσία, οι οποίες έχουν ήδη ξεκινήσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, παρά το ότι δεν γίνεται ευρέως αντιληπτό.
.
Οι Η.Π.Α.
Η θέση της υπερδύναμης φαίνεται σαφής και καθαρή, απόλυτα διαφανής. Ειδικότερα οι Η.Π.Α., μετά το 1990, έχασαν την ευκαιρία να μεταρρυθμίσουν το οικονομικό σύστημα του ψυχρού πολέμου σε ένα άλλο, η ανάπτυξη του οποίου θα περιοριζόταν από την πεπερασμένη φύση του πλανήτη μας, καθώς επίσης από τους πόρους του, φυσικούς και ανθρώπινους, οι οποίοι είναι αντίθετοι με την εκτύπωση άπειρων ποσοτήτων δολαρίων – αποφεύγοντας τη σημερινή κρίση.
Αφού συνέβη αυτό, το μόνο που μπορούν πλέον να επιτύχουν οι Η.Π.Α. είναι η παράταση της επιθανάτιας αγωνίας του συστήματος, μέσω της λεηλασίας των υπολοίπων χωρών – όπου προηγήθηκαν τα κράτη του τρίτου κόσμου, ακολούθησαν οι δυνητικοί ανταγωνιστές τους, ενώ δημιουργήθηκαν ήδη οι προϋποθέσεις για την εκμετάλλευση των συμμάχων και φίλων τους, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της ελληνικής (εισβολή στην Ευρωζώνη) και ουκρανικής κρίσης.
Η λεηλασία αυτή μπορεί να συνεχιστεί μόνο για όσο διάστημα οι Η.Π.Α. παραμένουν ο αδιαφιλονίκητος ηγεμόνας του πλανήτη – σε οικονομικό, χρηματοπιστωτικό, στρατιωτικό και ενεργειακό επίπεδο. Στα πλαίσια αυτά, όταν η Ρωσία προβάλλει το δικαίωμα της στη λήψη ανεξάρτητων πολιτικών αποφάσεων, σχεδιάζοντας και δρομολογώντας τη δημιουργία ενός παράλληλου οικονομικού κόσμου, αποδεσμευμένου από το δολάριο, καθώς επίσης από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη – ενώ πολύ δύσκολα μπορεί να καταλήξει σε μία συμβιβαστική ειρήνη.
Η αιτία είναι το ότι, ένας συμβιβασμός των Η.Π.Α. με τη Ρωσία θα σήμαινε την εκούσια παραίτηση τους από την ηγεμονία του πλανήτη – κάτι που θα οδηγούσε την υπερδύναμη σε μία μεγάλη πολιτική και οικονομική κρίση, στην παράλυση των Θεσμών και στην αδυναμία της κυβέρνησης να λειτουργήσει, οπότε στην ολοκληρωτική κατάρρευση της χώρας.
Αντίθετα, μία ήττα της Ρωσίας θα οδηγούσε στη δική της καταστροφή και κατάρρευση, ενισχύοντας παράλληλα την ηγεμονική θέση των Η.Π.Α. στον πλανήτη – αφού η Κίνα θα αναγκαζόταν να συμβιβαστεί, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει μόνη της την υπερδύναμη. Οι άρχουσες τάξεις της Ρωσίας θα τιμωρούταν με την κατάσχεση όλων των περιουσιακών τους στοιχείων, καθώς επίσης με τα φυλάκιση τους, ο στρατός της χώρας θα διαλυόταν και τα εδάφη της θα κατακερματιζόταν – όπως στο παράδειγμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Επομένως, ο πόλεμος φαίνεται πως θα διαρκέσει μέχρι να κερδίσει η μία ή η άλλη πλευρά, ενώ η κάθε ενδιάμεση συμφωνία, όπως η σημερινή, οφείλει να θεωρείται μόνο ως μία χρονικά περιορισμένη ανακωχή – έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ανασύνταξη των δυνάμεων των δύο μονομάχων, για να μπορέσουν να κινητοποιηθούν νέοι πόροι και να αναζητηθούν επί πλέον σύμμαχοι.
