Ορίζει το μέσο επίπεδο διαβίωσης που δικαιούται και οφείλει να παρέχει στους Πολίτες της η κάθε χώρα, εάν δεν θέλει να ζει εις βάρος των υπολοίπων κρατών – είτε εμπορικά, όπως η Γερμανία, είτε χρηματοπιστωτικά, όπως η Ελλάδα
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Η Ελλάδα, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη, έκανε πάρα πολλά οικονομικά λάθη που όμως πλήρωσε πανάκριβα, με την εγκληματική πολιτική που της επιβλήθηκε – η οποία «παρήγαγε» εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, χρεοκοπίες, καταστροφές, απάνθρωπη φτώχεια και εξαθλίωση.
Η Γερμανία, την ίδια ακριβώς εποχή, έκανε επίσης πολλά λάθη, από τα οποία κινδυνεύει να καταρρεύσει η νομισματική ένωση – χωρίς όμως να τιμωρηθεί καθόλου. Ουσιαστικά όπως δεν τιμωρήθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ανταμείφτηκε από τα θύματα της με τη διαγραφή του χρέους της – καθώς επίσης από τις Η.Π.Α. με το Marshall Plan”.
.
Ανάλυση
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν ανέκαθεν η παραγωγικότητα των εργαζομένων της. Ειδικότερα, το ότι δεν συνέδεε καθόλου την παραγωγικότητα με τους μισθούς, καθώς επίσης με τον αριθμό των απασχολουμένων, κυρίως στο δημόσιο τομέα – με αποτέλεσμα να υπολείπεται συνεχώς, ως προς την ανταγωνιστικότητα της.
Η παραγωγικότητα βέβαια δεν αφορά μόνο την εργασία αλλά, επίσης, εκείνες τις επενδύσεις που την αυξάνουν – γεγονός που σημαίνει με τη σειρά του πως δεν είναι μόνο υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι.
Οι Έλληνες επιχειρηματίες, συμπεριλαμβανομένου του δημοσίου, έχουν στην προκειμένη περίπτωση ένα πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης – επειδή, μεταξύ άλλων, δεν επένδυαν ποτέ στην ανανέωση και στον εκσυγχρονισμό των εταιρειών τους (μηχανήματα, υπολογιστές κλπ.), εξοικονομώντας δαπάνες από εκεί ακριβώς που δεν έπρεπε.
Στο σημείο αυτό υστερούν εγκληματικά απέναντι στους Γερμανούς συναδέλφους τους οι οποίοι, αφενός μεν συνέδεαν ανέκαθεν τους μισθούς με την παραγωγικότητα (αν και δυστυχώς αυξάνουν τις αμοιβές λιγότερο, εις βάρος των εργαζομένων και των εταίρων τους), αφετέρου επενδύουν συνεχώς στην εξέλιξη των επιχειρήσεων τους – ενώ το κράτος φορολογεί τα κέρδη που μένουν μέσα στην εταιρεία για να επενδυθούν πολύ λιγότερο, σε σχέση με τα μερίσματα των ιδιοκτητών.
Περαιτέρω, θα μπορούσε ίσως να ισχυρισθεί κανείς ότι, τα πράγματα έχουν σήμερα αλλάξει, όσον αφορά την παραγωγικότητα – αφού έμειναν άνεργοι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Εν τούτοις, παρά την αύξηση της ανεργίας κατά 19,3% σε σχέση με το 2008, από το 7,3% στο 26,6% (με το εργατικό δυναμικό της χώρας στα 4.918.000 οι επί πλέον άνεργοι υπολογίζονται στα 950.000 άτομα, από τα συνολικά 1.310.000 περίπου – χωρίς όμως να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι 200.000 περίπου νέοι που εγκατέλειψαν την Ελλάδα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που έχασαν τις εταιρείες τους κοκ.), η παραγωγικότητα των 3.610.000 εργαζομένων, με την έννοια του ετήσιου «κατά κεφαλήν» ονομαστικού ΑΕΠ, διαμορφώθηκε το 2014 στα 49.600 € (σε ΑΕΠ 2014 ύψους 179,08 δις €).
Το 2008 όμως η χώρα, με 4.558.000 εργαζομένους (πίνακας που ακολουθεί), παρήγαγε ένα ΑΕΠ της τάξης των 233,2 δις € – γεγονός που σημαίνει ότι, η τότε παραγωγικότητα τους, με την παραπάνω έννοια, ήταν περί τα 51.160 €. Επομένως, παρά το ότι χάθηκαν πάνω από 1.000.000 θέσεις εργασίας, η παραγωγικότητα των Ελλήνων, σε σχέση με τον αριθμό τους, μειώθηκε – ενώ χάθηκε ΑΕΠ ύψους 54 δις €.
.
| Έτος | 2008 | 2014 |
| ΑΕΠ σε δις € | 233,20 | 179,08 |
| Ανεργία | 7,3% | 26,6% |
| Εργαζόμενοι (επί συνόλου 4.918) | 4.558.986 | 3.609.812 |
| Παραγωγικότητα (ΑΕΠ / Εργαζόμενο) | 51.160 | 49.620 |
Σημείωση πίνακα: Κατά προσέγγιση μεγέθη, αφού ποικίλουν οι εργαζόμενοι (μετανάστευση κλπ.), καθώς επίσης το ποσοστό ανεργίας (σημερινό).
.
Με δεδομένη όμως τη ραγδαία μείωση των μισθών, το κατά κεφαλήν εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος, το οποίο ουσιαστικά καθορίζει την παραγωγικότητα (ανταγωνιστικότητα), περιορίσθηκε σημαντικά – ενώ χωρίς την αύξηση της ανεργίας, δεν θα μπορούσαν να μειωθούν εύκολα οι μισθοί (ήταν σκόπιμη, οπότε ανάλογα και η πτώση του ΑΕΠ).
Για να μπορέσει τώρα να καταπολεμηθεί η ανεργία, χωρίς να αυξηθεί το κατά κεφαλήν εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος, θα πρέπει το ΑΕΠ να επιστρέψει στα επίπεδα του 2008, χωρίς να αυξηθούν οι μισθοί των εργαζομένων (ενώ οι υπερβολικοί φόροι της τάξης του 42% των εισοδημάτων των μισθωτών, έναντι 26% περίπου στις χώρες του ΟΟΣΑ, μειώνουν ακόμη περισσότερο τη ζήτηση/κατανάλωση).
Επειδή όμως η πτώση του ΑΕΠ οφείλεται κυρίως στη μείωση της κατανάλωσης (αποτελεί το 72% περίπου του ΑΕΠ), είναι αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο – ενώ οι αυξήσεις των μισθών θα μείωναν την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Πιθανότατα δε θα δημιουργούσαν ξανά έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αφού η επί πλέον κατανάλωση θα οδηγούταν σε εισαγόμενα προϊόντα – επειδή έχει καταστραφεί εντελώς ο παραγωγικός ιστός της χώρας μας.
Επομένως, η Ελλάδα είναι παγιδευμένη, με ελάχιστες δυνατότητες να αποφύγει το μοιραίο – εκτός εάν διενεργηθούν μεγάλες επενδύσεις, στους εξαγωγικούς κυρίως κλάδους της οικονομίας της (παράλληλα με αυτές που θα μείωναν την εξάρτηση της από τις εισαγωγές), μέσω των οποίων θα αυξανόταν το ΑΕΠ από τις εξαγωγές, θα δημιουργούταν νέες θέσεις εργασίας κοκ.
Πως όμως θα γινόταν αυτό το θαύμα, όταν οι περισσότερες χώρες είναι βυθισμένες στην ύφεση και υπερχρεωμένες; Εκτός αυτού, ποιός θα επένδυε σε μία χώρα με μηδενική ζήτηση, ήδη χρεοκοπημένη; Προφανώς μόνο το δημόσιο, το οποίο όμως αδυνατεί λόγω του τεράστιου χρέους – γεγονός που αποτελεί το βασικό λόγο, για τον οποίο θεωρούμε πως χωρίς τη διαγραφή μεγάλου μέρους του, δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική για την Ελλάδα.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, θεωρούμε πως έχει ενδιαφέρον η αντιπαράθεση δύο γερμανών συναδέλφων μας, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης – καθώς επίσης ανάμεσα σε ένα κράτος της νομισματικής ένωσης, με ένα άλλο της ΕΕ, το οποίο δεν είναι μέλος του ευρώ. Ειδικότερα τα εξής:
