Αυτό που προξενεί μεγάλη εντύπωση είναι η ομοιομορφία των απόψεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αυτές των αγγλοσαξονικών ΜΜΕ – κυρίως όμως με τις θέσεις του ΔΝΤ, το οποίο είναι όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α.
.
Ο πρωθυπουργός, με το χθεσινό του διάγγελμα, άλλαξε για μία ακόμη φορά τις αποφάσεις του – σύμφωνα με τις οποίες επιθυμούσε καθαρές λύσεις, γεγονός που σήμαινε είτε εκλογή προέδρου από τη Βουλή, είτε άμεση προσφυγή στην ετυμηγορία των Ελλήνων. Κανένας δεν γνωρίζει φυσικά εάν η αλλαγή αυτή οφείλεται στις συνθήκες Βαϊμάρης που επικρατούν στην Ελλάδα ή είναι το αποτέλεσμα μεγάλων εξωτερικών πιέσεων – αφού επρόκειτο για μία σωστή απόφαση, η οποία δεν είχε κανένα λόγο να διαφοροποιηθεί.
Αρκετοί βέβαια τρομοκρατήθηκαν, ακούγοντας τις έκτακτες αυτές ανακοινώσεις – θεωρώντας πως ενδεχομένως έχουν υπογραφεί μυστικές συμφωνίες από την κυβέρνηση, οι οποίες την υποχρεώνουν να αλλάξει τις πρόσφατες θέσεις της, συμβιβαζόμενη με την αντιπολίτευση.
Όταν βλέπουν όμως πως ο πρωθυπουργός δυσκολεύεται να «επιβάλλει την τάξη» στη χώρα, κρίνοντας από την ευκολία, με την οποία ορισμένοι δημιουργούν υπόνοιες για παράνομες ενέργειες που αφορούν την εκλογή του προέδρου, οι υποψίες αλλάζουν – ειδικά επειδή διαισθάνονται πως επιχειρείται η πολιτική αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, η οποία είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί ευρύτατα το ΔΝΤ, όταν φτάνει η ώρα της λεηλασίας ενός κράτους.
Ενθυμούμενοι τώρα την ξαφνική αλλαγή της ομιλίας του πρωθυπουργού, όταν έκλεισε τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, όπου τόνισε εισαγωγικά την ομοιομορφία των θέσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αυτές του ΔΝΤ (δεν θα πετύχει η κυβέρνηση να ισοσκελίσει τις δαπάνες με τα έσοδα κοκ.), οι υποψίες πολλαπλασιάζονται – αν και δεν μπορεί κανείς να τις τεκμηριώσει, χωρίς να κινδυνεύσει να διολισθήσει σε θεωρίες συνωμοσίας.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά είναι ίσως ενδιαφέρον να αναλύσει κανείς τη νέα στρατηγική που ακολουθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, όσον αφορά τις σχέσεις της με την Ευρώπη, καθώς επίσης με την Τρόικα – κυρίως όταν βλέπει πως οι απόψεις της πράγματι συμβαδίζουν με αυτές του ΔΝΤ, του συνδίκου πτώχευσης της Ελλάδας. Ειδικότερα, οι βασικές διαφορές του σημερινού της προγράμματος, σε σχέση με το προηγούμενο (2012), είναι οι εξής:
.
(α) Τοποθετείται πλέον καθαρά υπέρ της Ευρωζώνης και της ΕΕ, θεωρώντας πως τυχόν έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν καταστροφική. Η υποχρεωτική παραμονή στο κοινό νόμισμα δεν αμφισβητείται πλέον, τουλάχιστον όχι δημόσια, ούτε από την «αριστερή πλατφόρμα» – γεγονός που σημαίνει πως είτε παίρνει αποστάσεις από την κομμουνιστική της ιδεολογία, θυσιάζοντας την στο βωμό της ανάληψης της εξουσίας, είτε κάτι άλλο που δεν μπορώ να υποθέσω.
(β) Αναφέρεται σε νέες, σκληρές διαπραγματεύσεις όσον αφορά τις μελλοντικές προϋποθέσεις της χρηματοδότησης της χώρας – απαιτώντας μία «εκ βάθρων» αλλαγή του προγράμματος λιτότητας, καθώς επίσης ουσιαστικά μέτρα για την «αναβίωση» της οικονομίας και την ανάπτυξη. Η αξιωματική αντιπολίτευση αναφέρεται μεν σε σκληρές διαπραγματεύσεις, αλλά δεν επιδιώκει πια την καταγγελία ή το σκίσιμο των μνημονίων – των συμφωνιών καλύτερα με τα μέλη της Τρόικας.
(γ) Η «στάση πληρωμών» έχει πάψει πια να ανήκει στο λεξιλόγιο της – ενώ στο παρελθόν ήταν της άποψης πως, όταν ανερχόταν στην εξουσία, θα σταματούσε να πληρώνει τους δανειστές της χώρας. Σε πλήρη αντίθεση με τότε, ανακοινώνει πως θα εξυπηρετεί τόσο τους τόκους, όσο και τα χρεολύσια της Ελλάδας (ομόλογα).
Με δεδομένο δε το γεγονός ότι, υπολογίζονται στα 20 δις € για το 2015, τα οποία φυσικά δεν διαθέτει η χώρα αφού συνεχίζει να παράγει δημοσιονομικά ελλείμματα (τα πρωτογενή δεν συμπεριλαμβάνουν τους τόκους), θα υποχρεωθεί σε νέο δανεισμό – τον οποίο δύσκολα θα εξασφάλιζε από τις αγορές, οι οποίες μάλλον δεν θα χόρευαν στο ρυθμό της. Επομένως κάτι άλλο επιδιώκει, το οποίο δεν μου είναι σαφές.
(δ) Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν απαιτεί διαγραφή (κούρεμα) των ομολόγων του δημοσίου, τα οποία ευρίσκονται στην ιδιοκτησία των επενδυτών, μετά την ανταλλαγή του PSI – κατανοώντας προφανώς πως είναι αγγλικού δικαίου, οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο να διαγραφούν. Δεν το απαιτεί ούτε για τα δάνεια του ΔΝΤ, θεωρώντας το επίσης αδύνατο – επικεντρώνοντας τις απαιτήσεις της για μεγάλη διαγραφή χρέους στα δάνεια της ΕΚΤ, καθώς επίσης των κρατών της Ευρωζώνης (OSI – official sector involvement).
Αν και αναφέρεται δε σε μία αντιμετώπιση της Ελλάδας αντίστοιχη με αυτήν της Γερμανίας το 1953, το θεωρεί πλέον ως μία ιδανική λύση, η οποία όμως δεν είναι τόσο ρεαλιστική – προτείνοντας ως πρώτο βήμα την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, όπως ακριβώς η κυβέρνηση (η οποία θα το είχε ενδεχομένως ήδη πετύχει, εάν δεν είχε μεσολαβήσει η απαίτηση πρόωρων εθνικών εκλογών).
(ε) Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν υποστηρίζει πλέον πως δεν θα σεβαστεί, ότι θα καταγγείλει καλύτερα αυτές που έχουν ήδη ολοκληρωθεί – όπως, για παράδειγμα, την εκποίηση των αεροδρομίων, στα πλαίσια του ευρωπαϊκού monopoly (άρθρο του B. Βιλιάρδου).
Απλά αναφέρει πως δεν θα υπάρξουν επόμενες, γεγονός που σημαίνει πως έχει συμβιβαστεί – κάτι που διαπιστώνεται επίσης από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα (αντι)κοινωνικά μέτρα που έχουν ληφθεί, στην κατάργηση των οποίων δεν επιμένει πλέον. Θεωρεί δε πως χρειάζεται χρόνο για να τα εξετάσει, καθώς επίσης για να ελέγξει τη δυνατότητα χρηματοδότησης όποιων αλλαγών προτείνει.
(στ) Σχετικά με την «αναγκαιότητα» της προσέλκυσης ξένων επενδυτών, η μοναδική διαφορά που αναφέρεται, σε σχέση με την κυβέρνηση, είναι η διεξαγωγή διαγωνισμών με διαφάνεια, καθώς επίσης με σεβασμό στους νόμους – ενώ προτείνει την ίδρυση μίας κρατικής επενδυτικής τράπεζας, με τη μορφή της γερμανικής Kfw.
(ζ) Δεν φαίνεται πια να επιδιώκεται η εθνικοποίηση των τραπεζών, αλλά η «συμμόρφωση» τους, όσον αφορά την αύξηση του δανεισμού της πραγματικής οικονομίας – επειδή ανήκουν στο ΤΧΣ, οπότε πλειοψηφικά στο κράτος.
(η) Για τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις ακινήτων, οι τοποθετήσεις δεν είναι πια σαφείς – αντίθετα, γίνεται προσπάθεια αποφυγής δεσμεύσεων, με αντικρουόμενες απόψεις.
.
Όλα τα παραπάνω έχουν δώσει την εντύπωση στη διεθνή κοινότητα, σύμφωνα με πολλά άρθρα ξένων οικονομικών εφημερίδων, πως η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να μετατεθεί στο μεσαίο χώρο – εγκαταλείποντας την επαναστατική πολιτική της γραμμή, πόσο μάλλον την αριστερή ιδεολογία της. Η αιτία φαίνεται να είναι η συνειδητοποίηση του ότι, οι προεκλογικές δεσμεύσεις του παρελθόντος είναι αδύνατον να τηρηθούν – οπότε βιάζεται να τις αλλάξει, μειώνοντας τις προσμονές των Ελλήνων, πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και αναγκασθεί να το κάνει.
Περαιτέρω, τονίζω ξανά πως αυτό που μου προξενεί μεγάλη εντύπωση είναι η ομοιομορφία των απόψεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αυτές των αγγλοσαξονικών ΜΜΕ, κυρίως δε με τις απόψεις του ΔΝΤ – γεγονός που διαπιστώνεται, μεταξύ άλλων, στο θέμα της διαγραφής μόνο εκείνου του χρέους που κατέχει ο κρατικός τομέας (Ευρωζώνη, ΕΚΤ).
Αφήνοντας τις παράδοξες αναφορές υπέρ της συγκεκριμένης λύσης εκ μέρους των Financial Times, της Bloomberg, της Goldman Sachs κοκ., των βασικών εκπροσώπων των τοκογλύφων δηλαδή, θα επικεντρωθώ στο ΔΝΤ – το οποίο εγώ τουλάχιστον δεν θεωρώ ως έναν καλοπροαίρετο, κοινωφελή οργανισμό, ο οποίος βοηθάει τα κράτη αφιλοκερδώς να ανταπεξέλθουν με τα οικονομικά τους προβλήματα, αλλά ως ένα όργανο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η παράδοξη λοιπόν σύμπνοια ενός αριστερού κομμουνιστικού κόμματος με το ΔΝΤ δεν είναι καθόλου αυτονόητη, ακόμη και αν αλλάζει τις βασικές του θέσεις – ενώ δημιουργεί πολλές υποψίες, όσον αφορά το τι πραγματικά επιδιώκεται.
Ειδικά σε σχέση με τη Γερμανία, στην οποία το ΔΝΤ επιτίθεται, επιμένοντας πως πρέπει να αλλάξει την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει στην ΕΕ – ενώ έρχονται παράλληλα στο φως της δημοσιότητας συνεντεύξεις (Stratfor), σύμφωνα με τις οποίες οι Η.Π.Α αναμίχθηκαν στην Ουκρανία όχι με στόχο την ανατροπή του W. Putin, αλλά για να εμποδίσουν τη συνεργασία της Ρωσίας με τη Γερμανία, η οποία ήταν σε εξέλιξη (άρθρο).
