H νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στην οποία παρασύρθηκε και η Ρωσία, καταστρέφει την ανεξαρτησία οποιασδήποτε χώρας την υιοθετήσει – με εξαίρεση την εθνική κυριαρχία του κράτους που ελέγχει το σύστημα, με το νόμισμα του
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η νεοφιλελεύθερη πολιτική, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, είναι το βασικό εργαλείο του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού επεκτατισμού, με το οποίο κυριαρχείται απόλυτα οποιαδήποτε χώρα την υιοθετήσει – ενώ οι δήθεν ανεξάρτητοι οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι εταιρείες αξιολόγησης κοκ., είναι ουσιαστικά τα καλυμμένα όπλα της υπερδύναμης, με τα οποία εισβάλλει σε όλα τα κράτη, μετατρέποντας τα σε κατεχόμενα” (ΒΒ).
.
Άρθρο
Είναι γνωστή η παταγώδης αποτυχία της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας, έτσι όπως αυτή λειτούργησε στη Σοβιετική Ένωση – με το κομμουνιστικό σύστημα που είχε εφαρμόσει. Από την άλλη πλευρά, διαπιστώνεται συνεχώς πως τόσο τα πολιτικά κόμματα, όσο και τα συστήματα αλλάζουν, υιοθετώντας παραδόξως τις απόψεις των «αντιπάλων» τους – γεγονός που διαπιστώσαμε πρόσφατα στην Ελλάδα, όπου το σοσιαλιστικό κόμμα επέβαλλε μία άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική, αφού προηγουμένως η συντηρητική παράταξη είχε διογκώσει επικίνδυνα το κράτος, εντελώς αντίθετα με τη θεμελιώδη ιδεολογία της.
Στα πλαίσια αυτά, έχει δημιουργηθεί διεθνώς μία τάση χειραγώγησης των αγορών, αφενός μεν από τις κεντρικές τράπεζες, αφετέρου από τα μεγάλα κράτη – ένα σύστημα λοιπόν που τείνει προς την κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, με τη διαφορά πως τα ηνία «κατέχονται» από μία μικρή ελίτ, η οποία έχει ήδη μετατρέψει τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, καθώς επίσης των μικρών χωρών, σε σκλάβους χρέους ή σε αποικίες.
Στο παράδειγμα της ισχυρότερης τράπεζας του πλανήτη, της Fed, η οποία δεν ανήκει στο αμερικανικό δημόσιο, αλλά σε ορισμένες μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες των Η.Π.Α., η χειραγώγηση των αγορών φαίνεται ολοκάθαρα – επειδή, αφού προηγουμένως κατάφερε να μηδενίσει το πραγματικό επιτόκιο των ομολόγων της υπερδύναμης, στη συνέχεια το «πίεσε» σε αρνητικά επίπεδα. Εάν λοιπόν θέλει κανείς να αγοράσει αμερικανικά ομόλογα, θα πρέπει να πληρώσει για το «προνόμιο» που του παρέχεται – να δανείσει επομένως χρήματα στις Η.Π.Α., πληρώνοντας τόκους αντί εισπράττοντας!
Ακόμη περισσότερο, η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας επέβαλλε αρνητικά ονομαστικά επιτόκια – επιβαρύνοντας πλέον τις καταθέσεις με -0,25%. Στόχος της είναι να πετύχει ένα αρνητικό Libor (διατραπεζικό επιτόκιο), μεταξύ του -0,75% και 0,25%, έτσι ώστε να σταθεροποιήσει την ισοτιμία του φράγκου απέναντι στο ευρώ – χωρίς να διαθέτει περαιτέρω τεράστια ποσά.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι άνθρωποι πληρώνουν για να τους επιτρέπεται η τοποθέτηση των χρημάτων τους σε «σίγουρα λιμάνια», επειδή δεν εμπιστεύονται ουσιαστικά τις τράπεζες – ενώ γνωρίζουν πως, στη χειρότερη των περιπτώσεων, τα κράτη θα τυπώσουν χρήματα, για να εξοφλήσουν τα ομόλογα που έχουν εκδώσει.
Ενδεχομένως εδώ να οφείλεται η αύξηση των αποδόσεων των ομολόγων των χωρών της Ευρωζώνης, με ορισμένα από αυτά, όπως της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας κλπ., να έχουν προσφέρει τεράστια κέρδη στους επενδυτές (γράφημα).
.
Ε.Ε., ομόλογα – οι αυξανόμενες αποδόσεις ορισμένων χωρών της ένωσης (σε %).
.
Επιστρέφοντας στις Η.Π.Α., οι ειδήσεις αναφέρουν πως η οικονομία τους ευρίσκεται σε πορεία ανάπτυξης – «γεγονός» που έχει ωθήσει τους δείκτες των χρηματιστηρίων σε συνεχή νέα ρεκόρ. Εάν όμως πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε φυσιολογικά θα έπρεπε να αυξηθούν τα επιτόκια – επειδή σε μία οικονομία που αναπτύσσεται, τόσο οι επιχειρήσεις όσο και τα νοικοκυριά δανείζονται, τουλάχιστον για να διενεργήσουν επενδύσεις (οπότε αυξάνεται η ζήτηση και κατ’ επέκταση τα επιτόκια).
Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει – αφού η χώρα βιώνει μία μείωση των επενδύσεων, έναν περιορισμό των καταναλωτικών δαπανών, πολλά καταστήματα λιανικής κλείνουν, ενώ τα επιτόκια μειώνονται συνεχώς.
Όσον αφορά τα χρηματιστήρια, έχει διαπιστωθεί πως οι περισσότερες εταιρείες αγοράζουν τις δικές τους μετοχές, οδηγώντας φυσικά τις τιμές τους στα ύψη – επειδή τα υψηλά ιστάμενα στελέχη τους, τα οποία αμείβονται με μετοχές, καθώς επίσης με δικαιώματα αγοράς μετοχών, έχουν με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα να τις πουλούν, αποκομίζοντας σημαντικά κέρδη.
Τέλος, όσον αφορά τις τράπεζες, έχουν τη δυνατότητα λόγω των προγραμμάτων ποσοτικής διευκόλυνσης της Fed, τα οποία ουσιαστικά μονοπωλούν, να κερδοσκοπούν στις αγορές – οδηγώντας τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων κλπ. ανοδικά, με αποτέλεσμα να κερδίζουν τεράστια ποσά.
Με απλά λόγια, η Δύση έχει υιοθετήσει μία κεντρικά κατευθυνόμενη αγορά ειδικών προδιαγραφών, έχοντας καταστρατηγήσει εντελώς την ελεύθερη αγορά – αφού οι τιμές χειραγωγούνται, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού και του δολαρίου, μέσω της ποσοτικής διευκόλυνσης της Fed. Επίσης, με τη βοήθεια των μεγάλων τραπεζών, μέσω των στοχευόμενων ενεργειών του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών, όπως και με τη συμμετοχή της κρατικής υπηρεσίας σταθεροποίησης των χρηματιστηρίων.
Περαιτέρω οι ισχυρισμοί, σύμφωνα με τους οποίους η πολιτική της ποσοτικής διευκόλυνσης (QE) έχει σταματήσει, δεν ισχύουν σε καμία περίπτωση – αφού το χαρτοφυλάκιο των ομολόγων που έχει στην κατοχή της η Fed έχει διογκωθεί στα 4,5 τρις $, με την κεντρική τράπεζα να σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τους τόκους, καθώς επίσης κεφάλαια αυτού του χαρτοφυλακίου, για την αγορά επί πλέον ομολόγων. Το ίδιο θα κάνουν πιθανότατα και οι μεγάλες τράπεζες, οι οποίες προγραμματίζουν να χρησιμοποιήσουν τις καταθέσεις τους στη Fed, ύψους 2,6 τρις $, επίσης για την αγορά ομολόγων – γεγονός που επεξηγεί την δήθεν παράδοξη μείωση των αποδόσεων τους.
Επομένως, η πολιτική της ποσοτικής διευκόλυνσης συνεχίζεται, αν και με έναν διαφορετικό τρόπο, με μία άλλη ονομασία – αφού τα χρήματα, με τα οποία η Fed έχει αγοράσει τα ομόλογα του δημοσίου που κατείχαν οι τράπεζες, θα χρησιμοποιηθούν από τις τράπεζες αυτές για την αγορά νέων ομολόγων.
Οπότε το μεγάλο παιχνίδι συνεχίζεται, με τους Πολίτες να θεωρούν ανόητα πως δεν τυπώνονται πλέον χρήματα, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τη μείωση της αγοραστικής αξίας των εισοδημάτων τους. Αυτό συμβαίνει ουσιαστικά σε όλες τις χώρες της Δύσης, οι οποίες ακολουθούν πιστά, δουλικά, την πορεία που διαγράφει η Fed.
